κάθε βράδυ ξεκινάω να σου γράψω μήνυμα να μου χαμογελάσεις το πρωί, μα το αφήνω. απόψε όμως θα στείλω τα φιλιά μου να σε βρούν και να σου πω ότι ζήτησα απ'τον Μορφέα όταν έρθει να με πάρει για απόψε, να με φέρει σε σένα.

Αγάπη μου, εύχομαι πάντα να ΄σαι καλά,
Θα ήθελα να μη χρειαζόταν να λάβεις αυτό το γράμμα -σε φάκελο με χαρτί- . Να υπήρχαμμε στη ζωή, για όσα έχουμε αισθανθεί κι ήταν για πάντα.
Με στοιχειώνει τρυφερά η Νοσταλγία σου... έγραψα κάποια ωραία ποιήματα... είναι τόσα πολλά αυτά που σου χρωστάω!
Από τότε που η συνέχειά μας ταξιδεύει σε άλλα σύμπαντα, το ιδανικό μας όνειρο, εμείς, επιστρέφουμε αλλοτινοί δολοφόνοι εδώ, μέσα σε τέχνη.
Αν ξαγρυπνούσα για ένα σου μήνυμα, αν ένιωθα σε ένα μας σφίξιμο την ουσία μας να τρέχει γλιστρώντας και καλύπτοντας τα ολόγυρα, όλο αυτό τον καιρό ξαγρυπνώ βαστώντας ώρες τη μυσταγωγία για το αστρικό ταξίδι που με φέρνει σ' αυτή την αίσθηση του έρωτά μας, ον ένθεο, στίχε!
Το μέγεθος της αγάπης μας είναι μια αλήθεια και σε τίποτα επίγειο δε μπορώ να το παραβάλω παρά σε μια τραγική αιωρούμενη πέτρα. 
-Από 'κείνη μέχρι εκείνη την καταιγίδα που βγήκε ο Οίστρος στο χωματόδρομο.
Κομπάζει το πλήθος. Μελίσσι που μας ρουφά. Το μίσος. Το μαύρο γατί.
Το πριν. Το μετά. Η εδώ του συνέχεια-
 ...Το έργο που σου αφιερώνω δεν έχει τελειώσει. Μου λείπεις τόσο σκληρά, σε λατρεύω.
Είμαι σίγουρη πως έχεις πάρει εντυπωσιακές φωτογραφίες, τις φαντάζομαι, έχω δει ελάχιστα, και κάποια που τρελαίνομαι οτι είναι δικά σου για να σε νιώθω κοντά μου, όπως που νομίζω πως συνομιλούμε με συνθήματα στην τουαλέτα του καφφενείου.
Είσαι πάντα ο πρίγκηπάς μου. Μάτια μου. Μάτια μου!
Δοκίμασε με, όποτε θες. Ότι έχω δικό σου. Δε θέλω να απελευθερωθώ ποτέ. Εσέ υπεραιτώ! Εσένα.
Εσέ...Την τέχνη σου.
 Μούσα της Ερωτικής ποιήσης!
μελαγχολικό μωρό μου.
Το γέλιο σου είναι το κύμα της θάλασσας κι η αφή σου, η αφή σου! Κουρτίνα απ΄άγριο πρωτοβρόχι.
...
Έρρωσο, αγάπη μου.
δικό σου