Το θεραπευτικό μου σκούρο και σπάνιο Ζαντ

 

Το θεραπευτικό σκούρο και σπάνιο Ζαντ μου από την Πολυνησία, του μισού αιώνα και κάτι, που έχω κάτω από το μαξιλάρι έχει αρχίσει να λειτουργεί ρολόι! Ξυπνώ με το χάραμα. Αυτό μου δείχνει πως έχω πετύχει έναν κάποιο συντονισμό. Βγήκα έξω μα ξαναγύρισα στο κρεβάτι μου. Διάβασα λίγο και γέμισα τα σκεπάσματα μυρωδιές. Νομίζω ότι το σώμα μου τελευταία αποπνέει μια τρελή ευωδία, μια κάποια ιδιάζουσα ας πούμε αγιοσύνη. Έχω τόσα πολλά να κάνω για να προχωρήσω κάπως πιο γρήγορα τα σχέδια μου μα σήμερα έχω όλα αυτά τα χαρτιά γύρω μου και βρίσκομαι σε μια ατμόσφαιρα συμπαγή και υγρή και μ’ αρέσει έτσι. Και θα πάω στις δουλειές μου μετά. Και δεν ξέρω εδώ τώρα τι να ζητήσω. Τι να φτιάξω να σου δώσω. Λες και είναι όλη μου η ύπαρξη σ’ αυτές τις λέξεις που άνοιξα στο κουτί χτες βράδυ. Τις σκέψεις, τις εκλύσεις, τις εκκρίσεις, τα γκρεμίσματα, τις ευχές.. Εγώ θα πιστεύω αυτό που μ’ αρέσει. Έχω βάλει στα χέρια μας την ευτυχία μου και δεν ξέρω τι που πώς θα την στήσουμε κάπου να ανοίξει, να πάρει μορφή σε αυτή τη ζωή. Και σύντομα γιατί δεν βρίσκω κάτι να με ξεγελάσει, να ξεχαστώ. Εκτός από τα απογεύματα που περνάω με τα παιδιά αλλά και πάλι. Οι μεταφορές που κάνω, τα τραγούδια, τα παραμύθια που τους σκαρώνω αναβλύζουν από την μοναδική μου πηγή.  Και είμαι καλύτερα από πριν που δινόμουν σε έναν ακτιβισμό σκληρό έως και αυτοκτονικό. Ξέρω πως δεν είναι τα πράγματα ρόδινα. Πως στην ζωή μου έχουν  προστεθεί μεγάλες αξίες και πλάσματα που όμως δεν τα βλέπω ως εμπόδια παρά κάθε άλλο. Καταστάσεις που θα με κρατάν στη ζωή και την ισορροπία ότι κι αν γίνει. Ξέρω πως η σχέση μου με το χρόνο και τον ρεαλισμό θα συνεχίσει να δημιουργεί έκρυθμες καταστάσεις και παρεξηγήσεις. Και πως δεν θα μπω ποτέ στο σκεπτικό του μέσου εγκεφάλου για να μπορέσω να μας προστατεύσω από τέτοιες λογικές. Γι’ αυτό εξασκούμε, όπως σου έχω πει, στον άμεμπτο λόγο και στην ομορφιά του νου. Με αυτόν τον τρόπο επιβιώνω καλά και στον λόγο δεν μου την βγαίνει κανένας. Τίποτα δεν αφήνω να με λερώσει. Αντιμετωπίζω τους πάντες και τα πάντα μέχρι τώρα χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Εκτός από εσένα βέβαια. Ναι. Τι να τα κάνω όλα τα άλλα χωρίς εσένα. Που μου πήρες την ευτυχία που είχα φτιάξει να σε έχω ιδανικό και την πέταξες κι άνοιξε στα δυο. Και την είδα μισή και την είδα πως ήταν μίση, αόρατη, άπιαστη. Δεν θέλω όμως να την πω άχρηστη. Ακόμα κι αν αυτά που γυρνάν στο μυαλό μου και σου τα γράφω καταλήγουν αέρας και μπορεί και όντως να μένουν ανεπίδοτα. Δεν ψάχνομαι ιδιαίτερα να βρω αν πάνε και που πάνε και πως πάνε. Αν χτίζω μια εστία ή έναν τάφο ας το δείξει ο καιρός. Είναι η ανάγκη μου αυτό και μόνο. Είναι αυτά που θέλω να σου δώσω. Τι θα τα κάνεις είναι δικό σου θέμα. Βλέπεις πως ακόμα και το έργο μου δε μου λέει κάτι από μόνο του. Ενώ ξέρω πως –κι αν το επιμεληθούμε μαζί όπως το ονειρεύομαι κάποια στιγμή- η αξία του είναι τεράστια και πραγματικά ξεχωριστή, από ότι έχει μέχρι τώρα γραφτεί. Το πιστεύω. Κι αυτό στα χέρια σου το έχω βάλει. Κι ας κινδυνεύει τόσο καιρό. Χαλάλι σου, στον βωμό σου. Λοιπόν. Σφάχ’ το και πιες το. Κάτι φορές σε παρατηρώ και βλέπω πόσο διαφέρουμε και με πιάνει τρόμος. Πόσο «χύμα» είμαι και πόσο εσύ προσέχεις κάθε λεπτομέρεια. Πόσο σικ είσαι και κομπλάρω πολύ. Και μου την δίνει πιο πολύ έτσι να θέλω να γδυθούμε να γίνουμε ένα πρωτόγονο ένα. Και ανησυχώ αν οι τόποι μου μπορεί να σε φρικάρουν. Από την άλλη ξέρω πως μπορώ να σταθώ παντού κι έχω τρόπους και γοητεία. Πιο καλά τώρα που έχω ωριμάσει λίγο και  δεν είμαι μονίμως Βερολίνο όπως το έκανα παλιά. Θέλω να μπορώ να σε συνοδεύω. Όχι απαραίτητα ως κάτι συγκεκριμένο. Ούτε να σε μονοπωλήσω θέλω.. ψέματα λέω.. αλλά έτσι πρέπει να είναι, εντάξει. Και να χαίρομαι με ότι χαίρεσαι. Τα καταφέρνω αλήθεια εξωφρενικά σε αυτό. Σκέφτομαι το τι μπορώ εγώ να σου δίνω κι αν δε μπορώ κάτι να μη μου πέφτει και λόγος σε αυτό. Άουτς. Ναι. Τι λέγαμε…;