οι λεπίδες του κοφτερού μυαλού

 Δεν ξέρω τίποτα. Μόνο που από το πρωί κλαίω. Όχι από λύπη λέω, από τρέλα κλαίω. Δεν κατάλαβα τίποτα. Δεν ξέρω τίποτα. Και νιώθω νιώθω νιώθω πόσο πολύ θέλω να σου χαμογελάσω. Ρίξε μου μια σφαλιάρα σε παρακαλώ. Κανονική όχι μεταφορική. Πουθενά δεν πήγα. Στα ίδια είμαι. Χωρίς ηλεκτρικό κολάρο με μνήμη ηλεκτρικού κολάρου και τέλος   τώρα πάει τρελάθηκα. Τίποτα δε με πιάνει.  Που είσαι; Είσαι; Έριξα τρείς μαύρες ζάχαρες στον καφέ και πάλι τίποτα. Πώς να ζήσω έτσι. Αλλά λέω ευτυχώς που δεν πέθανα χωρίς να καταλάβω και κάτι. Μα πώς; Αυτή είναι η ζωή; Έτσι είναι η ζωή; Ζωή μου.. Θέλω τόσο να σου χαμογελάσω  να σ’ αγκαλιάσω   να φωνάξω έτσι όσο γίνεται αθόρυβα για όλα αυτά που δεν καταλαβαίνω. Και δεν ξέρω να τα πω. Τα Σ ‘ αγαπώ μου τα τρελαμένα. Τα σκορπισμένα να σα μπούμερνγκ που τα πέταξα πολύ μακριά και με χτυπάνε αλύπητα τώρα. Δεν ήταν αστέρια αυτά που έφτιαχνα και τα χάζευα να ξεμακραίνουν   μπούμερανγκ φλογισμένα ήτανε…………..  Κι εσύ; Που είσαι;    Σ’ αγαπώ.   Σ’αγαπώ     Σ’αγαπώ   Δεν έχω ξαναγαπήσει. Δεν έχω ξαναθελήσει.     Δεν ξέρω τίποτα. Λέω κι έρχεται ο Πάνας και μου γελά βροντερά πέφτει χάμω και διπλώνεται από τα γέλια. Κι οραματίζομαι πως είμαι ο Πάνας και σε κυνηγώ και σε πιάνω. Σε στριμώγνω ως το τέλος της Γης σε εξαντλώ και σε πιάνω. Τι μαλακά που είναι τα χείλη σου.. Τι λείο που είναι το φιλί μας.. Πώς λαχταρούν έτσι οι γλώσσες μας να ενωθούνε. Πόσο συνταγμένη και στιβαρή η δική σου  πόσο άναρχη και περίεργη η δική μου. Τι τρελή χαρά είναι αυτή η φανταστική ηδονή που με στύβει  μ’ όλα της τα συμπτώματα τα ανατριχιάσματα και τη διέγερση. Και δεν τα αφήνω να γίνουν αφροί κύματα στάχια. Γιατί δεν θέλω κανένας άλλος να τα χαρεί. Δεν θα το χαρίσω αυτό ούτε καν σε σένα. Είναι δικό μας. Και μας θέλει μαζί. Αλλά δεν ξέρω τίποτα. Και δεν καταλαβαίνω. Μόνο νιώθω νιώθω νιώθω κι όσο νιώθω οι αισθήσεις μου μαγεύονται άγρια και πριν ολοκληρώσω την παραμικρή σκέψη για κάποιο άγγιγμα    χύνω. Ατέλειωτα χύνω.     Δώσε μου μια σφαλιάρα πραγματική   τρυφερή και γλυκιά κι από δάκρυα αλμυρή κι από πόθο. Πνίξε με μες τα μπράτσα σου. Φτιάξε μου με τα δόντια σου τα σημάδια σου. Θέλω στο στήθος σου να ψιθυρίζω τον οργασμό μου.   Δεν βρίσκω άλλο τρόπο να σου πω σ’ αγαπώ.  Γιατί μόνο αυτό ξέρω. Γιατί μόνο αυτό καταλαβαίνω. Τα έκοψαν όλα οι λεπίδες του κοφτερού μυαλού. Λες και αιώνια πολεμούσαμε πλάτη με πλάτη και ξάφνου σκοτώθηκαν όλοι και γύρισα και σε είδα.   

(art by Αντώνιο Κανόβα /  Ψυχή και σώμα)