Πραγματικά δεν δουλεύει τίποτε με Μαρία και συνειδητοποίηση. Μας βαρέθηκε και πήγε ταξίδι. Όπως με τον Βέργο που τον βοηθήσαν οι εξωγίηνοι και πέτυχε να αφήσει το πτώμα του πίσω με δυσυποστασία. Και τον Κορνήλιο που σκότωσε τον σωσία του και παίζει να κρύβεται σε κάποιο κλειστό μοναστήρι.
Ελπίζω να είναι από πέτρες αυτά τα σπαγγέτι και να μην βγουν παραβρασμένα.
Θέλω να ορκιστώ ότι δεν θα αφήσω να με απελπίσεις ποτέ. Θα πάρω και θα κάνω ότι χρειαστεί.
Είδα ότι έπαθα μεγάλη ζημιά διαβάζοντας κάποια έργα σου ετεροχρονισμένα. Όχι για τα ποιήματα αλλά για τον ποιητή. Τελικά μάλλον μου είναι αδύνατο να τα διαχωρίσω. Και ενώ το έργο ξεκινάει την δική του ζωή το ετεροχρονισμένο που βιώνω με στέλνει να ανακατώνω το κβαντ με τεντώνει όπως προσπαθώ να μίνω εδώ με δείνει τελεία αλλού για αλλού στο χάρτη, χάνω το νόημα μπλοκάρει η πλοήγηση, αποσταθεροποιούμε, χάνω τις ιδιώτητες. Μεγάλη ζημιά παθαίνω να βγαίνω στο άχρονο έτσι παγωτό αλλού για αλλού χωρίς στόμα. Σε βασανισμό. Δε μ' αγαπάει καθόλου αυτός ο ποιητής, μόνο το ποίημα κάποιες φορές μα τί να το κάνεις.
Είναι ένας πάει στο κέντρο υγείας σε έναν γιατρό του λέει εκεί που γύρισα σπίτι μου έπιασα την γυναίκα μου να το κάνει με έναν φαντάρο. Παίρνω ένα μαχαίρι να τον σκοτώσω κάτσε ρε φίλε μου λέει ένα λεπτό κάτσε λίγο να πιούμε έναν καφέ να το συζητήσουμε. Κάτσαμε είπιαμε τον καφέ δεν τον σκότωσα. Την επόμενη γυρίζω σπίτι βλέπω κάτω στο πάτωμα ναυτική ζώνη ένα ναυτικό καπέλο προχωράω την βλέπω και το έκανε με έναν ναύτη. Παίρνω την χατζάρα από την κουζίνα πάω να τον σκοτώσω, κάτσε ρε μάστορα μου λέει δεν είναι έτσι, να πιούμε έναν καφέ να το συζητήσουμε. Σε παρακαλώ του λέει ο γιατρός τί είναι αυτά που μου λες με καθυστερείς τί με νοιάζει τι κάνεις με την γυναίκα σου. Ναι του λέει γιατρέ μου αλλά με τόσους καφέδες που είπια με έπιασε το στομάχι μου...
Αγάπη μου,
Άναψα την φωτιά και την χαζεύω. Εχθές που επέστρεψα από το ταξίδι το σπίτι ήταν πολύ κρύο όμως οι σκέψεις μου για σένα δεν με άφησαν να κρυώσω. Ήθελα να σου γράψω όμως είναι φορές που οι εικόνες μου είναι τόσες πολλές και γρήγορες και τόσο ερεθιστηκές που με ξεπερνάνε. Χρειάζεται να απομονώσω έναν ήχο, να βρω το γράφημα μιας κίνησης ή και να βλέπω τα χρώματα που νιώθω για να μπορέσω να περιγράψω και να δημιουργήσω από αυτά κάτι όταν ξελαφρώνω λίγο όπως όπως μπορώ. Έχω καλή διάθεση και γαλήνη μπορώ να πω διότι περπατώ προς τα 'κει με ρεαλισμό και μια πραγματοποιήσιμη βάση που συμφωνεί με την προσωπικότητά μου και το μέτρο με το οποίο θέλω να ζω, ανεξάρτητα και με νεωτερισμό. Βρήκα μια συνοικεία κοντά σου που μου αρέσει. Είδα ότι την κουμαντάρουν γεωργιανοί και χάρηκα και γιατί έχει κάτι βαθύτερο και οικείο αυτός ο πολιτισμός αλλά και γιατί η Τυφλίδα είναι πολύ ανερχόμενη και στον παγκόσμιο χάρτη είναι από της πόλης που βγαίνουν αυτή την στιγμή με γοργούς ρυθμούς από την υποβάθμιση. Η Αθήνα θα συνεχίσει να υποβαθμίζεται και να φαντασματοποιήται για τουλάχιστον λίγα χρόνια ακόμα. Πάντα παρακολουθώ τη διεθνή οικονομία και προβλέπω συνήθως σωστά κι αν ήταν του χαρακτήρα μου θα είχα πλουτίσει. Βέβαια συντονίζω τις κινήσεις μου με τον ρου αλλά το κάνω αμυντικά για να μην πνιγώ δλδ και να βγω και λίγο μπροστά στο επίπεδο που νιώθω καλά με εμένα. Μπορεί οι σκέψεις μου να είναι κυρίως υπερεαλιστικές αλλά στην καθημερινότητα είμαι τρομερά πρακτικός άνθρωπος, το ξέρεις κι εσύ, τα φρένα μου τα ελέγχει ένα κομπιουτεράκι. Δεν το θέλω πάντα αλλά σχεδόν πάντα την στιγμή που χρειάζεται τα αφήνω όλα σ' αυτό. Κι εκεί γίνεται μάχη.
Όμως σε ότι έχει να κάνει μαζί σου δεν τα καταφέρνω το ίδιο καλά κι ίσως κι αυτό να είναι που μου αρέσει διότι έτσι ανακαλήπτω εμένα. Είναι φοβερό πως ότι ζει κι έχει ζήσει ένας άνθρωπος συγκεντρώνεται σε ένα μόνο πρόσωπο. Είναι ωραίο να συνειδητοποιείται σε ένα βαθμό. Κι όσο κι αν ακούγεται τρελό στην μεγαλύτερη κρίση "τρέλας" που είχα, το φθινόπορο όπου πήρα και το "πτυχείο" μου είδα τί μου γίνεται. Θέλω πολύ να μιλήσω γι' αυτό, δεν είναι περισότερο δυσάρεστο από ότι κι ευχάριστο και χάρηκα που ο μόνος κίνδυνος ήταν για μένα και ήταν ο κίνδυνος του να μην επιστρέψω από αυτή την κβαντική διάσταση όπως την λέω εγώ. Ευτυχώς το υπολογιστικό μου κομπιουτεράκι λειτουργούσε με θαυμαστή διαύγεια και ταχύτητα και το διάστημα των τριών εβδομάδων που μου κράτησε το επισόδειο πρόσεχα τα παιδιά και τον εαυτό μου περισότερο απ' ότι συνήθως. Είμαι πολύ περίφανη και μη σου πω ότι μου λείπει σαν εμπειρία. Έζησα το μυθιστόρημα που γράφω. Θα πρέπει να το ξέρουν όλοι οι συγγραφείς που το παρατραβάνε με τον ηρωισμό ότι υπάρχει κι αυτή η περίπτωση ή μάλλον έτσι είναι και έτσι συμβαίνει. 29 χρόνια κλεισμένα μέσα μου άνοιξαν σαν τον ασκό του Αιόλου και το κουτί της Πανδώρας και τις Σειρίνες μαζί. Υπέροχα τί να σου λέω. Και βγήκε και καινούριος πρωταγωνιστής, ο τρελογιατρός από τα πειράματα του Στάλιν. Τσακωθήκαμε βέβαια πολύ γιατί με χτύπαγε κάτω από την ζώνη. Μου έπαιζε αναστεναγμούς σάλια και δάκρια δικά σου την μία πάνω κάτω από την κεντρική συχνότητα και την άλλη μέσα στην μέση όπως διάβαζε τα δικά μου συναισθήματα. Και δεν έσπασα, τα διαφύλαξα όλα. Γιατί έχω προπονηθεί με ζώνη τόσο μεγάλη να την πατάω να την πιάνω και να κάνω και στρέτσινγκ. Ξέρουν οι μαυροζωνάδες γιατί το λέω αυτό. Άλλοι την κόβουν ίσα ίσα να δένεται γιατί τα χτυπήματα πρέπει να είναι μέρχι εκεί που κινούνται οι άκρες της. Εγώ τις άκρες της έχω μάθει να τις πατάω και να τις τραβάω και να την διπλωδένω όταν χρειάζεται και να γίνομαι πάλι δεκάξι. Θέλω την καρδιά μου ολόκληρη και νομίζω ότι την έχω.
