"
δεν μπορώ άλλη άνοιξη, άλλα τραγούδια. ξεχνάω όλο και πιο πολύ, όλο και πιο συχνά. προτιμώ ενός χειμώνα την αγωνία, ενός καλοκαιριού την τριζάτη ζέστη, το μαύρο πρόσωπο. δεν μπορώ άλλη άνοιξη ερωτική, λες και δεν γίνεται αλλιώς, λες και φταίω πάλι. άσε να 'μαστε τότε μόνο μόνοι!
...
πάλι μπερδεύτηκε η καρδιά μου. κάνει προσποιήσεις ξαφνικά, αλλαγές ρυθμού απότομες, με πιάνει απροετοίμαστο, ομολογώ, όντας συνέχεια στην επίθεση, μένω ανοιχτός πίσω, αφύλακτος, απροστάτευτος, αθώος. η καρδιά μου όμως δεν είναι εχθρός, δεν το κάνει επίτηδες, δεν με ζηλεύει. έχει τη δική της ζωή, πέρα από τη ζωή μου την έξω συνεχίζει το δρόμο της, τις νύχτες μόνο αυτή με φυλάει, ακοίμητη, αμίλητη, αθώα. μόνο σαν το διπλανό μου στην παρέλαση καμμιά φορά αλλάζει το βήμα της, για να το ταιριάξει με το δικό μου, για να πηγαίνουμε λίγο μαζί, για τους απέξω που κοιτάνε.
...
πιο πέρα πάλι, ο κόσμος υπάρχει και δεν υπάρχει, συνεχίζεται και δεν συνεχίζεται σαν παλιά. στη θάλασσα μόνο βλέπω λίγη χαρά, λίγο φως, λίγη άνοιξη. γιατί να 'ναι τόσο πολλή η θάλασσα πάντα, αν ούτε αυτή υπάρχει, ούτε Θεός; γιατί κι εγώ να μένω τόσο ήσυχος δίπλα της, σαν άνθρωπος, σαν διάβολος, σαν χαζός;
"
Σωτήρης Κακίσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή