Μπορείς να μη σοβαρεύεις τόσο; Τι πάει να πει δε μπορούμε να ζήσουμε μαζί και δεν πρέπει γιατί έτσι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις... Έχω εδώ ένα μαλακισμένο που με απειλεί ότι αν δε ζήσουμε μαζί.. τι ζωή είναι αυτή θα σκοτωθεί λέει και τέτοια... οκ, πες του να πάει από εκεί που ήρθε. Υπάρχει κι ένα πιο μαλακισμένο που με παραμυθιάζει πως θα βρει λέει κάτι μοναδικό για μας και με εκβιάζει πως αν δε σε δω δεν πρόκειται να μου πει τίποτα για αυτή την ιδέα. Ένα άλλο τελείως σούργελο θέλει να το ξεφτιλίσει , να τα μηδενίσει όλα για να τελειώνει με τη φάση. Είναι κι ένας κακομοίρης που ουρλιάζει από πόνο και δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ. Ο πιο ήρεμος από όλους είναι εκείνος ο σαλεμένος απέναντι που νιώθει αβάσταχτη μοναξιά και θλίψη αθάνατη. Κανένας τους δε μ' αρέσει για τίποτα. Πρέπει να φύγω από δαύτους. Δε θέλω να πάω από κει που έφυγε ο άλλος το μεσημέρι που μου έλεγε να πάμε να σου μαζέψουμε λουλούδια να φτιάξουμε κάτι όμορφο, είναι στον κόσμο του τελείως αυτός, τη νύχτα γίνεται ο πιο μαλάκας από όλους. Που είναι ο δανδής μου; Μα που είναι ο δανδής μου! Σε κάποιο καταγώγιο του λιμανιού θα είναι πίτα στο μεθύσι αγκαλιά με τις παραισθήσεις του... Ο εφευρέτης; Σε τέλμα... λογικό. Δεν έμεινε κανείς! Χμ, πολύ πιο ενδιαφέρον..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή