Και πούπουλα χήνας

Αγαπημένη μου Λίλη,

..πούπουλα, πούπουλα από φτερά αγγέλων οι αστραπές που έμελε να με λιώσουν. Και έλιωσα από αγάπη που δε ζήταγε τίποτα. Κι έπεσα στη θάλασσά της.  

Κι ύστερα υπάρχουν κάποια κόκκινα νερά, ουδέτερα ύδατα για ελεύθερο κολύμπι.

Τι ευτυχία και τη πληρότητα ψυχική!

Γιατί να υπάρχει ο κόσμος;

Άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει ο κόσμος. Γιατί να υπάρχει ο κόσμος και το κορμί. Γιατί να σε θέλω τόσο πολύ. Γιατί να σε ενοχλεί τόσο πολύ. Γιατί πονάω τόσο. Γιατί να γελάσω τον πόνο αυτό δε μπορώ.

Απέναντί μου αυτή τη στιγμή κάθετε ο χήνος. Να, μόλις τον κοίταξα με αυτόν τον σπαραγμό έφυγε και αυτός. Αλλά θέλω να σου πω την ιστορία του. Είναι ο πιο παλιός κάτοικος εδώ πέρα. (Να ξαναήρθε!) . Είναι ζώα μονογαμικά αυτά. Φτιάχνουν φωλιές στο πουθενά, μέσα σε ψηλά χόρτα. Μια άνοιξη ένα αγρίμι έφαγε την αγαπημένη του, την  χήνα. Από τότε κάνουμε πιο πολύ παρέα. Μια φίλη που δεν ξέρει από αυτά ,αλλά της είπα κι αυτής την ιστορία του ,μέχρι και λεφτά μου έδωσε να του πάρω μια άλλη χήνα να μην είναι μονάχος ο έρμος. Δεν τα πήρα, ούτε τα λεφτά, ούτε τη χήνα. Γιατί ξέρω. Εδώ που είναι μόνος του αν του φέρω άλλη θα τη σκοτώσει. Έτσι κάνουν οι μοναχικοί χήνοι που χάσαν τη χήνα τους, έτσι συμβαίνει . Μόνο σε κοπάδι μπορεί να αποτραπεί το έγκλημα και μόνος του θα είναι πάλι.  Δεν ξέρω γιατί στα γράφω τώρα αυτά, δεν έχω σκοπό να υπονοήσω κάτι. Τρέμω στην ιδέα πως οι επιλογές μου προδικάζουν θανάτους φόνους ή τέτοια βαριά αισθήματα και τιμωρίες. Κοντεύω να συμφιλιωθώ με την ιδέα της τρέλας πως όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα από μια χαζή παρεξήγηση, από κάτι εντελώς δικό μου.

Χάνομαι ζαλίζομαι πεθαίνω βγαίνει η ψυχή μου σε ένα στάδιο που δε βγαίνει σχίζεται και σε νιώθω αέρα. Σταματάν έτσι λίγο οι κόμποι μου.

Θέλω να κρατάω τα παιδιά χαρούμενα. Απομονώνομαι, ξεσπάω. Είχα ένα όνειρο πολύτιμο. Ένας βρασμός μου το διέλυσε, μου το στέρησε. Εγώ που είχα κερδίσει στεγνά τη μάχη με την Ηρωίνη, φαντάσου ,αυτή την επιθυμία των αισθήσεων, τη σωματική δεν μπόρεσα να την σκοτώσω. Συγνώμη. Σε ήθελα πάνω από όλα άνθρωπο της ζωής μου. Με όποιον τρόπο. Απλά έχασα τον έλεγχο της λίμπιντο. Δεν πρόδωσα την αγάπη. Η αγάπη υπάρχει. Έπρεπε να το λύσουμε μεταξύ μας. Αν μ’ αγαπάς ίσως κάποια στιγμή να δεις πως δεν είχε τίποτα κακό αυτό. Θαυμασμός είναι τόσο που νομίζω πως γεννήθηκα για να σε συμπληρώνω.  Πάτησα πάνω στον αέρα. Μπερδεύτηκα, νόμισα πως ήταν τόσο αληθινό αυτό που νιώθω. Βασίστηκα στην ενσυναίσθηση μου από ποιήματα τραγούδια. Έκανα λάθος. Την ψώνισα τελείως πες.  Μα δεν θα έκανα τίποτα βίαιο, πρόστυχο ή δε ξέρω εγώ τι σε φρίκαρε τόσο άσχημα. Σ’ αγαπώ.  Πάντα θα σ’αγαπώ και μπορώ να το ελέγχω, τη λίμπιντο σε πολύ μεγάλο βαθμό, να την εκτονώνω. Μπορώ να τη θυσιάζω. Ξέρω, είμαι κι εγώ στρέιτ ως άνθρωπος.

