Ναι… Συγνώμη, δε μπορώ τώρα. Τρέχω στην κυψέλη να με τσιμπήσουν οι μέλισσες. Ορίστε… κράτα λίγο το καινούριο μου μαστίγιο. Έρχομαι. Ναι…ναι…ΝΑΙ Συγνώμη, δε μπορώ τώρα. Έχω έναν βλαμμένο εαυτό που μιξοκλαίει και παρακαλάει και μου έχει τινάξει το νευρικό σύστημα. Κι έναν άλλο λιγούρη του κερατά που πετάει κάτι λατινικά μες τα λάθη και μένει λιωμένο παγωτό ο γελοίος. Κι έναν άλλο, τον πιο ηλίθιο από όλους που κοιτάει πίσω του και γύρω του και ρωτάει: Εγώ; Σε μένα μιλάτε; Αποκλείεται… Κι άλλη μια ψονάρα που σέρνει κάτι λέξεις του τύπου... βασανίσου σκουλίκι. -Δε μπορώ με αυτούς εδώ πρέπει να φύγω… Εγώ βλέπω κάτι καυλωμένα φωτορυθμικά και ψάλω για το κάλλος που βρέχει κι έρχεται και ένας κουλτουριάρης και με κουκουλώνει με την κουκούλα του δήμιου. Άσε με. Τα παιδιά μου τραβάν τα δάκτυλα να ξυπνήσω και τα αποπαίρνω σαν τύρρανος. Κάπου παράμερα ένας κηπουρός ποτίζει χαζεύοντας τα άνθη του επιβλέποντας έναν πυρομανή που ηδονίζεται τρίβοντας πέτρες μέσα σε έναν θάμνο. Εγώ βλέπω τα καυλωμένα φωτορυθμικά και στις δυο πόρτες που έχει ζωή, κάτω απ’ τις μασχάλες... Όχι βλάκα , μια είναι η πόρτα, κέντραρε γαμώτο. Θα ξεμεθύσεις να την δεις καμιά ώρα! Α, εσύ είσαι όπλο τελικά, αλλά τι κυνηγάμε; Την ευτυχία, παιδί μου… μου πιάνεις λίγο τα υπογλώσσια… Και σκέψου μια λύση. Μα την βλέπω τη λύση! Κάλα, βάλ’ τη τώρα πάλι μέσα. Τη γλώσσα μου; Σκάσε μωρό μου. Γλυκά στο λέω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή