Το Βερολίνο και την μέρα αλλά και την νύχτα είναι πολύ σκοτεινό, και κάπως σα ξυνισμένο.
Στη γκαλερί είναι όλες τρελές! Όμως διαπιστώνω για άλλη μια φορά πως είναι αλήθεια ότι στα πιο κίνκι underground μέρη συναντάς τους ευγενέστερους και γενικά ήρεμους και καλότροπους ανθρώπους.
Γνώρισα μια καλοτεχνίτισα, μιγάδα από την Αφρική μόλις 19 χρονών, που το θέμα της είναι το αυγό. Την λένε Λίλιτ και από όσα είδα από τα έργα της πιστεύω θα γίνει πολύ διάσημη και αφού για όσους το έχω πει μέχρι τώρα δεν έχω πέσει ποτέ έξω θα ακούσουμε πάλι το όνομά της μια μέρα. Της είπα ότι ξέρω για τον συμβολισμό και την εμπειρία μας τότε μαζί στο Στόμιο στο ποτάμι.
Αύριο είναι η παράσταση. Θα δυσκολευτούμε γιατί ο κυρίως χώρος είναι ένα μακρυνάρι και δεν μας φτάνει στο πλάι φτάνουμε τοίχο, πρέπει να το μαζέψουμε λίγο. Είναι σα κατακόμβες εκεί μέσα κι εμείς χρειαζόμαστε μια μεγάλη τετράγωνη σκηνή. Πάντα οι φωτογραφίες τα δίχνουν αλλιώς. Δε πτωούμαστε όμως. Αύριο θα είμαστε οι πιο λιτοί κι απέριττοι και όμως κι οι πιο εντυπωσιακοί, είμαι σίγουρη ότι είμαστε οι καλύτεροι. Το είδα από σήμερα πως ξεχωρίσαμε και πως μόνο οι δυο επόμενοι καλύτεροι μας προσέγγισαν για παρέα. Σε όλους τους άλλους φαινόμασταν απροσπέλαστοι ενώ στην πραγματικότητα είμαστε τόσο καλόβολοι και σχετικά απλοί.
Θέλω αυτοί που αγαπώ με αγαπούν να χαίρονται με την χαρά μου αλλά συνήθως βλέπεις στα μεγάλα γεγονότα πως τελικά σου χαμογελούν ελάχιστοι να σου πουν μπράβο. Δε λέω κι εγώ πως δεν το παθαίνω. Να ας πούμε με την Ρόζα έπαθα ήττα έκανα μέρες να συνέλθω αλλά δεν ήταν ότι δεν χάρηκα για το έργο, από το περιεχόμενο το έπαθα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή