Το πρωί είμαι μούσκεμα. Πριν ανοίξω τα μάτια μου, φαντάζομαι ότι όταν τα ανοίξω θα σε δω μπροστά μου και σε βλέπω μπροστά μου. Φιλιόμαστε, τα σκέλη μας πλέκονται, ανατριχιάζω και είναι σα να ξεκινώ έναν οργασμό. Ανοίγω τα μάτια μου. Δεν είσαι εδώ. Τεντώνομαι, πιάνω το τηλέφωνο και κοιτώ μια-μια τις φωτογραφίες που με φέρνουν στο δωμάτιό σου και θυμώνω. Γιατί ξέρω τι μυαλά κουβαλάς και πως δεν μπορώ να σου κάνω τίποτα εκεί μέσα παρά μόνο να κοιτώ σε αφασία και να νιώθω έναν πνιγμένο οργασμό. Γιατί  -μωρό μου- μου το κάνεις αυτό; Πήγαινέ με εκεί που θέλεις να πάμε να ‘ρθω. Δεν καταλαβαίνεις ότι δεν μ’ αρέσει να είμαι μαλάκας και έτσι όπως με κάνεις θα πάρω το πρώτο πρόσφορο κορμί που θα βρω μπροστά μου; Και θα γίνω πιο χάλια και θα πρέπει να φτιάξω στο μυαλό μου ότι χρειαστεί για να δικαιολογηθώ. Και θα χάσουμε πάλι τα αυγά και τα καλάθια.  Πήγαινέ με εκεί που θέλεις να πάμε να ‘ρθω. Σε παρακαλώ ..    σε παρακαλώ   ..      ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