Οι στρέιτ άνθρωποι αυτό που  λένε το εννοούν. Πράττουν ανάλογα με αυτό που τους λένε.  Δεν αντέχουν τις αμφιβολίες, δεν τις αποδέχονται. Στο πράττουν ανάλογα με αυτό που τους λένε έκανα λάθος, λάθος κάποιες στιγμές κι ενόχλησα από πόθο επιθυμία.  Οι στρέιτ άνθρωποι κάνουν και λάθη.  

Θέλω να κρατάω τα παιδιά χαρούμενα. Δε θα έκανα καμιά βλακεία  στο ρόλο μου. Ήξερα πως αν σε συναντούσα θα ήμουν όπως και να ‘χε χαρούμενη. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Είμαι άνθρωπος της εμπιστοσύνης και των ευθυνών.  Απομονώνομαι τώρα και ξεσπάω. Δεν μπορώ να πεθάνω τώρα. Έχω και όνειρο να ζήσω, που θα με φέρει έστω και μονόπλευρα κοντά στον έρωτά μου. Γιατί μετά την καταστροφή μπορώ να γίνομαι αυτό που θα έπρεπε να είμαι πριν σε χάσω τελείως. Σχεδιάζω για ένα σπίτι στην Αθήνα. Θέλω να ζήσω την απόρριψη  κανονικά. Δε μου φτάνει να παίρνω τις σελίδες και να πατώ το στυλό πάνω τα γράμματα για να κάνω ίσως τις κινήσεις που έκανε το χέρι σου όταν τις έγραφε, να κάνω τις κινήσεις που μπορεί να έκανε το χέρι σου. Θεέ μου! Τι δύναμη που έχει η γραφή! Τι ταλέντο που σου έδωσε ο Θεός! Και τα μάτια σου ίδια με τη γραφή όμως. Τα υπόλοιπα δεν άντεξα να τα κοιτάξω. Κάτι κλεφτές ματιές μέσα στα γυαλιά ηλίου. Ολοζώντανα δευτερόλεπτα αιώνιου θανάτου!

Θαυμασμός είναι αυτό. Τίποτα το κακό δεν μπορεί να έχει.  

Βουτώ στη θάλασσα, φτάνω μακριά, ερεθίζομαι ιδρώνω κλαίω. Σκέφτομαι, πόσο γελοία είναι η ποσότητα του δικού μου υγρού  μέσα σε τόση θάλασσα. Μέσα σε τόση θάλασσα!   Βρίσκω το μέγεθός μου, το απειροελάχιστο αλλά και το τόσο ταιριαστό... «’ότι αγαπώ είναι δικό μου» παίζει το ράδιο και πιο δυνατά τώρα κλαίω ιδρώνω ερεθίζομαι μέχρι που γίνομαι κουκκίδα που ψάχνει γη κι ουρανό.

Θέλησα μόνο να σου χαρίσω ένα άσπρο σύννεφο μαγικό. Που να παίρνει όποιο σχήμα εσύ ονειρεύεσαι. Να το κατοικώ και να είμαι ο άγγελός σου. Αν γινόσουν ο Ήλιος μου θα διαλυόταν και θα έπεφτα κατευθείαν στην αγκαλιά σου. Και το σύννεφο αυτό θα γινόντουσαν έπειτα τα μαλλιά σου. Σίγουρα μετά η ζωή δεν θα ήταν όπως τα ποιήματα. Το πιο πιθανό θα ήταν να κουτουλίσουμε και να τρακάρουν τα δόντια μας. Να σκιστεί κάποιο ρούχο ή να σπάσει κανένα έπιπλο.  Να πούμε και καμιά κουβέντα που δεν θα ταίριαζε στο συναίσθημα. Να υπάρξουν χαζές εντάσεις εγωισμού και κτητικότητας. Δεν ξέρω. Δεν θέλω να φαντάζομαι τέτοια. Δεν μου επιτρέπετε να φαντάζομαι τέτοια. Μόνο την απόρριψη έχω να ζήσω. Και θέλω να την ζήσω κανονικά. Να μπορέσω κάποια στιγμή να νιώσω άνετα κι εντάξει να προσπαθήσω να επικοινωνήσω μαζί σου όπως θες. Κι αν και τότε δε θες θα καταλάβω. Κάποια στιγμή θα καταλάβω. Δε μ' αρέσει να ενοχλώ.

Να είσαι καλά και ήρεμα μάτια μου.

Να χαίρεσαι τις μέρες τις καλοκαιρινές όσο μπορείς.

Σ'αγαπώ άπειρα

Δική σου

Φελίτσε