Καλημέρα

 

Αυτό μου συμβαίνει συνέχεια. Ότι κι αν έκανα για να βρω έναν προσανατολισμό. Είμαι συνέχεια συν πλην μηδέν. Αιώνες σε μια αφετηρία χωρίς να καταφέρνω να προσανατολίσω τις κινήσεις πάνω στο θέμα. Ότι γίνεται στο εμείς γίνεται από εκρίξεις και ξεσπάσματα εξαντητικών κύκλων διερωτήσεων. Από κάτι τόσο δυνατό που είμαι συμμέτοχη στη δύναμή του αλλά είναι πάνω από την προσωπική δύναμή μου και αγνωώ ποιά και από που έρχεται η δύναμη που το συμπληρώνει. Δοκίμασα προσωπικές κατευθήνσεις και είναι σα να είμαι δεμένη με ελάσματα. Προσπάθησα να συγκεντρωθω στον αρχαιότερο εαυτό μου ώστε να μαζέψω όλες μου τις δυνάμεις για να κινηθώ προς τα εκεί που προχωράω τυφλά και κουφά. Προσπάθησα να αποπροσωποποιήσω ξεκινώντας από μέσα προς τα έξω κι από έξω προς τα μέσα και πάλι. Αν θέλω να παραμίνω ολόκληρη θα ζω έτσι γιατί όταν καταφέρνω να κάνω κάποια βήματα για να απομακρυνθώ δεν είμαι εγώ. Έφυγα χρόνια μακρια κι έκαψα κάθε είδος επαφής κι επικοινωνίας και πάλι. Πολλές φορές σκέφτομαι πως είναι στο χέρι σου και έπητα ένα γιατί γιατί γιατί επαναλλαμβανόμενο αντηχεί. Πήρα και παίρνω αντικρουόμενα σινιάλα. Μόλις ξεκινάω να σκεφτώ το μυαλό μου πονάει δένεται κόμπος. Θέλω να σε τρακάρω να επιδιώξω να σε τρακάρω στον δρόμο και να σου πω γειά έρχομαι φιλικά. Αυτό το φιλικά να το πω όπως μου βγαίνει, με πολύ περίεργο νόημα. Αλλά επηδή το μυαλό μου είναι ήδη κι από την φτιάξη του έτσι όπως είναι δεν έκανα κι ούτε θα ρισκάρω ποτέ κάτι σε τόσο αμφιλεγόμενο και εχθρικό τοπίο όσο τουλάχιστον είμαι σε μια φάση που θέλω και πρέπει να παραμίνω ζωντανή και λειτουργική εδώ στην γη και στους φυσικούς νόμους που την διέπουν. Θέλω να κάνω τέχνη και να ανακατευτώ με καινούρια πράγματα μήπως και κατέβει καμιά ιδέα και βρω τη λύση. Αυτά.