Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2022
Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2022
Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2022
Κάηκα
Σ' αρέσει κι εσένα να βαράς ανάποδα τις κλίμακες μου φαίνεται αλλά δε θα μου πάρεις εσύ τη δουλειά. Και δεν γίνεται έτσι, απλά δηλαδή όποτε σου έρθει, αυτά τα κάνουνε στα γυρίσματα.
σελ. 102
Και τί σου ζήτησα ..
Et maintenant
.. το πουκάμισο το θαλασσί .
Διαλύθηκα.
μετά που έφυγα για δουλειές έκανα πράγματα. Επισκεύασα την καμινάδα και πήγα στο καφέ που πάμε με τον Αντώνη. Ετοιμάζουμε μια πρόταση για παραστάσεις και εργαστήρια στην Τήνο. Ναι "γαμώ το Αιγαίο σου γαμώ" και είδα φωτογραφίες και έπαθα κάτι. Είναι πρότζεκτ ρεζιντένσια από πανεπιστήμια και το υπουργείο για το περιβάλλον με βάση την σιδηρουργία και τα μέταλλα και το μάρμαρο, τα έχουνε μπλέξει όλα αυτοί. Οι ιδέες μας έχουν αναφορά στο κείμενο του Γάλλου που σου έδειξα για το σίδερο και τη φωτιά. Και κάτι άλλα ακαδημαϊκά και μια βιβλιογραφία γάμησέ τα και θα παιχτεί κυρίως σε ένα νταμάρι. Κάναμε το μπρέιν στορμ, τρελαίνομαι για μπρέιν στορμ και γεννήθηκαν κάποιες ιδέες και θα εκμεταλλευτούμε και κάποιες παλιές από το άταβισμ. Μ' αρέσει η φάση αυτή της δημιουργίας και τρελαίνομαι με το πώς ο Αντώνης χορογραφεί και περφορμάρει τις λέξεις. Θα μείνουνε παγωτά πάλι θα προκαλέσουμε συνειδήσεις είμαι σίγουρη. Εγώ θα το σκεφτώ αν θα τον ακολουθήσω στο ταξίδι γιατί πέφτει πάνω στις ελιές οι ημερομηνίες κι άσε που θα μελαγχολήσω πολύ χωρίς εσένα στην Τήνο αλλά αυτό θα βοηθούσε στην εκφραστικότητα και τη δημιουργία. Τέλος πάντων. αυτό που σκεφτόμουν όλη την ώρα είναι να βρίσκαμε να φτιάχναμε μαζί καμιά ιδέα για ρεσιντένσια σε κανένα τέτοιο ,έγκριτο που λες κι εσύ, πρότζεκτ. Τι ωραία που θα ήτανε...
Να σου πω .. βαριέσαι που σου μιλάω έτσι; να στα λέω αυτά, έτσι τις σκέψεις μου και τα νέα μου ή προτιμάς μόνο τέχνη και τελειωμένα έργα; Εσύ τι κάνεις; Είσαι στο μουντ που βλέπω ή πάλι να πιστέψω βλακείες ότι δεν έχουν σχέση αυτά με το μουντ και έτσι τα βάζουν οι καλλιτέχνες σε άσχετες φάσεις κτλ και κοιτά να δεις με τι τρέφομαι το καημένο. χα!
Νιώθω μια ηρεμία. Παράξενο που είναι! Νιώθω αυτό το χωρίς φόβο και πάθος που λένε, σα να μην είμαι εγώ. Δεν θέλω να πω ότι κάηκα και έγινα σαν όλους τους καμένους δηλαδή ένα στρείδι κλειστό που δεν ελπίζει και δεν περιμένει τα θαύματα και αποδέχεται την μοίρα των ανθρώπων που λένε ότι κάποια πράγματα δεν γίνονται και πορεύονται τον νεκρό από έρωτα βίο τους ψάχνοντας μόνο σκόρπιες ή μεθοδευμένες κατασκευασμένες ηδονές σωματικές ή πνευματικές κοιτώντας τες και αλληλοεπιδρώντας με αυτές από την απροσπέλαστη γωνία της μοναξιάς τους θεωρώντας τα ιδανικά τους για ανώριμα παραμύθια που τους στοίχειωσαν και τους στοίχησαν κάποτε τη χαρά και τους σημάδεψαν και τους έκαναν να μην πιστεύουν στο θαύμα. Θυμάμαι που και πως κόπηκα στη μέση σαν εαυτός και που και πότε ξαναενώθηκα σαν εαυτός. Μου πήρε αρκετά χρόνια και δεν ήταν και άσχημη παρέα οι δυο μισοί εαυτοί μου είχαν πολύ ενδιαφέρον και η αγάπη τους και οι τσακωμοί τους δεν μ’ άφησαν καθόλου να βαρεθώ και σε εφησυχασμό και βρήκα τρόπους κι έμαθα πράγματα αξιόλογα και σπουδαία μέσα σε αυτό το βασανιστήριο και τον διχασμό είχα οργασμούς που με ζούσαν και μου έδιναν δύναμη κι είχα σκοπό. Το να έχεις σκοπό προσωπικό είναι υπόθεση. Σε κινεί σε βγάζει συνέχεια στην μάχη. Τώρα όμως νιώθω ειρηνικά και γράφω “come in peace” στον αγαπημένο μου εξωγήινο. Δεν του πολυαρέσει μάλλον, δε βλέπω πολλά κλικ, δε βαριέσαι… θα την έχει βρει στον πλανήτη του και απλά θα με κοιτάει όπως κοιτάμε σκρολάρωντας τα νέα. Θέλω να κάνω μερικές ασκήσεις να επικοινωνήσω με το υπερπέραν γιατί το έχω παρατήσει κι αυτό λίγο να μου πει κανέναν στίχο κι ας είναι από αυτούς που ούτε κι εγώ τους καταλαβαίνω. Είναι αρκετές μέρες βδομάδα και βάλε που ένιωσα να μου λείπει ο υπερρεαλισμός κι η ανεξήγητη κοσμάρα μου κι ο πυρετός μου μου λείπει να μην μπορώ να επικοινωνήσω καλά με το περιβάλλον και να είμαι μέσα σε ένα «ποίημα» όπως λέω για να με αφήνουν στη φάση μου να ονειρευτώ και να κρατάω την υπερένταση σε έναν ρυθμό και στην μουσική μου που είναι όλο συναισθήματα. Μ’ αρέσει αυτό. Αυτό είμαι και μ’ αρέσει όσοι με σχετίζονται να με σχετίζονται έτσι. Να υπάρχω στην λογική λίγες ώρες τη μέρα για να βγαίνουν τα διαδικαστικά της επιβίωσης και τις υπόλοιπες ώρες να κάνω μηχανικά πράγματα παράλληλα με τον κόσμο μου ή να αφήνομαι τελείως μέσα σε αυτόν σαν υπνωτισμένη και εξαϋλωμένη, μ’ αρέσει αυτό και τα περίεργα φαινόμενα που προκαλεί τα μεταφυσικά που τα χαίρομαι σαν επαφή με τον πιο αγαπημένο. Ακόμα και όταν μαγειρεύω, μαστορεύω, δουλεύω στη φύση μπορεί να νιώθω ότι ανακατεύω κοσμογονικά υλικά κι ότι κάνω εικαστική δημιουργία την οποία θέλω να μοιραστώ με αυτό που λέω «εξωγήινο» και το λέω έτσι για να είναι κάπως κατανοητό από τους γύρω μου αυτό που μου συμβαίνει και να ξεμπερδεύω. Τώρα που δεν έχει και πολύ νόημα και δεν νιώθω την ανάγκη να βρυχηθώ για να δείξω τις δυνατότητές μου και τις δυνάμεις μου δεν μ’ απασχολεί να βγω μπροστά και να οργανώσω πάλι κανέναν «στρατό». Στο σπίτι θέλω λίγο να οργανώσω λίγο τα ρούχα και τα πράγματα και να φροντίσω δυο τρείς εκκρεμότητες να κλείσουνε δυο τρεις τρύπες και να έχει πλήρως εξασφαλιστεί το λειτουργικό κομμάτι του έργου της καθημερινότητας. Η δουλειά μου ακόμα δεν με πολύ-απασχολεί να ασχοληθώ να την αναπτύξω τη έχω αφήσει να με πηγαίνει χωρίς να τα καταφέρνει και πάντα. Έχω εξασφαλίσει τα βασικά να βγαίνουν τελείως αστρεσάριστα με τέσσερεις μήνες πάνω κάτω τον χρόνο δουλειά. Είναι χαζοί οι άνθρωποι, έχουν περιπλέξει τόσο πολύ την ζωή τους, τους βλέπω και είναι για γέλια και για κλάματα, σηκώνουν το άχθος αρούρις ενός κόστους για πράγματα που είναι εντελώς άχρηστα για μένα. Αυτό το έχω πετύχει με την Νέδα που δείχνει να μην έχει καμιά προσκόλληση στα υλικά ενώ είναι ηδυπαθής και ευχαριστιέται χωρίς καμιά ντροπή την τροφή, το χώμα, την θάλασσα, τον ήλιο, την μουσική, τα ζώα, την γύμνια, την ξυπολησιά κτλ. Ο Ηρακλής έχει φάει τόση εκπαίδευση για να γίνει ανεξάρτητος στις ανάγκες του κι είναι και θέμα και χαρακτήρα που θέλει να είναι σωστός και συνεπής τόσο που φέτος του έδωσα όλη την αρχηγία κι είμαι απλά εδώ για συζητήσεις και απορίες και να εργάζομαι στον τομέα μου γι’ αυτή την ομάδα. Βάζει τα ξυπνητήρια, μας σηκώνει, σημειώνει τις ελλείψεις μας, μας υπενθυμίζει το πρόγραμμα το ελέγχει κάνει τον πρόεδρο και τον γραμματέα. Είναι τόσο καλά κουρδισμένο αυτό το παιδί κι έχει αφομοιώσει τόσο καλά την μέθοδο της μελέτης που αναρωτιέμαι πολλές φορές αν χάνω τον ρόλο μου και βαράω ανάποδη γραμμή να τον χαλαρώσω να μην γίνεται ψυχαναγκαστικός και τελειομανής. Και παρασέρνει και την μικρή σε αυτό ή εγώ τα έχω παρασύρει και τα δυό, κάπως έτσι τέλος πάντων. Και χάρηκα τόσο πολύ που μου είπε η δασκάλα της Νέδας ότι είναι πολύ καλή στα μαθηματικά! Σε ότι έχει να κάνει με αυτά τα παιδιά νιώθω ότι υπάρχει θεός και με συμπαθεί και μακάρι να πάει όλο έτσι. Η μικρή στη αγκαλιά μου έχει δεχθεί πολύ έντονα και βαθιά συναισθήματα από αυτά που ένιωθα εγώ από ότι περνούσα αυτά τα χρόνια που ήταν στην αγκαλιά μου και μπορεί να ήταν έντονα και ακραία έντονα αλλά δεν ήταν κακά, ήταν πολύ αγωνιστικά και επίμονα ότι θα τα καταφέρουμε στρέιτ θρου αληθινά και τολμηρά κι όποιος αντέξει. Γι’ αυτό πιστεύω ότι δεν θα μασήσει στα κύματα που ίσως της έρθουν. Μου βγάζει λίγη ζήλια κι εκδικητικότητα βέβαια από το θυμοειδές της και κρισούλες υστερίας και φοβίες αλλά είναι μικρό ακόμα μωρέ και το δουλεύουμε εννοείται. Κάνει πολλά κουφά, εδώ έξω στα χώματα που νιώθει ελευθερία, άλλα να τρελαίνεσαι κι άλλα να τα θαυμάζεις. Είναι αντιδραστική δε το συζητώ, χρειάζεται να έχεις τρομερή πειθώ και επιχειρήματα και καρότα για να την βάλεις να κάνει κάτι και είναι και λίγο υπερκινητική και σε βγάζει εύκολα νοκ άουτ. Πω πω, πόσο μ’ αρέσει να μιλάω για τα παιδιά! Πάλι ξέφυγα. Τέλος πάντων, πάω να κάνω καμιά δουλειά. Να μου λες τα δικά σου μωρό μου με ενδιαφέρει να έχουμε έναν τρόπο να τα καταφέρουμε να είμαστε μαζί κάπως όπως κι αν μπορεί να γίνει.
Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2022
μωρό μου,
Είναι ωραίο να σ’ αγαπούν να σε νοιάζονται ακόμα πιο ωραίο να σε φροντίζουν. Να τρώτε μαζί να συζητάτε να ξέρεις ότι θα τον βρεις τον άλλο να πηγαίνεις εκδρομές και βόλτες να μοιράζεσαι συναισθήματα κι αγγίγματα και ανησυχίες. Να χαμογελάς να κλαις να λες καλημέρα καληνύχτα κι αστεία και νέα κι ιδέες περίεργες. Να υπάρχει βοήθεια κι επιείκεια να μπορείς να θαυμάζεις και να κάνεις πράγματα μαζί να σαπουνίζει ο ένας να ξεπλένει ο άλλος να τινάζεις να απλώνει να μετακομίζεται μαζί τον καναπέ και το τραπεζάκι και τα βιβλία να σου βουτάει τις σακούλες από τα χέρια όταν μπαίνεις στο σπίτι να σου βάζει μουσική να ξυπνήσεις να δίνεις λουλούδια και να τα βάζει στο βάζο να χορεύετε και να τραγουδάτε να τσουγκρίζετε τα ποτήρια να φιλιέστε να σκαρώνετε εκπλήξεις για τα παιδιά να ρωτάς απορίες για να μην ψάχνεις στο λεξικό και την εγκυκλοπαίδεια να στύβεις πολλά πορτοκάλια για όλους και να φτιάχνετε μαζί γλυκά. Να τον χαϊδεύεις όταν ρεμβάζει να περνάς σαν αέρας όταν κάτι κάνει να του χαρίζεις κάτι που είδε και είπε ότι του άρεσε να βλέπετε μαζί ταινίες να κάνετε έρωτα να κάνεις πίσω όταν νευριάζει να ξανακάνετε έρωτα να βρίσκεις αστεία και φωτογραφίες κι έργα και ποιήματα για να του πεις κάτι πάνω σε αυτό που ζείτε και ψάχνετε να σου λέει τι ταιριάζει να φορέσεις όταν δυσκολεύεσαι να έρχεται πίσω σου στον καθρέφτη σε ότι απορείς να σε ξεκολλάει η συνύπαρξη. Τι γλυκιά που μπορεί να είναι η ζωή! Εγώ δε θέλω μια μέρα ούτε μια νύχτα ούτε μια αιωνιότητα προσμονή. Έχω αγωνιστεί κι αγωνίζομαι για την αλήθεια και μπορώ να την κοιτώ κατά πρόσωπο και νιώθω ελεύθερη να πάω όπου θέλω να κάνω ότι θέλω να γεμίζω και να αδειάζω την ζωή όπως νιώθω κι αισθάνομαι όμορφα και πολιτισμένα και ξέρω πως αυτά τα θέλω μου με οδηγούν να δίνω και στα παιδιά ωραία πράγματα και μια χαρούμενη κι αισιόδοξη Νάνσυ. Η Νάνσυ δεν έχει περάσει ούτε μια μαύρη μέρα γιατί έχει την αγάπη της και τα παιδιά το όνειρο και την τέχνη. Έχω περάσει πολλές μαύρες νύχτες σίγουρα και μέσα στην μέρα ώρες που αφήνομαι να βουλιάξω να διαλυθώ να πενθήσω αλλά δεν έχω κλείσει ούτε ένα εικοσιτετράωρο έτσι κι ούτε θα κλείσω γιατί μ' αρέσει να δίνω. Νιώθω πολλές φορές τα νεύρα μου ερεθισμένα και την υπομονή μου να σπάει αλλά δεν κάνω τσίρκα ούτε παρεκτρέπομαι άσχημα σε βαθμό ανησυχητικό κι απολίτιστο. Χάνομαι κάποιες φορές από το χρόνο και μπορεί να στήνω ανθρώπους να χάνω σκηνικά και να μη μου βγαίνει το πρόγραμμα κι αυτό πάλι αν είναι ανάγκη δεν το παθαίνω. Δεν είναι θέμα εδώ τώρα να καταγράψω προτερήματα κι ελαττώματα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μπορώ και θέλω μια αληθινή σχέση και την θέλω μαζί σου. Δεν θέλω καταιγίδες και πλημύρες και βιβλικά φαινόμενα γι’ αυτό κάνω ασκήσεις πειθαρχίας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Κι ούτε μαζί σου ποτέ παρεκτράπηκα σε βαθμό που να μου αξίζουνε αυτά τα περιορίστηκα μέτρα και η πόρτα που έφαγα μια δυο τρείς και ταφόπλακα στην πυραμίδα του Χέοπα. Έχω κάνει λάθη και μετάνιωσα ότι δεν υπολόγισα τον κόσμο και τη θέση σου κάποιες φορές όπως μιλούσα και δεν αγωνίστηκα για την ζωή την ζώσα κοντά σου. Δε μπορώ όμως να πω πάει τελείωσε έγινε έτσι. Ούτε να πω α δε μου βγήκε η πρώτη επιλογή θα πάω στη δεύτερη κτλ να μείνω ας πούμε στα γραπτά μου πάλι. Γράφω πάντα γράφω αλλά δεν γράφω για να γράφω ούτε γράφω για να ζω ούτε ζω για να γράφω. Γράφω από ανάγκη και με καταλαβαίνεις τι λέω τώρα. Θέλω να σε δω να κάνουμε πράγματα. Όχι ότι έχω τις προσδοκίες όλα ανοιχτά τα έχω για το μέλλον και το παρελθόν το κρατώ σα γενική εικόνα δε στέκομαι πουθενά. Μπορεί να σκέφτομαι κάποιες φάσεις και περισσότερο από όλα να με πονάνε τα τελευταία απανωτά φτυσίματα γιατί είναι φρέσκα να μου βγαίνουν αυτόματα κάποια συμπεράσματα με τα οποία αντιμάχομαι αλλά δεν στέκομαι και δεν παγιώνω κάτι. Ξέρω ότι δεν ξέρω κι ούτε πρόκειται να μάθω τίποτε αν δεν είναι όλα υπό αναίρεση και αμφισβήτηση συνεχώς κι ότι είμαστε άνθρωποι και παλεύουμε με την άβυσσο και το φως κάθε στιγμή. Ότι είμαστε ένα αναβόσβημα τέλος πάντων ας μην πιάσουμε φιλοσοφικά. Ξέρω ότι θέλω να σε δω και να ζω κοντά σου και να μοιραστώ μαζί σου ότι έχω γιατί σε ονειρεύομαι και προκαλείς μέσα μου όλα αυτά που προκαλείς καλώς ή κακώς. Ξέρω ότι το θέλω αυτό όσο κι αν με αναστατώνει και με κάνει να γνωρίζω τον εαυτό μου από την καλή κι από την ανάποδη. Δεν αποφάσισα ποτέ για τους δυο μας. Έναν πανικό έπαθα πέθανα κάποτε τράπηκα σε πολύ άταχτη φυγή. Και είπα θεέ μου δώσε μου τον σταυρό σου. Αυτό έπαθα. Και δεν μου βγήκε σε κακό. Με πήρε η θεά και με πήγε σε ένα νησί. Απλά θέλω να μπορώ να αισθάνομαι ότι προσπάθησα για μας όσο μπορούσα και μπορώ. Στην ζωή όμως έξω από τον τάφο. Δεν αποφάσισα ποτέ για σένα. Δεν γίνεται να κάνω κάτι τέτοιο αφού εσύ δεν είσαι αντικείμενο. Δεν θα ερωτευόμουν ποτέ ένα αντικείμενο και με προσβάλει αυτή η θέαση κιόλας. Απορρίπτω αυτόματα τέτοιες οπτικές και για μένα και για σένα. Είναι λόγια της παρηγοριάς αυτά και δεν κολλάνε στα αυτιά μου. Είμαι αλλιώς. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να αποφασίσω τίποτε από μόνη μου και κάνω όλο προτάσεις και μπορεί να με πονάει που τις απορρίπτεις όχι που απορρίπτεις τις ιδέες μου αλλά επειδή δεν έχω καταφέρει να σε δω ακόμα να βρούμε μια μαζί αν γίνεται κι όπως μπορεί να γίνει. Παλεύω με την σωματική απουσία χειρότερα από πρέζα με βλέπω να γερνάω και να βασανίζομαι αλλά είναι τελείως προσωπικός αυτός ο αγώνας αν με καταλαβαίνεις έχουμε και οι δυο περάσει πολλά ο καθένας στο δικό του μέτρο και δεν είναι ότι δεν μπορούμε αλλιώς αλλά είναι θέμα ομορφιάς κι εκπλήρωσης κι ευτυχίας και φθοράς και αφθαρσίας αν θες και δικαίωσης με την καλή έννοια πώς να το πω δε είναι να κάτσω τώρα εδώ να ψειρίζω τις λέξεις. Μια βόλτα θέλω να πάμε και να ξαναπάμε και να ζούμε μαζί και τα ναι και τα όχι και τα ίσως και τα μπορεί να τα ζήσουμε σα ψυχές σα σώματα σα ψυχές και σώματα αναλόγως τα φεγγάρια και τις εποχές. Αν γίνεται όσο κι όποτε γίνεται. Αλλά εγώ τουλάχιστον θέλω να νιώθω ότι προσπάθησα. Και είναι ένα εκατομμύριο πράγματα που θέλω να σου πω και λένε όλα το ίδιο. Πως θέλω να σε δω και να σε βλέπω και να ζω κοντά σου με όλες μου τις δυνάμεις και τις αδυναμίες. Και είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Ακόμα και τις ώρες που νιώθω τελείως λάθος και εκτός θέματος και μηδενικό και χώνομαι στη σπηλιά μου ξέρω πως είμαι σίγουρη γι’ αυτό ακόμα κι όταν λέω άσ’τηνε. Κάποτε μου είχες πει ότι τα γραπτά μου σε ξεκουράζουν. Δε μου έχουν πει ποτέ πιο όμορφο πράγμα για τα γραπτά μου και για μένα που είμαι τα αυτά. Ξέρω όμως πως σε έχω κουράσει γιατί κι εγώ έχω κουραστεί κι εξοντωθεί σε βαθμό κακουργήματος. Θέλω να σε δω και να ξεκουραστούμε μαζί αγάπη μου. Αν σ΄αρέσει με σχέση σχέση όπως θέλω κι εγώ που για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου το θέλω να το τολμήσω αυτό. Θέλω να σε δω να μου πεις με το χέρι στην καρδιά και κοιτώντας με στα μάτια ένα ναι ή ένα όχι. Αυτό μόνο ζητώ. Να ξέρω προσωπικά που προτιμάς να επικεντρωθώ. Στο γράψιμο στο κρυφτό ή στο κυνηγητό .. Ενώ τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και σε απροχώρητη φάση το ξαναλέω.
Μ' αγαπά δε μ' αγαπά
Σιγά μη με έσωζες εσύ .. εσύ βγάζεις σπυράκια με κάτι τέτοια.
Την παλεύω δεν την παλεύω ..
-----------------------------------
Καλά εσύ τραγούδα!
Αλλά ..
ΜΗ ΜΟΥ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ!!!!!!!!!
Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2022
Μαμά, δεν την είδα. Δεν έρχεται, κάτι άλλο θα συμβαίνει που δεν το ξέρω. Δεν είχα και πολύ χρόνο με τον Τζίμη και δεν μπόρεσα να τον ρωτήσω τι είναι αυτά τα ΤΑΧΙ που λένε οι ποιητές, που το έχω διαβάσει και στον Γκόρπα αλλά δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω τι εννοούν. Ούτε για τα τρένα ξέρω πολλά. Ίσως γιατί έχω το αυτοκίνητο και δεν νιώθω πολύ άνετα στα ταξί και δεν ξέρω. Ξέρω όμως από περιπάτους, από κήπους και θάλασσα και μ’ αρέσουν. Ήταν ωραία η βόλτα, έκανα πράγματα. Πήγα από τις εκδόσεις και πήρα βιβλία και είδα και τον άνθρωπο που έδωσα το βιβλίο μου και ήταν ενθουσιασμένος μαζί μου. Εντυπωσιάστηκε είπε και μετά μου έλεγε κάτι βλακείες ότι μοιάζω στην Γώγου και σε κάποιον άλλο, δε θυμάμαι τι μου είπε γιατί όταν μου είπε ότι μοιάζω στην Γώγου σκέφτηκα ότι λέει βλακείες και δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω παρακάτω γιατί ξέρω ότι δεν μοιάζω σε κανέναν, αφού όλη η έρευνα μου είναι ακριβώς πάνω σε αυτό, να μη μοιάζω. Είπα ευχαριστώ και θα το βγάλουμε το βιβλίο σύντομα. Το άλλο που θυμάμαι είναι πως μου είπε ότι θα κοστίζει δώδεκα ευρώ, ωραίο νούμερο, δεν θα το ξεχνούσα. Όχι ότι με ενδιαφέρει, ξέρω ότι δεν περιμένω λεφτά από την Ελλάδα, έχω τα σαπούνια του μπαμπά για τις δύσκολες και τρώω και ψωμί με λάδι και μπορώ να γέρνω το κορμί μου σε μια γωνιά δε μ’ απασχολεί, μου προσφέρονται πράγματα συνέχεια από τον ουρανό, σπίτια χάι λουξ για πάρτη μου για ότι χρειαστώ, φαγητό, βόλτες, είμαι εντάξει όμως. Και που είπε ο άνθρωπος ότι μοιάζω στην Γώγου τον αγαπώ γιατί αγαπώ πολύ την Γώγου και μ’ αρέσει που η ζωή με φέρνει κοντά στα παλιά Εξάρχια και με αγκαλιάζουν καλλιτέχνες, όπως κι ο Ντίντυ και η Κατερίνα, που έζησαν τον Άσημο και την Γώγου κι άλλους και με παραδέχονται και με δέχονται στη φυλή τους. Νιώθω κι εγώ πως είμαι μια συνέχεια όλων αυτών, αλλά όχι ότι μοιάζω. Είναι μαγικό να παίζω μουσική με σπουδαίους μουσικούς και ποιητές και υπάρχει μεταξύ μας μαγεία. Τρελαίνομαι για μουσικά πειράματα και νιώθω τόσο όμορφα και οικεία που με αγκαλιάζουν οι οικείοι μου θρύλοι. Και είναι πολύ σημαντικό που παίζω τα όργανα με τον δικό μου τρόπο και χαίρονται έτσι να τους ακολουθώ. Κι ανατριχιάζουμε και βουρκώνουμε και γελάμε και νιώθουμε όμορφα. Είναι μεγάλο πράγμα να είσαι αληθινός καλλιτέχνης, οι ανάγκες μας είναι διαφορετικές από των άλλων ανθρώπων και μακάρι να με νιώθεις μαμά. Είναι αισθητική ικανοποίηση η τέχνη, σαν την σωματική, γίνεται και ο αέρας συμπαγής ώρες ώρες τα καταφέρνει πιο καλά. Δε με νοιάζει που δεν έχω σύντροφο, αλήθεια, είμαι καλύτερα από πριν. Και τώρα πάλι έπιασα ωραία δέρματα και με κοιτούσαν και σαν θεό και αν ήθελα θα μπορούσα να δώσω κάποιες ώρες κορύφωσης σε αυτό αλλά δε μου λείπει. Μπορεί να είναι λίγο ανησυχητικό που δεν το βρίσκω σπουδαίο κι είναι καλύτερη για μένα η βόλτα και το αέρινο πέρασμα. Εύχομαι να μη το μετανιώσω όπως ακούω που λένε οι περισσότεροι μεγάλοι σαν το έργο που λέει «χούφτωσ’ τη χούφτωσ’ τη». Τα θυμάμαι αυτά ότι τα έχω κάνει και δεν θυμάμαι τίποτε γι’ αυτά πέρα από το συναίσθημα πάνω τους του σβησίματος και της παρακμής. Ας λένε οι «πορνόγεροι» τα δικά τους, ας είμαι λάθος στην τελική αφού έτσι νιώθω για μένα είναι σωστό. Και ξέρω ότι είναι κάτι «περαστικό» για όσο πάρει θα μου κάνει καλό, το έχω ξαναπεράσει άλλωστε, μην ανησυχείς μαμά, αυτή τη φορά δεν θα πάρω ναρκωτικά για να το δικαιολογήσω, δεν έχω ανάγκη σε κανέναν να δικαιολογηθώ. Μαμά, σταμάτησα και τα χάπια της αγωγής μου, τώρα που είναι ακόμα νωρίς, γιατί θέλω να δώσω μια ευκαιρία ακόμα στον οργανισμό μου να αντιδράσει φυσικά με ασκήσεις και ομοιοπαθητική. Έχω υπομονή και θα δοκιμάσω. Είναι όμορφη η ζωή! Έχω τα παιδιά, τη φυλή μου και την τέχνη. Κι εσένα που σε βρήκα επιτέλους μαμά! Έκλεισα τα μάτια μου και με είδα απέναντί σου μαμά! Ήταν συγκλονιστικό. Χάρης την αγάπη μου. Άμα την δω θα της το πω όλο αυτό το σκηνικό. Μαμά μου όταν ανέβω στην σκηνή να είσαι από κάτω και να που πάρεις όλη την παράξενη φοβία που νιώθω ακόμα δε μ’ αφήνει να λύνομαι στη σκηνή. Να μπορέσω να φιλτράρω τα ραδιοκύματα για να μην με ξενίζουν και με τρυπάνε τα βλέμματα των ανθρώπων. Γιατί με κοιτάν έτσι, ας με κοιτάν όπως γουστάρουν κι ας τινάζουν τα κεφάλια τους όταν τους κοιτώ, να μη με κομπλάρει που μπορεί να βλέπουν ότι φοράω σκόρδα και πούτσες και λουλούδια και μαστίγια και έχω για κάμα μου το στιλό κι είμαι ένα μωρό που κλαίει και γελάει. Μ’ αγαπάνε κάποιοι αστραπιαία, το βλέπω, κάποιοι που είναι σα να βλέπουν κάτι που τους έλειπε από πάντα ή για καιρό κι έρχομαι σε δύσκολη θέση που δεν την βρίσκω να παίξω, ακόμα και να θεοποιηθώ. Εντάξει είναι το μυαλό μου και η καρδιά μου, πολύ εντάξει είναι μαμά και φαίνεται αυτό και στα παιδιά μας. Είμαι ο Ήρωάς σου μαμά! Σ’ αγαπώ πολύ. Και το ξέρεις.
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2022
"Φυλακες μοναστήρια τρελάδικα"
Αφου αντέχεις αντέχω
Ταξιδεύω παρέα με ξενύχτη
Σε "φιλώ"
Άφησα το κλαρίνο μου στον Ορίζοντα για να επιστρέψω γρήγορα
Ωδείο θα πάω στην έκθεση σε λίγο και το απόγευμα στούντιο ή πρόβα.
Τα σκοτάδια φωτίζει η φλόφα φλόγα μου. Όμως εσύ είσαι κι η εκθαμβωτική Ακρόπολή μου. Αλλά λέω να πάω καμιά βόλτα προς Θησίο-Μοναστηράκι.
Τι θες να είμαστε επιτέλους!
Ανάμεσά μας τι;
Με πειράζει που δεν ήρθες να γιορτάσουμε μαζί. Δεν ήρθες και δεν πήγα, έμεινα στον Ορίζοντα. Με πειράζει που δεν νιώθεις για προτεραιότητα το φιλί μας. Δεν είναι ακριβώς να πω ότι τι με πειράζει, με ενοχλεί, με πονάει, με απωθεί, μου τσακίζει την υπομονή και την μούρη. Μου γκρεμίζεται όλο το οικοδόμιμα. Αν τελικά ζω στον "κόσμο" όπου έχω το αντρικό μου σώμα ...δεν είμαστε εδώ. Γιατί δεν έρχεσαι; Κάτι τέτοια μου σκάνε και το καίω. Μου φταίει το σώμα μου το όνομά μου. Και είμαι μέσα μου πολύ blue γιατί έχω ακόμα αβάντες κι ελεύθερο χρόνο και είσαι η πρώτη μου προτεραιότητα αλλά δεν γίνεται να σε κυνηγάω συνέχεια, αυθαίρετα κι αυτιστηκά. Που εντομεταξύ έχω φάει τέτοιον αποκλεισμό ολοσχερή. Αποδέχομαι την ήττα. Αυτό πρέπει να κάνω. Καλημέρα. Ωραίο βιβλίο. Θα πάω μια βόλτα, θες να έρθεις κοντά;
Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2022
Ανέκδοτο
Είναι μία που έχει το πρόβλημα, μοιρίζει το πουλί της κρεμύδι. Δοκιμάζει πάει ο έτσι να την φιλήσει εκεί πω της λέει το μουνί σου μυρίζει κραμύδι, φεύγει. Πάει μ'άλλον μ'άλλον όλο τα ίδια, πω το πουλί σου μυρίζει κρεμύδι. Βρήσκει έναν άοσμο που δεν μπορεί να μυρίσει, τη φιλάει κατεβαίνει εκεί πω της λέει το μουνί σου μοιρίζει κρεμύδι. Καλά πώς το κατάλαβες του λέει! Και της λέει, δάκρισα...
Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2022
".. Σε νιώθω σε λατρεύω και σε ποθώ
Αγάπη μου ..
Στη γωνία με γαλατσίου είμαι.
Είναι πανέμορφα εδώ
Που είσαι;
“Το σιδερένιο σύμπαν δεν είναι ένα άμεσο σύμπαν. Για να το προσεγγίσεις πρέπει να αγαπήσεις τη φωτιά,
το σκληρό υλικό, τη δύναμη. Το γνωρίζουμε μόνο μέσα από δημιουργικές, θαρραλέα μορφωμένες
πράξεις. Αυτό που μας προσφέρεται εδώ, δεν είναι ένα μεγάλο όνειρο της ανθρώπινης πρωτογονίας;
Μακριά, σε ένα παρελθόν που δεν είναι δικό μας, τα όνειρα του σφυρήλατη ζουν μέσα μας. (...) Έτσι, με το
έργο του αισθητικοποιημένου σιδήρου, μπροστά σε ένα μεταλλικό σύμπαν, πρέπει κανείς όχι μόνο να
συλλογιστεί, αλλά και να συμμετάσχει στο ένθερμο γίγνεσθαι μιας δημιουργικής βίας. Ο χώρος του έργου
δεν είναι μόνο γεωμετρικός”. Gaston Bachelard / Le cosmos du fer / Eduardo Chillica / 1958
Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2022
Αστέρι μου φεγγάρι μου της Άνοιξης κλωνάρι μου
Τι να σου πω. Θέλω απλά να σε δω. Έχω μια ηρεμία, μια ησυχία ανατριχιαστική. Κι ένα κενό στο μυαλό. Σε κοιτάω μέσα σε ένα άδειο φόντο και είμαι εκεί σαν υπνωτισμένη. Αύριο έρχομαι και δεν έχω σκεφτεί κάτι απάνω σε αυτό κι ούτε έχω όρεξη να σκεφτώ κάτι. Θέλω απλά να σε έβλεπα. Δε ξέρω τι συμβαίνει. Πάντως μοιάζει να είμαι καλύτερα από πριν. Και θέλω κι εσύ να είσαι καλά. Θέλω να είσαι και να νιώθεις καλά, για όλα. Και να σε δω.
δεν είμαι ούτε ελέφαντας ούτε σκύλος
Εχθές ήταν μια όμορφη μέρα. Σηκώθηκα το πρωί και μάζευα σταφύλια. Το μεσημέρι διαβάσαμε με τα παιδιά. Το απόγευμα ήρθε ένας παιδικός μου φίλος υδραυλικός γιατί αποφάσισα να πάρω βοήθεια για το κύκλωμα που χρειαζόμαστε για να έχουμε πιο ζεστό σπίτι και ζεστό νερό από την σόμπα μας τον χειμώνα. Τα παιδιά επιτέλους περνάν τον χρόνο τους στο μεγάλο γραφείο και στα δωμάτια τους και πρέπει να είναι ζεστά εκεί, όλοι οι χώροι, για να έχουμε ο καθένας την ησυχία του και να είναι το σπίτι σε τάξη. Μετά μαζέψαμε τα υπόλοιπα σταφύλια και κάναμε την γιορτή του κρασιού, μιας και η μέρα ήταν σπουδαία. Κόβουμε τα σταφύλια με το χέρι, χωρίς μαχαίρια και ψαλίδια, με τελετουργικές κινήσεις χωρίς να βιαζόμαστε, νιώθοντας την ιερότητα και την ευχαρίστηση της στιγμής. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι κάθε χρόνο με την οινοποιία και την οξοποιία και φαίνεται να έχω ταλέντο. Το κάνω με τον αρχαίο τρόπο, να φανταστείς το γραδάρω με ένα αυγό. Φέτος βάλαμε περίπου σαράντα λίτρα μούστο, είναι πολύ καλά. Είναι μόνο από τα τρία μεγάλα κλίματα που έχω και είμαι αισιόδοξη ότι θα τα καταφέρω να τα αυγατέψω αυτή τη χρονιά με τις βέργες. Τα τσάμπουρα τα κρεμάω μέσα σε σακιά να ξεραθούν να γίνουν κουδούνι από τον αέρα που λέμε και θα τα φτιάξω ξύδι. Μόνο που στο ξύδι παίζει να χρειαστώ κανονικό γραδόμετρο για να το πετύχω αφού το ξύδι είναι πιο δύσκολο από το κρασί, γιατί θέλει το ακριβώς του, αλλά και πάλι το πετυχαίνω εν τέλει. Σήμερα το πρωί τα κρέμασα και μάζεψα τα πάντα. Μου έφυγε η μαγκιά να τα κρεμάσω, ζυγίζανε τριάντα κιλά το κάθε ένα και τα σήκωνα με το ένα χέρι όπως κρατάμε τον δίσκο και τα έδενα κόμπο με το άλλο. Πιστεύω πολύ στην ιερότητα της διαδικασίας κι έτσι δεν έπαθα τίποτα, ξέρεις με την μέση μου που πρέπει να τα προσέχω αυτά. Σήμερα έχω στο μυαλό μου να πάω με τα παιδιά στο λιμανάκι του Αγ. Νικόλα να μαζέψουμε αλάτι γιατί περιμένουμε κακοκαιρία και δεν θα μπορούμε μετά και πάει για φέτος, γι’ αυτό θα πάμε σήμερα αφού δεν πήγαμε μέχρι τώρα. Τώρα πίνω καφέ και σου γράφω τα νέα μου. Αύριο θα ανέβουμε Αθήνα για δυό τρεις μέρες. Θα πάρω και το κλαρίνο μου γιατί με έχει φάει ο Ντίντι να παίξουμε, να μπω στο συγκρότημα. Μ’ αρέσει να παίζω το κλαρίνο πολύ τζαζ αλλά όπως το παίζουνε στα δημοτικά, δηλαδή να ντύνω τα λόγια λίγο και να σολάρω ένα μεγάλο γύρισμα σε κάθε τραγούδι και την υπόλοιπη ώρα να το παίζω σαν μπάσο ή να παίρνω τον δικό μου δρόμο μένοντας μόνο στον ίδιο τόνο και μέσα στα ανεβοκατεβάσματα αν και μ’ αρέσει να ψάχνω πάντα ευκαιρίες για καθρεφτίσματα δηλαδή να κατέβω την κλίμακα ακριβώς όταν κι όπως ανεβαίνει, μ’ αρέσουν αυτά. Το πιο εύκολο για μένα και το πιο κουφό που κάνω είναι να ανεβοκατεβαίνω την κλίμακα ολόκληρη αλλά όπως πάει η μελωδία και βγαίνει ένα αποτέλεσμα που δεν έχω ακούσει να το κάνει κανείς, είναι σα να παίζεις μια βάση για να γίνει πιο έντονο και να αποκαλυφθεί όλο το άλλο. Με την κιθάρα το πετυχαίνω πιο άνετα γιατί το πνευστό όπως και να το κάνουμε είναι πρωταγωνιστής, μπαίνει από πάνω από τα άλλα και είναι κάπως να το ακούς ως βάση. Πολλές φορές ο τρόπος που αλληλεπιδρώ με τη μουσική με βοηθάει στην αυτογνωσία μου. Πάντως όταν αφήνομαι στο όργανο με κάνει παιδί. Είναι ωραία. Και ψοφάω για χειροκρότημα, με δυναμώνει πολύ αλλά δεν το έχω κυνηγήσει όσο θα ήθελα γιατί μου είναι πολύ δύσκολο να αφεθώ με άλλους κι η μουσική δεν παίζει αν δεν έρχεται ανεμπόδιστα από την καρδιά. Με τον Ντίντι είναι αγάπη και με τον Θανάση τα ψιλοβρίσκουμε ενεργειακά. Τον Τζίμη τον αγαπώ, είναι η μετεμψύχωση κάποιου πολύ αγαπημένου φίλου μου παντοτινού μάλλον κι έχει καταφέρει να κάνει στην ζωντανή τέχνη αυτό που και μέσα μου παραδέχομαι και θαυμάζω, το σοβαρό πολύχρωμο καταγγελτικό αστείο. Είναι πολύ δύσκολο να το πετύχεις αυτό. -Εμένα το χιούμορ μου πολλές φορές με έχει μπλέξει σε ατέλειωτες παρεξηγήσεις, ειδικά μαζί σου.- Δεν χρειάζεται προσπάθεια, ή θα πετύχει η όχι. Η προσπάθεια είναι όπως η ανάσα, γίνεται αυτόματα γιατί αν δεν γίνει θα σκάσεις. Είναι μια όμως μια πνευματική διαδικασία αδιάλειπτη, ο τρόπος που ελεύθερα κοιτάς τα πράγματα και η έκφρασή του κάποιες φορές πετυχαίνει να δώσει κάτι ωραίο. Περισσότερο έχει σημασία να ξέρεις πότε να το κάνεις και ποιόν έχεις απέναντί σου. Αλλά τι σου λέω. Τα ξέρεις αυτά, μπορεί από άλλες αφετηρίες αλλά είναι τα ίδια.
