Ο Αντώνης

 

Τα τελευταία πέντε έξι χρόνια δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον Αντώνη. Δεν είναι καθόλου εύκολος τύπος, μπορεί και λέει όχι μέχρι και στον θεό. Είναι τρελός, εκρηκτικός, αυθόρμητος και παρορμητικός όσο κι εγώ κι όταν μιλάμε σχεδόν σε κάθε πρόταση λέμε δυο λέξεις ο ένας δυο ο άλλος και βγαίνουν απίστευτα πράγματα. Μόνο όταν μου λέει ιστορίες από την show biz κάθομαι αμίλητη και τον ακούω. Έχει ζήσει πολύ χοντρές φάσεις και όλη τη σκοτεινή πλευρά από πολύ μέσα. Έχει λάμψει όμως κι είναι ένα αστέρι που ξεκίνησε πραγματικά από το πουθενά και έφτασε στην κορυφή. Δεν είναι τόσο τα θέατρα και η τηλεόραση όσο τα μπουζούκια περισσότερο. Ο Αντώνης μου έμαθε πώς να στήνομαι να γατζώνομαι στο θέμα να το πιάνω γερά και να βάζω σε σειρά τα έργα. Μου έμαθε και να περπατάω με τους ώμους και να σταθεροποιούμαι σε ένα ύφος και στιλ. Και από ρυθμό τι να πω! Είναι από αυτά τα μαγικά πλάσματα που όταν μπαίνεις στο πεδίο τους σου ανοίγουν δυνατότητες που λες πως γίνεται αυτό! Ας πούμε σε έναν "χορό" σε κάνουν κι εσένα σα να σε άγγιζει  η χάρη και να μεταμορφώνεσαι. Κι ένα άλλο μαγικό που συμβαίνει με τον Αντώνη είναι όταν διορθώνουμε ποιήματά μου. Σηκώνεται όρθιος με σχεδόν κλειστά μάτια και πάλλεται και βρίσκει έτσι με τη μία τα σημεία που θέλουν κι άλλη δουλειά, τα χωρίσματα και τις παύσεις και με βοηθάει να δω ποιήματα που είναι καλά που εγώ συνήθως είμαι πολύ αυστηρή, ή ανασφαλής πέσ'το ναι, με κάποια τα πιο μπιτ συνήθως που δεν μπαίνουν τόσο σε κλασικά κριτήρια για να τα δω κάπως ως τρίτος κι εγώ. Είναι πολλά αυτά κι έχουμε πει να κάτσουμε να τα διορθώσουμε να βγούνε. Με μπριζώνει και γουστάρω και με πιστεύει και τρελαίνομαι! Είναι πολύ στυγνός με τους ανθρώπους και έχει αίσθημα δικαιοσύνης παλαιϊκό, να το πω φυσική ηθική, την αρετή της αυτοδικίας κι αυτός, δεν αφήνει τίποτα να πέσει έτσι. Ούτε δίνει τίποτα έτσι. Με έχει βοηθήσει πολύ στην συνοχή του χαρακτήρα μου. Τον αγκαλιάζω και γίνεται μασίφ η ψυχή μου. Πυροβολάμε! Θέλω να στον γνωρίσω. Αλλά δε θέλει να ακούει για σένα γιατί με έχει δει σε τρελά χάλια. Και μου λέει "εσύ γράφεις καλύτερα από αυτή" ! Χαχα, με παρηγορεί έτσι αλλά... είναι και μέρες που λέει "πολύ ωραίο αυτό, την καριόλα..." χαχα! Και τσαντίζομαι που μιλάει έτσι. Είναι πολύ παραστατικός. Εγώ συνήθως στην φαντασία μου φτιάχνω πράγματα που δεν χωράνε, δεν γίνεται να μπουν σε σκηνή. Ο Αντώνης είναι τέρμα φόκους στο τι μπορεί να παιχτεί στη σκηνή και με έχει προσγειώσει κι εμένα αρκετά. Βλέπει τα πάντα, περνάει ακτίνες Χ και με κάνει να βλέπω κι εγώ κάποιες ώρες γύρω μου εξαιτίας του. Δε θυμάμαι άλλον να κατάφερα κάτι τέτοιο μαζί του. Το βλέπω για πολύ μαζω διαστροφή αυτό και για λίγο μπορώ να το απολαύσω νιώθοντας περισσότερο άνθρωπος. Αν δεν ήμασταν τόσο περήφανοι, εύθικτοι και απαζάρευτοι... θα παίζαμε σίγουρα κάπου τώρα και με μεγάλη επιτυχία. Γιατί όταν "ανεβαίνουμε" στη σκηνή σκοτώνουμε και ξεχνάμε να κατέβουμε. Θέλω να παιχτούν τα έργα. Δε θέλω να θυμάμαι ότι δεν ήρθες στο έργο που ήταν στην ουσία αυτό που μας έδεσε. Και τα είπε μέχρι εκεί όλα. Ένας χρόνος δουλειά κι από την μεριά μου ήταν όλα για σένα. Είναι είναι είναι... πολύ ανηφόρα. Που την πάμε χορεύοντας.