''θάτερον''

(ή αδερφή Καρμαζώφως τρέλα Νο1 Κασμοίρες κατεβαίνουν μίριες)

έξω έχει ήλιο, καιρόν σχεδόν ανοιξιάτικων. κι αυτό το συνειδητοποίησα πριν λίγο που βγήκα να πάρω μια ρέγκα για τις μεσημεριανές φακές. δυό πράγματα κίνησαν την σκέψη μου χθές. για μια κατάθεση λευκή, ή μια μαύρη ποιητική αυταρέσκεια αναλόγως των δυνάμεων στο διάστημα της κρίσης. πρώτον, ένας άνθρωπος, που δεκαετία τώρα φαντασιώνομαι μέχρι και σε επίπεδο πορτοκαλιού που κουρδίζεται, -όπως οι πιο στενοί μου ξέρουν την αδυναμία μου σε αυτό το άτοπο Κουρδιστάν-, μου πρότεινε να κοιμηθούμε μαζί ... κι άρχισα να μιλω να μιλώ για τη σπηλιά τη σαρξ(shark's) και την ουσία ως νοητό στη μέθεξη με τα κατ αίσθηση -υπερ ευ η αυτό- το τσιφό νερό του ρου στην κίνηση ερωτικόν, άρα το ον θέλγει το μη ον ως χρήμα αναφερόμενη στη Διοτίμα σε όριμο ορισμό και πως δρά η χαρά καταλήγοντας στην χαράδρα της γνώσης... μου είπε πως θα μπώ στο δωμάτιο, το κόλπο της πόρτας και που θα το βρώ.

τότε φιληθήκαμε, με φίλησε μάλλον με το πάθος των είκοσι, πήρα το αυτοκίνητο κι έφυγα για το σπίτι με τα βιβλία αποφασισμένη ξυπνώντας να ξεκινήσω ψυχολογία.. στον δρόμο χτύπησα ένα σκυλί και σκέφτηκα ενώ το σκότωσα πως το λύτρωσα και του έδειξα την πραγματική αλήθεια. σκέφτηκα ταυτόχρονα τις σφαίρες των προσωκρατικών, σφαίρες σφαίρες σφαίρες άτομα άτομα άτομα περνώντας το φαρμακείο, τους μπάτσους, το δημαρχείο, τον πύργο του Άιφελ, κι εκεί πως μια σφαίρα αν καρφωνόταν στο κεφάλι μου τώρα θα δοξαζόμουν. χαμογέλασα, ήμουν άνθρωπος, ναι ήμουν άνθρωπος, είμαι άνθρωπος, βούρκωσα για το σκυλί μα καθώς το δάκρυ πηγε να ξεχειλίσει με έπιασαν χασμουρητά και δεν ελεγε να ξεκολλήσει απο τα μάτια τα γεμάτα λέξεις δεμάτια και άτια υπερσελήνια αριστοτελικά, ..τελικά και πιο λαίμαργα... speed, σπίτι λέμε είναι αργά, κι ήλιος στο άλλο ημισφαίριο πέφτει για να σηκωθεί, κυκλικά σε άλλη σπηλιά, σ'αυτή του αντιήρωα κύκλωπα ψάχνοντας τον ένα ''κανένα'' πόρισμα: η πολλή φιλοσοφία σε κάνει αναίσθητο!

(art Kadinsky)