Νιώθω μια ηρεμία. Παράξενο που είναι! Νιώθω αυτό το χωρίς φόβο και πάθος που λένε, σα να μην είμαι εγώ. Δεν θέλω να πω ότι κάηκα και έγινα σαν όλους τους καμένους δηλαδή ένα στρείδι κλειστό που δεν ελπίζει και δεν περιμένει τα θαύματα και αποδέχεται την μοίρα των ανθρώπων που λένε ότι κάποια πράγματα δεν γίνονται και πορεύονται τον νεκρό από έρωτα βίο τους ψάχνοντας μόνο σκόρπιες ή μεθοδευμένες κατασκευασμένες ηδονές σωματικές ή πνευματικές κοιτώντας τες και αλληλοεπιδρώντας με αυτές από την απροσπέλαστη γωνία της μοναξιάς τους θεωρώντας τα ιδανικά τους για ανώριμα παραμύθια που τους στοίχειωσαν και τους στοίχησαν κάποτε τη χαρά και τους σημάδεψαν και τους έκαναν να μην πιστεύουν στο θαύμα. Θυμάμαι που και πως κόπηκα στη μέση σαν εαυτός και που και πότε ξαναενώθηκα σαν εαυτός. Μου πήρε αρκετά χρόνια και δεν ήταν και άσχημη παρέα οι δυο μισοί εαυτοί μου είχαν πολύ ενδιαφέρον και η αγάπη τους και οι τσακωμοί τους δεν μ’ άφησαν καθόλου να βαρεθώ και σε εφησυχασμό και βρήκα τρόπους κι έμαθα πράγματα αξιόλογα και σπουδαία μέσα σε αυτό το βασανιστήριο και τον διχασμό είχα οργασμούς που με ζούσαν και μου έδιναν δύναμη κι είχα σκοπό. Το να έχεις σκοπό προσωπικό είναι υπόθεση. Σε κινεί σε βγάζει συνέχεια στην μάχη. Τώρα όμως νιώθω ειρηνικά και γράφω “come in peace” στον αγαπημένο μου εξωγήινο. Δεν του πολυαρέσει μάλλον, δε βλέπω πολλά κλικ, δε βαριέσαι… θα την έχει βρει στον πλανήτη του και απλά θα με κοιτάει όπως κοιτάμε σκρολάρωντας τα νέα. Θέλω να κάνω μερικές ασκήσεις να επικοινωνήσω με το υπερπέραν γιατί το έχω παρατήσει κι αυτό λίγο να μου πει κανέναν στίχο κι ας είναι από αυτούς που ούτε κι εγώ τους καταλαβαίνω. Είναι αρκετές μέρες βδομάδα και βάλε που ένιωσα να μου λείπει ο υπερρεαλισμός κι η ανεξήγητη κοσμάρα μου κι ο πυρετός μου μου λείπει να μην μπορώ να επικοινωνήσω καλά με το περιβάλλον  και να είμαι μέσα σε ένα «ποίημα» όπως λέω για να με αφήνουν στη φάση μου να ονειρευτώ και να κρατάω την υπερένταση σε έναν ρυθμό και στην μουσική μου που είναι όλο συναισθήματα. Μ’ αρέσει αυτό. Αυτό είμαι και μ’ αρέσει όσοι με σχετίζονται να με σχετίζονται έτσι. Να υπάρχω στην λογική λίγες ώρες τη μέρα για να βγαίνουν τα διαδικαστικά της επιβίωσης και τις υπόλοιπες ώρες να κάνω μηχανικά πράγματα παράλληλα με τον κόσμο μου ή να αφήνομαι τελείως μέσα σε αυτόν σαν υπνωτισμένη και εξαϋλωμένη, μ’ αρέσει αυτό και τα περίεργα φαινόμενα που προκαλεί τα μεταφυσικά που τα χαίρομαι σαν επαφή με τον πιο αγαπημένο. Ακόμα και όταν μαγειρεύω, μαστορεύω, δουλεύω στη φύση μπορεί να νιώθω ότι ανακατεύω κοσμογονικά υλικά κι ότι κάνω εικαστική δημιουργία την οποία θέλω να μοιραστώ με αυτό που λέω «εξωγήινο» και το λέω έτσι για να είναι κάπως κατανοητό από τους γύρω μου αυτό που μου συμβαίνει και να ξεμπερδεύω. Τώρα που δεν έχει και πολύ νόημα και δεν νιώθω την ανάγκη να βρυχηθώ για να δείξω τις δυνατότητές μου και τις δυνάμεις μου δεν μ’ απασχολεί να βγω μπροστά και να οργανώσω πάλι κανέναν «στρατό». Στο σπίτι θέλω λίγο να οργανώσω λίγο τα ρούχα και τα πράγματα και να φροντίσω δυο τρείς εκκρεμότητες να κλείσουνε δυο τρεις τρύπες και να έχει πλήρως εξασφαλιστεί το λειτουργικό κομμάτι του έργου της καθημερινότητας. Η δουλειά μου ακόμα δεν με πολύ-απασχολεί να ασχοληθώ να την αναπτύξω τη έχω αφήσει να με πηγαίνει χωρίς να τα καταφέρνει και πάντα.  Έχω εξασφαλίσει τα βασικά να βγαίνουν τελείως αστρεσάριστα με τέσσερεις μήνες πάνω κάτω τον χρόνο δουλειά. Είναι χαζοί οι άνθρωποι, έχουν περιπλέξει τόσο πολύ την ζωή τους, τους βλέπω και είναι για γέλια και για κλάματα, σηκώνουν το άχθος αρούρις  ενός κόστους για πράγματα που είναι εντελώς άχρηστα για μένα. Αυτό το έχω πετύχει με την Νέδα που δείχνει να μην έχει καμιά προσκόλληση στα υλικά ενώ είναι ηδυπαθής και ευχαριστιέται χωρίς καμιά ντροπή την τροφή, το χώμα, την θάλασσα, τον ήλιο, την μουσική, τα ζώα, την γύμνια, την ξυπολησιά κτλ. Ο Ηρακλής έχει φάει τόση εκπαίδευση για να γίνει ανεξάρτητος στις ανάγκες του κι είναι και θέμα και χαρακτήρα που θέλει να είναι σωστός και συνεπής τόσο που φέτος του έδωσα όλη την αρχηγία κι είμαι απλά εδώ για συζητήσεις και απορίες και να εργάζομαι στον τομέα μου γι’ αυτή την ομάδα. Βάζει τα ξυπνητήρια, μας σηκώνει, σημειώνει τις ελλείψεις μας, μας υπενθυμίζει το πρόγραμμα το ελέγχει κάνει τον πρόεδρο και τον γραμματέα. Είναι τόσο καλά κουρδισμένο αυτό το παιδί κι έχει αφομοιώσει τόσο καλά την μέθοδο της μελέτης που αναρωτιέμαι πολλές φορές αν χάνω τον ρόλο μου και βαράω ανάποδη γραμμή να τον χαλαρώσω να μην γίνεται ψυχαναγκαστικός και τελειομανής. Και παρασέρνει και την μικρή σε αυτό ή εγώ τα έχω παρασύρει και τα δυό, κάπως έτσι τέλος πάντων. Και χάρηκα τόσο πολύ που μου είπε η δασκάλα της Νέδας ότι είναι πολύ καλή στα μαθηματικά! Σε ότι έχει να κάνει με αυτά τα παιδιά νιώθω ότι υπάρχει θεός και με συμπαθεί και μακάρι να πάει όλο έτσι. Η μικρή στη αγκαλιά μου έχει δεχθεί πολύ έντονα και βαθιά συναισθήματα από αυτά που ένιωθα εγώ από ότι περνούσα αυτά τα χρόνια που ήταν στην αγκαλιά μου και μπορεί να ήταν έντονα και ακραία έντονα αλλά δεν ήταν κακά, ήταν πολύ αγωνιστικά και επίμονα ότι θα τα καταφέρουμε στρέιτ θρου αληθινά και τολμηρά κι όποιος αντέξει. Γι’ αυτό πιστεύω ότι δεν θα μασήσει στα κύματα που ίσως της έρθουν.  Μου βγάζει λίγη ζήλια κι εκδικητικότητα βέβαια από το θυμοειδές της και κρισούλες υστερίας και φοβίες αλλά είναι μικρό ακόμα μωρέ και το δουλεύουμε εννοείται.  Κάνει πολλά κουφά, εδώ έξω στα χώματα που νιώθει ελευθερία, άλλα να τρελαίνεσαι κι άλλα να τα θαυμάζεις. Είναι αντιδραστική δε το συζητώ, χρειάζεται να έχεις τρομερή πειθώ και επιχειρήματα και καρότα για να την βάλεις να κάνει κάτι και είναι και λίγο υπερκινητική και σε βγάζει εύκολα νοκ άουτ. Πω πω, πόσο μ’ αρέσει να μιλάω για τα παιδιά! Πάλι ξέφυγα. Τέλος πάντων, πάω να κάνω καμιά δουλειά. Να μου λες τα δικά σου μωρό μου με ενδιαφέρει να έχουμε έναν τρόπο να τα καταφέρουμε να είμαστε μαζί κάπως όπως κι αν μπορεί να γίνει.