Έχω δει να κάνουν τρελά πράγματα οι άνθρωποι προκειμένου να κατανικήσουν κάπως τον καημό τους. Τον κολλητό μου να τηγανίζει το μπλουζάκι του φίλου του, να το έχει βάλει στο τηγάνι με λάδι κανονικά. Ομολογώ πως δεν θέλησα να κοιτάξω τον έρωτα ποτέ με συνείδηση. Υπήρξε για μένα,  στο τέλος πάντα στα μάτια μου, η αιτία να χάσω ανθρώπους που ήθελα πολύ να ζούμε απλά αγαπησιάρικα παρέα. Τελευταία λέω πως είναι καλύτερα όποιος με ενδιαφέρει σαν άνθρωπος να τον παίρνω από την πρώτη εβδομάδα μια φορά και μετά αν μπορεί να αρχίζουμε την φιλία μας παραπέρα, να τελειώνει αυτό το πανηγύρι με το ψήσιμο του έρωτα. Όταν έχεις πάρει τον άλλο από την αρχή θες σε έξι μήνες, σε ένα χρόνο το τακτοποιείς κάπως. Ενώ αν δεν τον έχεις γευτεί δεν το τακτοποιείς ποτέ σου, στο συν ή στο πλην και στην λογική του τέλος πάντων. Μια φορά που ήθελα να πεθάνω ήτανε από ποίημα, απ' το χέρι και απ' το ποίημα. Τώρα που θέλω να ζήσω πάλι από ποίημα είναι. Εμένα τελικά με γαμάνε οι έννοιες όταν μπλέκουν με τα αισθήματα, με γαμάνε τόσο ωραία που η ζωή μου μόνη της μοιάζει χειρότερη από μια μαλακία μετά. Για σένα καθαρά έχω μαλακιστεί περισότερο από όλους κι αυτό μέσα στο τελευταίο μεγάλο διάστημα μόνο. Δυο χρόνια είναι που μαλακίζομαι, ένα χρόνο σκέτα. Πάνω μου πέφτει κι η δυστυχία των εραστών μου, τους οποίους πάντα επέλεγα με το κριτίριο να είναι πιστοί, να μην δίχνονται, μα να είναι σωστά εργαλία και να μην υπάρχει η πιθανότητα να τους ερωτευτώ πνευματικά ποτέ μου. Είναι αστείο να βολεύεσαι και να σκέφτεσαι πως οι άνθρωποι που δεν μπορούν να εκφραστούν πνευματικά πως σου είναι πιο εύκολο να πεις πως δεν νιώθουν ή δεν καταλαβαίνουν τι νιώθουν. Είναι όπως με τα ψάρια που δεν έχουν μιλιά και δεν θροΐζεσαι και πολύ όταν δίπλα σου ξεψυχούνε.