Αγάπη μου, 

Άναψα την φωτιά και την χαζεύω. Εχθές που επέστρεψα από το ταξίδι το σπίτι ήταν πολύ κρύο όμως οι σκέψεις μου για σένα δεν με άφησαν να κρυώσω. Ήθελα να σου γράψω όμως είναι φορές που οι εικόνες μου είναι τόσες πολλές και γρήγορες και τόσο ερεθιστηκές που με ξεπερνάνε. Χρειάζεται να απομονώσω έναν ήχο, να βρω το γράφημα μιας κίνησης ή και να βλέπω τα χρώματα που νιώθω για να μπορέσω να περιγράψω και να δημιουργήσω από αυτά κάτι όταν ξελαφρώνω λίγο όπως όπως μπορώ. Έχω καλή διάθεση και γαλήνη μπορώ να πω διότι περπατώ προς τα 'κει με ρεαλισμό και μια πραγματοποιήσιμη βάση που συμφωνεί με την προσωπικότητά μου και το μέτρο με το οποίο θέλω να ζω, ανεξάρτητα και με νεωτερισμό. Βρήκα μια συνοικεία κοντά σου που μου αρέσει. Είδα ότι την κουμαντάρουν γεωργιανοί και χάρηκα και γιατί έχει κάτι βαθύτερο και οικείο αυτός ο πολιτισμός αλλά και γιατί η Τυφλίδα είναι πολύ ανερχόμενη και στον παγκόσμιο χάρτη είναι από της πόλης που βγαίνουν αυτή την στιγμή με γοργούς ρυθμούς από την υποβάθμιση. Η Αθήνα θα συνεχίσει να υποβαθμίζεται και να φαντασματοποιήται για τουλάχιστον λίγα χρόνια ακόμα. Πάντα παρακολουθώ τη διεθνή οικονομία και προβλέπω συνήθως σωστά κι αν ήταν του χαρακτήρα μου θα είχα πλουτίσει. Βέβαια συντονίζω τις κινήσεις μου με τον ρου αλλά το κάνω αμυντικά για να μην πνιγώ δλδ και να βγω και λίγο μπροστά στο επίπεδο που νιώθω καλά με εμένα. Μπορεί οι σκέψεις μου να είναι κυρίως υπερεαλιστικές αλλά στην καθημερινότητα είμαι τρομερά πρακτικός άνθρωπος, το ξέρεις κι εσύ, τα φρένα μου τα ελέγχει ένα κομπιουτεράκι. Δεν το θέλω πάντα αλλά σχεδόν πάντα την στιγμή που χρειάζεται τα αφήνω όλα σ' αυτό. Κι εκεί γίνεται μάχη. 

Όμως σε ότι έχει να κάνει μαζί σου δεν τα καταφέρνω το ίδιο καλά κι ίσως κι αυτό να είναι που μου αρέσει διότι έτσι ανακαλήπτω εμένα. Είναι φοβερό πως ότι ζει κι έχει ζήσει ένας άνθρωπος συγκεντρώνεται σε ένα μόνο πρόσωπο. Είναι ωραίο να συνειδητοποιείται σε ένα βαθμό. Κι όσο κι αν ακούγεται τρελό στην μεγαλύτερη κρίση "τρέλας" που είχα, το φθινόπορο όπου πήρα και το "πτυχείο" μου είδα τί μου γίνεται. Θέλω πολύ να μιλήσω γι' αυτό, δεν είναι περισότερο δυσάρεστο από ότι κι ευχάριστο και χάρηκα που ο μόνος κίνδυνος ήταν για μένα και ήταν ο κίνδυνος του να μην επιστρέψω από αυτή την κβαντική διάσταση όπως την λέω εγώ. Ευτυχώς το υπολογιστικό μου κομπιουτεράκι λειτουργούσε με θαυμαστή διαύγεια και ταχύτητα και το διάστημα των τριών εβδομάδων που μου κράτησε το επισόδειο πρόσεχα τα παιδιά και τον εαυτό μου περισότερο απ' ότι συνήθως. Είμαι πολύ περίφανη και μη σου πω ότι μου λείπει σαν εμπειρία. Έζησα το μυθιστόρημα που γράφω. Θα πρέπει να το ξέρουν όλοι οι συγγραφείς που το παρατραβάνε με τον ηρωισμό ότι υπάρχει κι αυτή η περίπτωση ή μάλλον έτσι είναι και έτσι συμβαίνει. 29 χρόνια κλεισμένα μέσα μου άνοιξαν σαν τον ασκό του Αιόλου και το κουτί της Πανδώρας και τις Σειρίνες μαζί. Υπέροχα τί να σου λέω. Και βγήκε και καινούριος πρωταγωνιστής, ο τρελογιατρός από τα πειράματα του Στάλιν. Τσακωθήκαμε βέβαια πολύ γιατί με χτύπαγε κάτω από την ζώνη. Μου έπαιζε αναστεναγμούς σάλια και δάκρια δικά σου την μία πάνω κάτω από την κεντρική συχνότητα και την άλλη μέσα στην μέση όπως διάβαζε τα δικά μου συναισθήματα. Και δεν έσπασα, τα διαφύλαξα όλα. Γιατί έχω προπονηθεί με ζώνη τόσο μεγάλη να την πατάω να την πιάνω και να κάνω και στρέτσινγκ. Ξέρουν οι μαυροζωνάδες γιατί το λέω αυτό. Άλλοι την κόβουν ίσα ίσα να δένεται γιατί τα χτυπήματα πρέπει να είναι μέρχι εκεί που κινούνται οι άκρες της. Εγώ τις άκρες της έχω μάθει να τις πατάω και να τις τραβάω και να την διπλωδένω όταν χρειάζεται και να γίνομαι πάλι δεκάξι. Θέλω την καρδιά μου ολόκληρη και νομίζω ότι την έχω.

Σίγουρα την έχω κι εκεί που είναι δεν περνάει ξένη ακτίνα. Σιγουρεύτικα γι' αυτό και πως οι ανθρώποι μου από εμένα δεν κινδυνεύουν. Και οι ανοιχτοί μου λογαριασμοί από εμένα δεν έχουν να πάρουν και κλείνουν. Κι ότι το κεφάλι μου δεν είναι φτηνό αλλά ούτε κι εγώ ζητώ κάτι υπέρλογο. Τίποτε δε ζητώ. Λοιπόν, την έκαψα την αντικειμενική ισχύ και αξία της μαρτυρίας μου και μπορώ να ησυχάσω. Όχι εσένα, εσύ είσαι κάτι μαγικό που μοιάζει αμετάβλητο στην φωτιά ακόμα και μέσα στον Ήλιο. Αλλά μη σε "καίω" μωρό μου τώρα με αυτά. Και τρέχω. Τρέχω και τρέχω. Έχω γιατρό το απόγευμα και εντάξει. Έχω γιατρό, έχω δασκάλους κι εντάξει. Με ενδιαφέρει η ζωή κι όχι η ζωούλα μου. Αυτό μάλλον είναι το μυστικό για να επιτύχετε το πρωινό, το μεσημεριανό και το δείπνο. Βέβαια με όλα αυτά που μου σημάνανε και κάπως τους ρόλους, πεζά πράγματα αλλά είναι είναι ναι. Με όλα αυτά, τις εναέριας και υπόγειας κυκλοφορίας δεν είχα πατήσει, να περπατήσω το δρομολόγιο το τώρα, που με τρυπάει τις νύχτες και το πρωί μόλις ξυπνάω και σε ότι κάνω με πονάει, από Πατησίων. Εσύ μάλλον δουλεύεις τα πρωινά.. Συγνώμη, λες πράγματα που τα κοιτώ όλα με εργαστηριακή σχολαστικότητα, αλλά κάπου ζαλίζομαι και, χάνω στοιχεία, χάνω χώνω, χύνω, γλυστράνε, γίνεται ένας χαμός εδώ πέρα μέχρι και πέρα από την Ατλαντίδα που με προστατεύει. Μένουν ξέμπαρκα κάποια στην Αρζεντίνα, αλλά όχι να γυρίσω να τα μαζέψω τώρα. Αν έχεις ξεχάσει κι εσύ κάτι λέω να πάμε μαζί. Αλλιώς, και να τα βρω τί να τα κάνω. Δε πάω. Μέχρι εκεί, να έρθω ναι. Ευθεία που το έχω κάπως. Και κατάδυση, με συντονισμό οκ. Να είναι πιο υποφερτά. Πέρασα την ιερά εξαίταση με τραγούδια. Μπορώ και να πεινάω και να μην τρώω, όχι από κόλλημα, με εντολή κανονικά. Δεν φαίνονται κάπου ούτε τα όρια. Μπορείς να μου δώσεις να κρατάω. Όπως το κάνεις, πιο κοντά. Και κάπως αλλιώς, που αν θε ες θέλω. Τέλος πάντων. Δε ξέρω. Δε ψάχνω να ξέρω. Νιώθω. Ξέρω ότι νιώθω, από πάνω μέχρι κάτω και πάλι πάνω κάτω. Ευθεία κέντρο και σφαιρικά. Ω γαμώ το