Κάθομαι στη θέση δίπλα σου. Το μπράτσο μου ακουμπάει στο μπράτσο σου. Ο μηρός σου στον δικό μου. Τα γόνατα σχεδόν πονάνε από την μεταξύ τους πίεση. Η γάμπα μου στην δικιά σου. Οι αστράγαλοι μας ίσα που αγγίζονται και τα μισά από τα εξωτερικά πέλματά μας.

Κοιτάω μπροστά και τα χέρια μου κρέμονται λυμένα και σαν μόλις να έχουν αφήσει να τους γλιστρήσουν τα αργύρια.

Κοιτάω μπροστά μα παθαίνω βολβοστροφή. Και με μια γερακίσια ορμή το βλέμμα μου πέφτει στα χέρια σου που είναι λίγο σφιγμένα. Περνάει ξυστά και σηκώνεται και ξαναπέφτει στη χαραμάδα του παντελονιού σου. Ώσπου με μια δύναμη συντριβής πέφτει στο πρώτο κουμπί από το πουκάμισό σου.  Λοξή. Ξυράφι και κόβει τις κλωστές του. Λαστιχάκι που κόπηκε και με τσιμπάει σα μαστίγιο στην επιστροφή.

 Γέρνω το κεφάλι μου κι εσύ το δικό σου. Συναντιόνται τα κρανία μας για ένα φιλί. Κοιτάω μπροστά και σε βλέπω δίπλα μου που κοιτάς έξω απ΄ το παράθυρο.

Κοιτιόμαστε γιατί φτάσαμε μάλλον.

Θέλω να περπατάμε σα να χορεύουμε στην βροχή. Να σου κόβω λουλούδια στον δρόμο και να στα δίνω δαγκωμένα και στραπατσαρισμένα με το ύφος του σκύλου σου.

Παίρνεις το επιστημονικό σου και μου μιλάς, απ’ την ομορφιά  ξεχνάς τι ήθελες να πεις και γλυκαίνεις και  χάνεσαι. Όπως παράξενα συμπιεζόμαστε για να διαβούμε τα στενά περάσματα της απεραντοσύνης μας.

Σου ζητώ να βρούμε ένα μέρος κάπου να ξεκουραστούμε ..             ξέρεις τι εννοώ.