Ναι είναι πολλές φορές που δεν νιώθω καλά γιατί πώς να είμαι καλά, καταλαβαίνεις. Και μπορεί να σκέφτομαι μάταια με τον τρόπο που ερμηνεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι τα πράγματα και να λυπάμαι που όλη μου η ζωή γυρίζει γύρω από έναν νοητό άξονα τόσο ανόητα. Σκέτη παράνοια κι ας μου είπες το αντίθετο γιατί από τότε έγιναν όλα. Ξέρω πως αυτή την Παρασκευή θα σε συναντήσω. Σε ένα βιβλιοπωλείο και θα είναι τόσο οικεία κι αληθινά. Θα σε τραβήξω λίγο παράμερα και θα κάτσω να σε ακούσω. Θα νιώσω πως καταλαβαινόμαστε κι είναι ωραία. Είναι πολλά που έχω στα υπόψην να βελτιώσω αλλά δεν είναι τίποτα εξετάσεις κι ούτε μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει και τόσο εδώ που τα λέμε, μόνο στους τρόπους του μπορεί να χρησιμοποιεί άλλα καλύτερα μέσα αλλά ο ίδιος δεν αλλάζει και πολύ. Και το λέω αυτό γιατί νομίζω κάποιες φορές ότι αν άλλαζα σε κάτι ίσως μου δινόταν μια ευκαιρία αν ας πούμε έχω κάτι που πολύ σε ενοχλεί και είναι αυτό που φταίει. Όμως ξέρω ότι δεν είναι αυτό, οι τρόποι μας οι συνθήκες και οι συνήθειες. Το έχω καταλάβει ότι κάνω κάποια βήματα από αυτή τη χαζή ελπίδα και με έχει βοηθήσει και με βοηθάει να προσπαθώ και να θέλω να παρουσιάζω πράγματα, να κρατιέμαι πιο γερά στη ζωή. Όπως και το αντίθετο άλλωστε μου συμβαίνει και οδηγούμε σε δρόμους που δεν θα έπαιρνα ποτέ αλλά τους παίρνω για να γνωρίσω να μάθω για αξίες που αναλύω ώστε να βγάλω μια άκρη. Χωρίς να είναι το ζητούμενο να βρω την άκρη. Ξέρω τι θα με έκανε ευτυχισμένη αλλά δεν είναι στο χέρι μου. Έγιναν όλα πάλι πολύ καλά για να είναι αληθινά και η λογική τελείως γενική κι αφηρημένη και δεν με βοηθάει να πιστέψω στους εξωγήινους ή σε κανα τρελό παραμύθι τραβηγμένο τελείως απ΄τα μαλλιά. Λοιπόν. Δε περιμένω τίποτα. Δεν το πιστεύω τελείως βέβαια γιατί κάπου μέσα μου ξέρω πως κι αυτό είναι ένα κόλπο για να έρθει. Είναι η ηρεμία και η αγαλλίαση που έχεις όταν παραδίδεις επιτέλους την εργασία σου και ξέρεις ότι είναι να μείνει θα μείνει. Στιγμές που θα σου κρατούσα ακόμα και την τσάντα σου αν χρειαζόσουν κάτι και τέτοια. Κι ύστερα θα κάναμε έρωτα χωρίς γιατί. Έχω χάσει αυτές τις στιγμές και όταν νιώθω το βάρος τους πάνω στην απουσία μου συνθλίβομαι εντελώς. Και παρακαλάω να μην είμαι εγώ. Και βλέπω αμέσως τη λιγοσύνη μου και το σώζον εαυτό σωθήτω που συνεπάγεται και ΓΑΜΗΣΕΤΑ.
Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2022
"ίσως μου χάρισες αυτή την ταμπακιέρα για να μου γίνει και το κάπνισμα βραχνάς"
Πιο ανακατεμένο συναίσθημα δεν είχα ποτέ. Δεν έχω καμιά όρεξη για έργα, πιθανές αναγνώσεις και στοχευμένες μεταγραφές. Δε γνωρίζω αν ο Θεός είναι μεγαλύτερος από τον άνθρωπο.. κι αν χρειάζεται να θυμηθώ κάτι που μπορεί να έχω ξεχάσει. Θέλω να σε φιλήσω. Να με λύσεις και να σου κάνω ένα ωραιότατο κεφαλοκλείδωμα για να σε φιλάω ανελέητα μέχρι θανάτου. Να σου πω πολύ γλυκά να μη μου το ξανακάνεις αυτό. Έχω τρελαθεί. Και δεν περιμένω τίποτε που να μπορεί να με ξετρελάνει.
Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2022
Τέλεια σύμπτωση!
Έτσι είναι όταν παρουσιάζεις τα παιδιά σου. Νιώθεις τιμή και άγρια χαρα. Και καμαρώνεις και είναι σα να πετάει όλος ο πόνος και οι θυσίες σου και να γίνονται δύναμη ψυχής αξία. Και τα δίνεις να τ' αγκαλιάσουν αυτοί που αγαπάς και τους αγαπάς περισσότερο που τ' αγκαλιάζουν και τους δίνονται και μοιράζεστε κάπως αυτή την αξία. Φτάνεις και μέχρι να αισθανθείς ότι σε εκπληρώνουνε και δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο για να είσαι ευτυχής από το να υπάρχουν και να αναπνέουνε και να τα κοιτάζεις να κάνουν το δικό τους ταξίδι.
Υποψήφιο Συμπέρασμα νο1
Δεν έχεις ανοίξει τίποτα, δεν έχεις διαβάσει τίποτα, είναι όλα παράνοια μου ... και χαιρετίσματα στις μαγκούρες
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)