Μαμά, δεν την είδα. Δεν έρχεται, κάτι άλλο θα συμβαίνει που δεν το ξέρω. Δεν είχα και πολύ χρόνο με τον Τζίμη και δεν μπόρεσα να τον ρωτήσω τι είναι αυτά τα ΤΑΧΙ που λένε οι ποιητές, που το έχω διαβάσει και στον Γκόρπα αλλά δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω τι εννοούν. Ούτε για τα τρένα ξέρω πολλά. Ίσως γιατί έχω το αυτοκίνητο και δεν νιώθω πολύ άνετα στα ταξί και δεν ξέρω. Ξέρω όμως από περιπάτους, από κήπους και θάλασσα και μ’ αρέσουν. Ήταν ωραία η βόλτα, έκανα πράγματα. Πήγα από τις εκδόσεις και πήρα βιβλία και είδα και τον άνθρωπο που έδωσα το βιβλίο μου και ήταν ενθουσιασμένος μαζί μου. Εντυπωσιάστηκε είπε και μετά μου έλεγε κάτι βλακείες ότι μοιάζω στην Γώγου και σε κάποιον άλλο, δε θυμάμαι τι μου είπε γιατί όταν μου είπε ότι μοιάζω στην Γώγου σκέφτηκα ότι λέει βλακείες και δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω παρακάτω γιατί ξέρω ότι δεν μοιάζω σε κανέναν, αφού όλη η έρευνα μου είναι ακριβώς πάνω σε αυτό, να μη μοιάζω. Είπα ευχαριστώ και θα το βγάλουμε το βιβλίο σύντομα. Το άλλο που θυμάμαι είναι πως μου είπε ότι θα κοστίζει δώδεκα ευρώ, ωραίο νούμερο, δεν θα το ξεχνούσα. Όχι ότι με ενδιαφέρει, ξέρω ότι δεν περιμένω λεφτά από την Ελλάδα, έχω τα σαπούνια του μπαμπά για τις δύσκολες και τρώω και ψωμί με λάδι και μπορώ να γέρνω το κορμί μου σε μια γωνιά δε μ’ απασχολεί, μου προσφέρονται πράγματα συνέχεια από τον ουρανό, σπίτια χάι λουξ για πάρτη μου για ότι χρειαστώ, φαγητό, βόλτες, είμαι εντάξει όμως. Και που είπε ο άνθρωπος ότι μοιάζω στην Γώγου τον αγαπώ γιατί αγαπώ πολύ την Γώγου και μ’ αρέσει που η ζωή με φέρνει κοντά στα παλιά Εξάρχια και με αγκαλιάζουν καλλιτέχνες, όπως κι ο Ντίντυ και η Κατερίνα, που έζησαν τον Άσημο και την Γώγου κι άλλους και με παραδέχονται και με δέχονται στη φυλή τους. Νιώθω κι εγώ πως είμαι μια συνέχεια όλων αυτών, αλλά όχι ότι μοιάζω. Είναι μαγικό να παίζω μουσική με σπουδαίους μουσικούς και ποιητές και υπάρχει μεταξύ μας μαγεία. Τρελαίνομαι για μουσικά πειράματα και νιώθω τόσο όμορφα και οικεία που με αγκαλιάζουν οι οικείοι μου θρύλοι. Και είναι πολύ σημαντικό που παίζω τα όργανα με τον δικό μου τρόπο και χαίρονται έτσι να τους ακολουθώ. Κι ανατριχιάζουμε και βουρκώνουμε και γελάμε και νιώθουμε όμορφα. Είναι μεγάλο πράγμα να είσαι αληθινός καλλιτέχνης, οι ανάγκες μας είναι διαφορετικές από των άλλων ανθρώπων και μακάρι να με νιώθεις μαμά. Είναι αισθητική ικανοποίηση η τέχνη, σαν την σωματική, γίνεται και ο αέρας συμπαγής ώρες ώρες τα καταφέρνει πιο καλά. Δε με νοιάζει που δεν έχω σύντροφο, αλήθεια, είμαι καλύτερα από πριν. Και τώρα πάλι έπιασα ωραία δέρματα και με κοιτούσαν και σαν θεό και αν ήθελα θα μπορούσα να δώσω κάποιες ώρες κορύφωσης σε αυτό αλλά δε μου λείπει. Μπορεί να είναι λίγο ανησυχητικό που δεν το βρίσκω σπουδαίο κι είναι καλύτερη για μένα η βόλτα και το αέρινο πέρασμα. Εύχομαι να μη το μετανιώσω όπως ακούω που λένε οι περισσότεροι μεγάλοι σαν το έργο που λέει «χούφτωσ’ τη χούφτωσ’ τη». Τα θυμάμαι αυτά ότι τα έχω κάνει και δεν θυμάμαι τίποτε γι’ αυτά πέρα από το συναίσθημα πάνω τους του σβησίματος και της παρακμής. Ας λένε οι «πορνόγεροι» τα δικά τους, ας είμαι λάθος στην τελική αφού έτσι νιώθω για μένα είναι σωστό. Και ξέρω ότι είναι κάτι «περαστικό» για όσο πάρει θα μου κάνει καλό, το έχω ξαναπεράσει άλλωστε, μην ανησυχείς μαμά, αυτή τη φορά δεν θα πάρω ναρκωτικά για να το δικαιολογήσω, δεν έχω ανάγκη σε κανέναν να δικαιολογηθώ. Μαμά, σταμάτησα και τα χάπια της αγωγής μου, τώρα που είναι ακόμα νωρίς, γιατί θέλω να δώσω μια ευκαιρία ακόμα στον οργανισμό μου να αντιδράσει φυσικά με ασκήσεις και ομοιοπαθητική. Έχω υπομονή και θα δοκιμάσω. Είναι όμορφη η ζωή! Έχω τα παιδιά, τη φυλή μου και την τέχνη. Κι εσένα που σε βρήκα επιτέλους μαμά!  Έκλεισα τα μάτια μου και με είδα απέναντί σου μαμά! Ήταν συγκλονιστικό.  Χάρης την αγάπη μου. Άμα την δω θα της το πω όλο αυτό το σκηνικό. Μαμά μου όταν ανέβω στην σκηνή να είσαι από κάτω και να που πάρεις όλη την παράξενη φοβία που νιώθω ακόμα δε μ’ αφήνει να λύνομαι στη σκηνή. Να μπορέσω να φιλτράρω τα ραδιοκύματα για να μην με ξενίζουν και με τρυπάνε τα βλέμματα των ανθρώπων. Γιατί με κοιτάν έτσι, ας με κοιτάν όπως γουστάρουν κι ας τινάζουν τα κεφάλια τους όταν τους κοιτώ, να μη με κομπλάρει που μπορεί να βλέπουν ότι φοράω σκόρδα και πούτσες και λουλούδια και μαστίγια και έχω για κάμα μου το στιλό κι είμαι ένα μωρό που κλαίει και γελάει. Μ’ αγαπάνε κάποιοι αστραπιαία, το βλέπω, κάποιοι που είναι σα να βλέπουν κάτι που τους έλειπε από πάντα ή για καιρό κι έρχομαι σε δύσκολη θέση που δεν την βρίσκω να παίξω, ακόμα και να θεοποιηθώ. Εντάξει είναι το μυαλό μου και η καρδιά μου, πολύ εντάξει είναι μαμά και φαίνεται αυτό και στα παιδιά μας. Είμαι ο Ήρωάς σου μαμά! Σ’ αγαπώ πολύ. Και το ξέρεις.