Έχουν καταλαγιάσει.
Κάποτε είχα τη δύναμη να τ' αναδεύω και μέσα στο θολό βυθό σε ένα πάτωμα πιο καθαρό να ξαπλώνω. Για να ονειρεύομαι κολάζ από ιστορίες. Να στεγνώνω βραχυκυκλώματα - Τώρα, ακόμη και τα γράμματά μου είναι πιο ταραγμένα, πιο δυσνόητα. Τρέμουν, τρέμουν, αλλά τι τρέμουν; Φοβούνται κάτι μη χάσουν και τρέχουν, γράφονται σε μια βάση εν κινήσει ή δεν έχουν παραλήπτη και δε τα νοιάζει πως θα φανούν; Λείπει η δύναμη στα δάκτυλα που κρατούν τη μύτη;
Ανεξέλεκτα κατευθύνονται. Τρέμουν. Τρέχουν. Ασύντακτα, αιφνίδια, τρέπονται σε άτακτη φυγή. - Α, ψυχή...
Να υπήρχε ένας έλεγχος στη πόρτα, ένας γυμναστής, ένας στρατηγός!
Δεν θέλω κανέναν να σκεφτώ.
Το να φανταστώ το άγνωστο φαίνεται τόσο μάταιη διαδικασία.
Αλήθεια, πόσες φορές νομίσαμε πως το βρήκαμε;
Εαυτέ, σε βλέπω πως με κοιτάς και θα πω, καμία. Αλλά το παραμύθι για να σταθεί κάνει κι όλο τον κόσμο γύρω του παραμυθένιο.
Ιστορίες για μοναχικούς αναγνώστες. Κουπιές στην ατάραχη λίμνη.
Λέγαμε να πάρουμε τα σακίδια και να Ξεκινήσουμε από Κωνσταντινούπολη ως τις Ινδίες.
Όλα αποικίες της Ιερουσαλήμ, των Βρυξελλών... παρατατηκοί της Αττικής.
Το όνειρο ψαύεται από διψασμένα χέρια στη Σιέρα Λεόνε.
(fotoart Heather Jansch/ γλυπτά άλογα απο ξύλο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή