μόνο μια νύχτα ακόμα

 

Ζωή- ψυχή- πληγή, ένα. Είμαι ζωντανή έτσι, όσο κι αν φαίνεται το αντίθετο. Ζυγίζω τον ηλεκτρισμό, πολύτιμα πράγματα γεμάτα λεπτομέρειες. Περνάν κάποιοι συμβατοί δότες. Τους κοιτώ και  βλέπω σκοτωμένους φίλους μου. Ευχαριστώ, είμαι εντάξει. Μου χαμογελάνε, με χαϊδεύουν στο σημάδι μου. Όσο και να με τρώει είπα δεν χρειάζομαι καμία βοήθεια για να το ξύσω. Φευγάτε όλοι από δω. Μια μέρα θα γίνω καινούρια, το ξέρω το δρομολόγιο της πληγής μου. Θα απογοητευτώ, θα πέσω με φόρα στον ανώνυμο σορό, θα συρθώ και θα βγω, θα τρέξω στην πιο ωραία μαμά μου. Είναι μια διαδικασία που την πρώτη φορά μου πήρε κάποια χρόνια αλλά τώρα μπορώ και την κάνω μέσα μου μόλις σε μια στιγμή, όλη, με ένα ιλιγγιώδες πέρασμα συναισθημάτων, λευκό στον ιριδισμό. Είπαμε τέλος, η μαμά είναι η Σελήνη, τα ξεκαθαρίσαμε αυτά. Κι ας το γαμώτο.  Άσε το γαμώτο κάτω τώρα! Το αφήνω      μα μου έχει κάψει τα χέρια και δεν μπορώ να πιάσω τίποτα. Κάποτε κι αυτή τη διαδικασία θα την περνώ στο λεπτό. Θα είναι μια διαδικασία πολύ εξειδικευμένη που δεν θα με σκοτώνει. Έχω μέσα σου διαλυθεί. Κάποτε θα γίνουμε πάλι νερό και λάδι. Το ξέρω. Είσαι μπροστά. Πάντα σε βλέπω μπροστά. Ακόμα κι όταν ουρλίαζω και καίω τους μυς μου και για λίγο σε προσπερνάω. Πέφτω κάτω ξερή. Στο στρατό μας το είπανε, όσους φοβάστε λέει να τους βάζετε μπροστά. Το ξέρω, ότι και να κάνω για να πετύχω θα δουλεύω γι’ αυτό που μισώ. Τίποτα δε θα κάνω. Μόνο για την ψυχή μου, ότι μου πεις. Θέλει να ακούει τα τραγούδια σου. Εγώ βασανίζομαι γιατί είμαι σε φάση που δεν πρέπει να ακούω ελληνικά. -Ούτε καν ιταλικά ή γαλλικά.- Όλα μέσα σου με διαλύουν. Κλαίω χωρίς δάκρυα, μόνο τη θολούρα τους μου επιτρέπω. Άστο. Τα ανατινάζω τα φράγματα μυστικά. Μόλις εκτελούνται πρέπει να καίγονται τα χαρτιά. Μου το είπανε κι αυτό στο στρατό. Πάλι πάλι ο στρατός!       Από πότε είχα σκεφτεί να λιποτακτήσω; Σκέφτομαι σοβαρά να λιποτακτώ. Να ζω ελεύθερη ε! Αχ. Πόνε δε νομίζω να είσαι εσύ που παίζεις παιχνίδι! Αυτό προσπαθώ. Να να τον περνάω από την γενική ροή ως έναν λευκό θόρυβο και στην νιρβάνα μου να τον σβήνω. Τραγουδάκια στο background. Δεν έχω ανάγκη κανένανε . Έχω λιποτακτήσει εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Η μάνα μου είναι η Σελήνη κι ο Ήλιος ο πατέρας μου. Θα βγω απ’ το δάσος. Εδώ είναι όλοι εχθροί, ακόμα και αποδείξεως του εναντίου.    Στον ουρανό άλλα. Στην θάλασσα άλλα. Στα λιβάδια μου άλλα. Στη δρακόλιμνη άλλα.       Θεε μου, πάνω στο σύννεφο που κάθεσαι και κάνεις νιρβάνα, σα τη Μπλανς κι εσύ, φύσα τον καπνό σου στα μάτια μου και χάρισέ με κάπου.        Άντε, τελείωνε όμως!  Σου δίνω μόνο μια νύχτα ακόμα.