Σίγουρα την έχω κι εκεί που είναι δεν περνάει ξένη ακτίνα. Σιγουρεύτικα γι' αυτό και πως οι ανθρώποι μου από εμένα δεν κινδυνεύουν. Και οι ανοιχτοί μου λογαριασμοί από εμένα δεν έχουν να πάρουν και κλείνουν. Κι ότι το κεφάλι μου δεν είναι φτηνό αλλά ούτε κι εγώ ζητώ κάτι υπέρλογο. Τίποτε δε ζητώ. Λοιπόν, την έκαψα την αντικειμενική ισχύ και αξία της μαρτυρίας μου και μπορώ να ησυχάσω. Όχι εσένα, εσύ είσαι κάτι μαγικό που μοιάζει αμετάβλητο στην φωτιά ακόμα και μέσα στον Ήλιο. Αλλά μη σε "καίω" μωρό μου τώρα με αυτά. Και τρέχω. Τρέχω και τρέχω. Έχω γιατρό το απόγευμα και εντάξει. Έχω γιατρό, έχω δασκάλους κι εντάξει. Με ενδιαφέρει η ζωή κι όχι η ζωούλα μου. Αυτό μάλλον είναι το μυστικό για να επιτύχετε το πρωινό, το μεσημεριανό και το δείπνο. Βέβαια με όλα αυτά που μου σημάνανε και κάπως τους ρόλους, πεζά πράγματα αλλά είναι είναι ναι. Με όλα αυτά, τις εναέριας και υπόγειας κυκλοφορίας δεν είχα πατήσει, να περπατήσω το δρομολόγιο το τώρα, που με τρυπάει τις νύχτες και το πρωί μόλις ξυπνάω και σε ότι κάνω με πονάει, από Πατησίων. Εσύ μάλλον δουλεύεις τα πρωινά.. Συγνώμη, λες πράγματα που τα κοιτώ όλα με εργαστηριακή σχολαστικότητα, αλλά κάπου ζαλίζομαι και, χάνω στοιχεία, χάνω χώνω, χύνω, γλυστράνε, γίνεται ένας χαμός εδώ πέρα μέχρι και πέρα από την Ατλαντίδα που με προστατεύει. Μένουν ξέμπαρκα κάποια στην Αρζεντίνα, αλλά όχι να γυρίσω να τα μαζέψω τώρα. Αν έχεις ξεχάσει κι εσύ κάτι λέω να πάμε μαζί. Αλλιώς, και να τα βρω τί να τα κάνω. Δε πάω. Μέχρι εκεί, να έρθω ναι. Ευθεία που το έχω κάπως. Και κατάδυση, με συντονισμό οκ. Να είναι πιο υποφερτά. Πέρασα την ιερά εξαίταση με τραγούδια. Μπορώ και να πεινάω και να μην τρώω, όχι από κόλλημα, με εντολή κανονικά. Δεν φαίνονται κάπου ούτε τα όρια. Μπορείς να μου δώσεις να κρατάω. Όπως το κάνεις, πιο κοντά. Και κάπως αλλιώς, που αν θε ες θέλω. Τέλος πάντων. Δε ξέρω. Δε ψάχνω να ξέρω. Νιώθω. Ξέρω ότι νιώθω, από πάνω μέχρι κάτω και πάλι πάνω κάτω. Ευθεία κέντρο και σφαιρικά. Ω γαμώ το
Έχω ένα φωνίεν που είναι όλα τα σύμφωνα μαζί
με σάλια.
Το παθαίνω και τώρα
που παίζει στο μισό.
Κάπως καλύτερα.
Έχω και σχέδιο!
..
Πετάμε για Αθήνα σε λίγο.
Θα πάω καρφί ορίζοντες. Αύριο έχω κάτι ραντεβού για έναν χώρο που ψάχνω να πάρω.
Πετάμε με την ομάδα μπάσκετ που πάει για να παίξει με τον ολυμπιακό!
Όλα καλά;
Στη Φλωρεντία θέλω να πάω. Αλλά μόνο μαζί σου.
Και την Αθήνα. Και όλα.
Και μια στιγμή αν είναι αυτό το παραπέρα, ας είναι ότι θέλει να είναι.
Εγώ θέλω να σε φιλήσω. Θέλω να σε τελειώσω.
Να μην τελειώσει ποτέ.
Γίνεται απόψε;
Γίνεται να σταματήσει αυτό το κέρμα να γυρίζει που με ζαλίζει και να πέσει από την σωστή πλευρά;
Κι ας το πάρει ο βαρκάρης μετά.
Νιώθουμε το ίδιο. Εγώ για σένα. Εσύ όμως δεν ξέρω για ποιόν.
Αν μάθω θα πάθω κρίση; Τρελό επισόδειο; Ναι γαμώτο; Θα με πάρει βδομάδες;
Και τί τώρα. Σιγά το πρόβλημα. Με ξαστεριά στον ουρανό και χώμα κάτω σε ανοιχτό χώρο που μου είναι οικείος δεν κινδυνεύω πολύ.
Εσύ; Παθαίνεις κάτι; Τί παθαίνεις;
Θε μου! που θα πάει αυτή η βαλίτσα; Αθήνα θα πάει, δε γίνεται αλλιώς.
Μες το κρύο πεθαίνω. Γιατί συμβαίνουν αυτά; Υπάρχει πιο πέρα. Τί είναι πιο πέρα; Πρέπει να φτάσω εκεί;
Θε μου, μες το κρύο πεθαίνω. Γιατί κάνει τόσο κρύο; Μήπως κι έχω ήδη πεθάνει; Όχι, αφού πονάω σημαίνει πως ζω!
Να φέρεις το νερό, να ανάψεις τη φωτιά
Όσο μπορείς να αγαπήσεις.
Έκανα μια καινούρια φίλη. Μου μίλησε με ενθουσιασμό για τα άλογα. Ω Ποτέ εγώ δεν έχω ανέβει σε άλογο. Μόνο στο γαϊδουράκι της γιαγιάς μου πολύ παιδί.
Ξέρεις αργώ, έχω προβλήματα οικειότητας. Πάντα τα κοιτώ. Έβλεπα που τα δίνουν για μια βόλτα, για μισή για μία ώρα κι έλεγα είναι πολύ λίγο για μένα να προλάβω να επικοινωνίσω.
Μα αυτή η γυναίκα μου είπε πως είναι τόσο χαλαρωτικό κι ωραίο έστω και για μισή ώρα. Το σκέφτηκα. Αν υπάρξει η επόμενη που θα δω να πηγαίνουν βόλτα με άλογα θα ανέβω.
Να ξεκινήσω με τα άλογα. Κι ίσως έτσι η βόλτα με το άλογο μου γιατρέψει τα προβλήματα οικειότητας που έχω.
