Θα ήθελα κι εγώ έτσι καμιά φορά να μπορέσω να παίξω ένα συστηματάκι γερά. Θα ήθελα κι εγώ να μπορέσω πειστικά να στήσω ένα ερωτικό παιχνιδάκι. Να, όπως γράφουν στα περιοδικά: Τι να κάνετε για να σας θέλει τρελά, τι να κάνετε για να μη ξεκολλάει, τι να κάνετε για να μάθετε αν σας αγαπά .. Να μπορούσα να ρίξω τα μούτρα μου και τα στάνταρ μου λίγο στα Τάρταρα. Να το κάψω. Όπως στη φαντασία μου ώρες ώρες. Να, όπως αυτά τα πρωινά που τη βρίσκω να σκέφτομαι φτηνά καλτσόν να σχίζονται κάτω από μια σπασμένη δημόσια λάμπα. Που το πόδι σου σηκώνω στον ώμο μου και άπληστα στο φουστάνι σου βουτώ και σε ρουφώ να σε ξεκάνω. Γιατί έτσι ξυπνώ; Και δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Που το μυαλό σου τόσο το αγαπώ, που σταματάει το δικό μου. Γιατί σταματάει εκεί; Στην πιο κόκκινη γραμμή του αγαπημένου μου χάρτη. Του πάρτη πάρτη πάρτη… Και αρχίζω να σφαλιαρίζομαι. Να ψάχνω που βρίσκομαι και να είμαι, για πάντα, κάτω απ’ το φουστάνι. Που είναι μια ολόκληρη "μηχανή εγκεφαλική" κι αχανής και απίστευτα μεγάλη. Που με πιάνει ζάλη και παραζάλη και η ροπή να αμφιβάλει.. πάλι πάλι πάλι.. να σχίζω το καλσόν το φτηνό να βουτώ στο καυτό σου το σημαδεμένο μου το κεφάλι. Και με σφαλιαρίζουν τα κύματα και δεν ξυπνώ. Παρά μόνο βυθίζομαι για να βρω τον χαμένο μου θησαυρό που έχεις κρύψει λίγο πιο κάτω από τον αφαλό σου . Και πιο πάνω , εντάξει . Εντάξει είναι σε αυτόν τον ρυθμό ; Πόσες φορές θέλεις να το επαναλάβω ; ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή