παραισθάνομαι

χρόνοι χρωματισμένοι ασπρόμαυρα
πέρα απ του ορίζοντα τα τεκταινόμενα
αυτές οι ροές στις ανοιγμένες ρωγμές
σαν απ’ το άπειρο οπές των θεών απάτες

στα μάτια μάταια κλάσματα κλεμμένων στιγμών
μυστικών συγκερασμών, συμφωνίας του σύμπαντος

παραισθάνομαι στην κορφή,
τη συμπλεγματική μας μορφή
σταλίδες συντελικής καταιγίδας
γεμίζουν σύννεφα συνουσίας

μακρυά, εκεί, που σχίζεται η Γη
ηλεκτρικά σώματα γινόμαστε κεραυνοί
ασρτάφτουμε κι αφανιζόμαστε
λάμψεις και κρότοι, σκοτάδια, σιωπή

τα φτερά τραντάζομαι να βάλω, εδώ, τα χάρτινα
για να τα δέσω απ’τα σχοινιά της κρεμάλας

..των λέξεων..
που δεν πρόλαβαν
που δεν πρόβαλαν
που χάθηκαν στον ουρανό
που χώθηκαν στον ουρανίσκο

-μαρτύρησε τες μαρτυρικά
πριν καούν ολάκερες στη φωτιά,
στη φθορά. μια φορά. μια μόνο πράξη, φράση,
παράφορη.. παραφορά..-

του Απόλλωνα και του Άδωνη η ηδονική
ανάσα για τη γδυτή ανάδυτη Αφροδίτη

(foto by frick/bienale Venezia)