Βότσαλλα

Οι χορδές μου κουρδίστηκαν με άστρο

να σπάσουν στου δικού σου σονέτου την ορμή

Κι όπως τον δρόμο κατεβαίνω το τάστο

στο κουφάρι μου αντηχεί η πέμπτη εποχή

άφησα ψυχή ενέχυρο για πέτρες

δουλεύουν στον πάτο καταπέλτες

Ξεριζώθηκα από έναν άνεμο λες

Δίχως κατεύθυνση σαν σε σεισμό

που από τα έγκατα ξύπνησε και μ' έριξε

απ τον βράχο στου ποταμού τον βυθό

Άκου, δεν θα ξανάρθω

να σφαδάζω μουσικές

σε χαιρετώ απ’ τον πάτο

ένα σκληρό κουλουριασμένο χαμόγελο

για πένα έχω να μου τρυπάει τα μινίγκια

συσπάται σχίζονται στα μάτια οι χορδές

τα χέρια μου κόπηκαν μίναν άδεια μανίκια

[ίσως τα καταφέρω να καλυφθώ και να μην υποφέρω

με το ίζημα της ουσίας μας που σκάβω στο βυθό

τα βότσαλα μου ρίχνω στο πέρασμα και σε χαιρετώ ]

χαρίζεται στην Κρις

(foto by xristinart /bienale Venezia)