Όπως έχουμε κάνει σε τόσες γραφές. Αυτές που με κρατάνε ακόμα εδώ να μπορώ να υπάρχω. Να να ζω να σχεδιάζω. Να παίρνω δυνάμεις. Να λιώνω. Να σπάω τα νεύρα μου από ανεπίδοτη διέγερση και μανία. Να μελαγχολώ. Να κυνηγάω την πίστη μου. Να τρώω αμάσητα τα βιβλία.
Θέλω πολύ πιο πολύ να περάσουμε σε νέο ρυθμό. Ναι, να έχει υλικό πραγματικά πολεμικό. Να έχει και κάτι το πολύ αισθησιακό. Στίχο ακόμα πιο μπλουζ τζαζ πιο ελεύθερο πιο τρελό. Απτό να είναι όλο τελείως για να έχει τις περισσότερες του ανάσες ξεστρατισμένες. Φωνές ασυγκράτητες και λυμένες-διαλυμένες. Μα και να μη μοιάζει με τίποτα άλλο. Σε επίπεδο υπέρ υψηλό.
Υ.Γ. 1. Αλλά με αφήνεις με το φίδι στην τρύπα. Μόνη μου πως θες να το βγάλω! Να κάνω τον φακίρη θέλεις τώρα;
Υ.Γ. 2. Μη και νομίσεις όμως πως θέλω κι εγώ αυτό που θέλουν οι άλλοι. Αυτό θέλω εντάξει. Αλλά το θέλω και διαφορετικό και αν δε θες δεν πειράζει. Μπορώ και να σ' αγαπάω σκέτο, με κονιάκ και παξιμαδάκι. Ε; πάει; δε πάει.. θέλει κι άλλο ζέσταμα.. Ναι;
( photos by me / εχθές και σήμερα )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή