Επαναλάβατε παρακαλώ

 

Πώς να σου στείλω το φιλί

Πώς να σου δείξω το πολύ

 

Που δεν καταλαβαίνω τίποτα     Πίσσα σκοτάδι κι αρχίζω να ψηλαφώ με τις ρόγες των δακτύλων     και τη γλώσσα. Εσύ είσαι εσύ. Εγώ όμως είμαι εγώ; Ανησυχώ.     Μόνο σαν σε φιλήσω  ηρεμώ   και πάλι.   Τα μάτια σου τα μεγάλα όπως ανοιγοκλείνουν σπιθίζουν.    Μα δε βλέπω πέρα απ’ τη μύτη σου. Κι ας είναι το σάλιο μου σαν υγρό πυρ να σε διατρέχει   δε βλέπω τίποτα.     Κι αν είμαι εγώ    εγώ ανησυχώ.     Και δε μπορώ να πω ότι αυτό δεν έχει σημασία. Ή να πω ότι αν έχει σημασία μόνο για μένα ότι μου φτάνει. Ή ότι πρέπει να μου φτάνει.      Δε μου φτάνει.    Τίποτα δε μου φτάνει.     Για πάντα να σε έχω στο κρεβάτι δε μου φτάνει.     Κι αυτή η ζωή κι η προηγούμενη και η επόμενη νιώθω πως δε μου φτάνει.   Αν ήτανε όλες οι ζωές μας οργασμός .. και πάλι δε ξέρω.    Δεν πρόκειται να καταλάβω.    Ανάσες καλύπτουν τις σκέψεις.   Παχνιάζουν οι εικόνες.      Έχω ένα τρέμουλο μες το μυαλό που σε ποθώ να δω μέσα απ΄ τις ρόγες των δακτύλων και τη γλώσσα.     Έπειτα     κι ο χρόνος σταματάει.    Βγαίνω από το σώμα μου και μας κοιτώ  από ψηλά.  Αγκαλιά   κι όλα φωτίζονται.    Σκέλια μπλεγμένα   σεντόνια λευκά.     Κατάκοπα κορμιά λυμένα.    Σε ύπνον ελαφρόν   φρικτά ευτυχισμένα.      Και πάλι δεν καταλαβαίνω τίποτα.     Επαναλάβατε παρακαλώ.     Αργώ.      Αργώ     πάντα αργώ.    Δεν θέλω να τελειώσει.   .    

 ( art  ? / ούτε αυτό το ξέρω )