(Το συγκλονιστηκό αυτό έργο είναι του Πάολο ντι Ντιέγκο, αν δεν κάνω λάθος)
Οι άνθρωποι είναι οι άνθρωποι. Είναι όπως οι μπακάλιδες συνήθως με πηραγμένες ζυγαριές και κάποιοι δίκαιο θεωρούν το να σε τρων στο ζύγι. Η μεγαλύτερη σπουδή του ανθρώπου σαν συχνωτίζεται με ανθρώπους είναι να μάθει να κοιτά πόσο ζυγιάζει ο καθένας τον εαυτό του για να ξέρει όταν βρεθεί μ' αυτόν στην πλάστιγκα πόσο στο ανάβαρο θα τον κλέψει ή θα τον χαρίσει. Είναι να βρίσκει δηλαδή πόσο πραγματικά ζυγίζει και πόσο νομίζει οτί πρέπει να ζυγίαζει. Είναι κι αυτά όπως το Εγώ και το Υπερεγώ που τα έλεγε ο Φρόυντ.
Σήμερα πήγα σε ένα μουσείο και διαφωτίστηκα.
Είδα πράγματα από όλο τον κόσμο αλλά είδα κάτι αγάλματα
από την Ασία και από την Αμερική
που συνειδητοποίησα πόσα κοινά είχαν οι αρχαίοι πολιτισμοί πολλά περισότερα από ότι οι σημερινοί πολιτισμοί. Μαγεύτηκα.
Μεθαύριο φεύγουμε και θέλω κι άλλα μουσεία.
Προτιμώ τα μουσεία από τα πάρτυ και τα Σούρμενα αν ήταν μαζί σου από το Βερολίνο.
Η Αθήνα είναι πολύ καλύτερη. Μόνο την άπλα τους έχουμε να ζηλέψουμε από δω. Και το ποτάμι.
Α κοίτα μια φλογέρα!!!
Χαμογελάω που κάποιοι με νοιάζονται και διαβάζουν αυτά τα ποστ. Ήθελα να ήξερα ποιοί είναι κι αν θα μου μιλήσουν κάποτε οι ίδιοι γι' αυτό. Γιατί όσο κι αν με τρώει δεν το ψάχνω αφού πρόκειται για κάτι που δεν είναι του χαρακτήρα μου ως κάτι που προστατεύει το μυαλό μου. Αλλά χαίρομαι που κάποιοι με νοιάζονται και δε με ενοχλεί καθόλου που είναι τόσο διαφορετικοί από εμένα και μπορούν να λειτουργούν αυτόνομα τα επίπεδά τους. Το θαυμάζω αυτό. Αλλά θα ήθελα μια μέρα να μου το πούνε ασχέτως που εγώ πάλι θα αναρωτιέμαι αν είναι όντως έτσι.
Γι' αυτό για σένα λαέ μου που θέλω να σου δώσω ένα φιλί να σε πάει στο διάστημα και να με γεννήσεις εκεί από όπου και προέρχομαι θα φορέσω του Ερμή τον ιερατικό μου χυτώνα να πάω σε κανένα μουσείο σε καμιά γκαλερί να σου φέρω τέχνη. Να μην είσαι όλο μνημόσυνα. Και τα μαλλιά σου βρε αγάπη μου που όλο τα χτενίζεις αφου έτσι κι αλλιώς θα στα τραβάω και θα στα πιάνω με όλη μου την χούφτα τί τα καις.. μωρό μου πανέμορφο.
Αυτό μου συμβαίνει συνέχεια. Ότι κι αν έκανα για να βρω έναν προσανατολισμό. Είμαι συνέχεια συν πλην μηδέν. Αιώνες σε μια αφετηρία χωρίς να καταφέρνω να προσανατολίσω τις κινήσεις πάνω στο θέμα. Ότι γίνεται στο εμείς γίνεται από εκρίξεις και ξεσπάσματα εξαντητικών κύκλων διερωτήσεων. Από κάτι τόσο δυνατό που είμαι συμμέτοχη στη δύναμή του αλλά είναι πάνω από την προσωπική δύναμή μου και αγνωώ ποιά και από που έρχεται η δύναμη που το συμπληρώνει. Δοκίμασα προσωπικές κατευθήνσεις και είναι σα να είμαι δεμένη με ελάσματα. Προσπάθησα να συγκεντρωθω στον αρχαιότερο εαυτό μου ώστε να μαζέψω όλες μου τις δυνάμεις για να κινηθώ προς τα εκεί που προχωράω τυφλά και κουφά. Προσπάθησα να αποπροσωποποιήσω ξεκινώντας από μέσα προς τα έξω κι από έξω προς τα μέσα και πάλι. Αν θέλω να παραμίνω ολόκληρη θα ζω έτσι γιατί όταν καταφέρνω να κάνω κάποια βήματα για να απομακρυνθώ δεν είμαι εγώ. Έφυγα χρόνια μακρια κι έκαψα κάθε είδος επαφής κι επικοινωνίας και πάλι. Πολλές φορές σκέφτομαι πως είναι στο χέρι σου και έπητα ένα γιατί γιατί γιατί επαναλλαμβανόμενο αντηχεί. Πήρα και παίρνω αντικρουόμενα σινιάλα. Μόλις ξεκινάω να σκεφτώ το μυαλό μου πονάει δένεται κόμπος. Θέλω να σε τρακάρω να επιδιώξω να σε τρακάρω στον δρόμο και να σου πω γειά έρχομαι φιλικά. Αυτό το φιλικά να το πω όπως μου βγαίνει, με πολύ περίεργο νόημα. Αλλά επηδή το μυαλό μου είναι ήδη κι από την φτιάξη του έτσι όπως είναι δεν έκανα κι ούτε θα ρισκάρω ποτέ κάτι σε τόσο αμφιλεγόμενο και εχθρικό τοπίο όσο τουλάχιστον είμαι σε μια φάση που θέλω και πρέπει να παραμίνω ζωντανή και λειτουργική εδώ στην γη και στους φυσικούς νόμους που την διέπουν. Θέλω να κάνω τέχνη και να ανακατευτώ με καινούρια πράγματα μήπως και κατέβει καμιά ιδέα και βρω τη λύση. Αυτά.
Εντομεταξύ ακόμα δεν έχω καταλάβει
αν όταν πρωτομιλήσαμε μου είπες ότι δεν σ' αρέσουν οι γυναίκες.
Κι αν όντως όμως με κοίταξες κι αλλιώς.
Κι αν μιλάμε ακόμα με κάποιον μαγικό κι ερωτευμένο τρόπο.
Αν είμαι τελείως τρελή ή έχουμε μαζί τρελαθεί.
Δε ξέρω.
Η καρδιά μου είναι σύμφωνη με τα θέλω μου. Το μυαλό μου όμως λογικά κάπου κλοτσάει.
Μ' αφήνει σε μια εσωτερικότητα που όμως τίποτε δεν μ' αφήνει να κάνω.
Ούτε ξέρω αν έχω το δικαίωμα να σε σκέφτομαι.
Σίγουρα όμως έχω το δικαίωμα να νιώθω.
Αυτή η τύπισσα η Λένκα ξεκίνησε με τενίες στο στόμα κι ένα σωλινάκι και μετά κατάλαβα ότι κάτι φούσκωνε κάτω από την μπλούζα της.
Και τελικά φούσκωνε μια πλαστική κούκλα.
Από όλα με φρίκαρε μια αυστραλέζα η Γκάμπυ που ξεκίνησε σα μεθυσμένη χόρευε βλαμένα κι έβγαζε διάφορα πράγματα και έλεγε, the computer say no but I say yes. Το είπε πολλές φορές και έβαζε και παίζανε και κάτι παιδικά τηλεφωνάκια χτύπαγε στα χέρια της σαν κλακέτες κάτι σιδερένια κουτιά για τσιγάρα με πορνό εικόνες και αφού λέω τί χάλια έχει αυτό το τσίρκο λέει έχω φέρει και κάτι πολύ δικό μου και βγάζει ένα δισκοπότηρο με χώμα και παίρνει ένα ψαλίδι και έκοβε τούφες μαλλιά από το κοινό και τα έβαζε μέσα. Ήρθε και σε μένα και της είπα νο νο νο. Πήρε από καμια δεκαριά και άρχισε να τα ανακατώνει μες στο δισκοπότηρο με το χώμα και να λέει ξόρκια και έλεγε έλεγε έχυνε κάτω το χώμα τα πέταξε όλα κάτω μια μπάλα τα μαλλιά όλων. Τρελό; Δε νομίζω.
Είμαι σε ένα μπαρ with a very special company και στρίβω μες τα σκοτάδια με το χαρτάκι που λέει last five το αναβω και καταλαβαίνω τη μαλακία και το αναποδογυρίζω αμέσως στο επόμενο χαρτάκι και λέω για να το σώσω, παιδιά έχετε ποτέ δει να στρίβουν αναμένο τσιγάρο; Το έστριξα και τράβηξα τζούρα και ήταν αναμένο. Oh wow!
Είδα στον ύπνο μου την Ερατώ. Δε θυμάμαι τί έγινε πριν πως βρέθηκα εκεί αλλά σα να ξεκίνησε το όνειρο από το κρεβάτι της. Ήταν όπως πάντα τόσο θερμή και δεκτική στον έρωτά μου. Κάποια στιγμή ακούστηκε μια πόρτα, σταματήσαμε και μου είπε πως είναι ο τάδε και κατάλαβα πως ήταν το τωρινό αγόρι της αλλά παρέμινα συναισθηματικά ήρεμη όπως κι όλη την ώρα που γλυφόμασταν τόσο ζωντανά δεν είχα κάποια φόρτιση παρά την μεγάλη λαγνεία. Καθόμασταν αγκαλιά με τα σώματα μας πλεγμένα κάτω από τα σκεπάσματα όταν μπήκε το αγόρι στο δωμάτιο που φάνηκε να ένιωσε κάποια ρουτινιασμένη έκπληξη και σαν κάπως να ενοχλείται σαν να της λέει πάλι με γκόμενα είσαι! Μετά περνούσαν κι άλλοι γνωστοί από την οικογένειά της και με χαιρετούσαν, η μάνα της η ξαδέρφη της ο αδερφός της πρόσωπα που με θυμόντουσαν και μου μιλούσαν με χαρά κι έκπληξη πως βρέθηκα εκεί και όλα αυτά γινόντουσαν στην Πάτρα που είχα πάει για δουλειά πάλι. Περνούσαν κι εμείς παραμέναμε σε αυτή την ερωτική αγκαλιά που νιώθαμε τόσο άνετα και ωραία. Κάποια στιγμή μου ζήτησε να κάνουμε μαζί Πάσχα. Δε θυμάμαι κάτι άλλο, χτύπησε το ξυπνητήρι και ξύπνησα, πετάχτηκα πολύ απότομα από το ξυπνητήρι.
Τα έργα μου εδώ, τα οποία εμφανίζονται στο ιστολόγιο αυτό, επιθυμώ να μην αναδημοσιευτούν κάπου, να μην εκδοθούν και να μην αναπαραχθούν για κανέναν λόγο διότι εξυπηρετούν μια συγκεκριμένη προσωπική μου ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας κι επιθυμώ να παραμείνει ο χαρακτήρας τους αυτός ως έχει. Με οριστική και μόνη εξαίρεση τα 100 ποιήματα που έχω δώσει ήδη προς έκδοση κι αυτά που περιλαμβάνονται στο βιβλίο Δία Κοσμογωνία.
