Το κουτί

 

Άνοιξα το κουτί! Το είχα κλείσει κάποια χρόνια πίσω. Όταν πίστεψα πως είχα κλείσει γενικώς. Όταν ήμουν ακόμα στο παιδικό μου δωμάτιο. Δεν μπορείς να φανταστείς τι υλικό βρήκα! Χειρόγραφα που θα πρέπει να μου βγουν τα μάτια για να καταφέρω να τα διαβάσω. Εκτυπώσεις από μια παλιά θάλασσα και οι περισσότερες γραμμένες στην πίσω σελίδα με δικά μου έργα ή άτεχνα ξεσπάσματα. Θυμήθηκα την παράνοια που νόμιζα πως περνάω. Το λιώσιμο. Την τρέλα του έρωτα. Τα ξενύχτια, τις αλητείες, τις απεγνωσμένες νοθείες, τις αντιφάσεις, τα τολμηρά γράμματα. Τι πρέπει να ζήσει κανείς για να γράψει τέτοια φοβερά πράγματα! Βρήκα κι ένα χειροποίητο βιβλίο που είχα φτιάξει με τα αγαπημένα μου δικά σου έργα, δεμένο με χρυσή κλωστή. -Σου έχω τόση αδυναμία που δεν θα έπρεπε να με έχεις στείλει έτσι. Αλλά κάτι θα ξέρεις λέω εσύ που δεν ξέρω.- Βρήκα φοβερά ποιήματα πίσω από τις σελίδες σου! Ποιήματα που τα έχω πετσοκόψει εδώ και τα έχω αδικήσει πολύ, ίσως από φόβο μη και καταλάβεις τι πλάκα έχω πάθει. Σου γράφω κάπου.. αγάπη μου, συγχώρεσε με που κλάδεψα και μπόλιασα τον κήπο σου δίχως να σε ρωτήσω. Και γελούσα τρελά σαν έκοβα ότι «μας» ενοχλούσε. Να, βλέπεις τώρα τι όμορφα είναι και καθαρά.. ----Και ξεχύθηκε τόση ευδαιμονία από αυτό το κουτί! Κι είναι τόσο ζωντανά όλα! Και πάνε τόσο με τα αργεντίνικα τάνγκο που ακούω! Και με τα πράγματα που έχω να κάνω το πρωί! Να μπορούσα να σε ακούσω λίγο! Να μπορούσες να ξεθυμώσεις λίγο να μου έστρωνες κανένα βοτσαλάκι στο δρόμο να το ακολουθούσα να σε δω λίγο έστω για λίγο και μπαμ! Μπαμ μπαμ μπαμ. Πρέπει να ανεβάσω την ταχύτητα στο πλάνο μου! Πόσο θα μου πάρει, δυο μήνες, τρεις πω πω είναι πολύ πολύ είναι και δεν ξέρω γιατί καίγομαι έτσι τόσο ρεαλιστικά. Να σε δω να περνάς μπροστά μου. Και σκέφτομαι πως μόνο βασανισμός μπορεί να είναι στο τέλος κι αυτό. Μα δε με νοιάζει. Αλήθεια κι έτσι να είναι δε με νοιάζει. Μόνο να σε δω να περνάς μπροστά μου.. Ψέματα λέω. Τα θέλω όλα. ΟΛΑ. Τοκισμένα και με το παραπάνω. Δεν μπορείς να φανταστείς τι μούρλια με πιάνει όταν σε σκέφτομαι μέσα στο μισοσκόταδο της αποκοιμισμένης πόλης.. να σε έχω στην αγκαλιά μου, την αγκαλιά μας.. και να μου φαίνεται απίστευτο. Να φοβάμαι μην ξυπνήσω. Να τρέμω για το επόμενο λεπτό. Μήπως κι η τρέλα αυτή, που είναι η αγάπη μου, σε ταράξει, σε πονέσει ή σου φανεί κάπως ανάρμοστη και υπερβολικά ζωώδικη. Γιατί είναι και κάπως έτσι. Γιατί έχω πιέσει τα ένστικτα μου πολύ κι έχουν μαζευτεί πολλά μέσα μου για σένα.. αγάπη μου.