luas lus espero na..e teu

(ή του Λυκαυγούς..II)

εσπέρα..

..βουτία η μέρα σαν σε

απ'το αλλού μορφές..

..διαγράφονται αχνές

χύνονται, χορεύουν..

..και χάνονται

(natural fotos by me/Dimitsana)

ποίηση σαν ζωή

Κάποιοι παρομοιάζουν την ζωή
Με μαθηματικές εξισώσεις,
Μερικοί με φυσική ή και χημεία
Ή και επαναλαμβανόμενη ιστορία
Άλλοι πάλι με ορχήστρα μουσική,
Ζωγραφική,ακόμα και βοτανολογία.

Για μένα, με τόσες ανορθότητες
Αβρότητες και έντονα σημεία,
Μεταφορές, εικόνες αντί λογική
Μοιάζει περισσότερο με ποίηση
Ντυμένη με πάθη σαν παρήχηση
Και λάθη ως ποιητική αδεία.

(foto by me)

Στα όρη του Πανός

Στου Μαίναλου το έλατο
Της τύχης μου το πέταλο
Με λάσπες συγκολλώ

Γοργά εκύλισα το καλντερίμι
Αερικό του έρωτα αγρίμι
Σε σκέψεις με παιδεύω

Νυμφών διαγράφονται μορφές
Γυμνές σειρών βουνοκορφές
μαζί στο Λύκαιον χορεύω

Με ομίχλες κάλυψαν τις Βάσσες
Ιερειών παρθένων οι ανάσες
τα πέπλα τους σαλεύω

Άκου της Νέδας το κελαΐδισμα
Στου καταρράκτη το κελάρυσμα
Ύπαρξης μυστικά γυρεύω

Στα όρη του Πανός
Έλαβα αγάπης λάγνο φώς
Και σου το στέλνω.

--------------------------------------
(fotos by me-Dimitsana/Karitena/Lykaion/
Basses Epikourios Apollon,
my portret by irini-idea by me)
--------------------------------------

αφιερωμένο σε όσους ανέχτηκαν και στάθηκαν
στον παροξυσμό μου αυτές τις μέρες και γενικός..

οι βάσεις

Το προαύλιο του σχολείου ήταν ντυμένο με ψηλούς φοίνικες σε σειρές μπροστά από τις δύο μικρές πεζούλες που πλαισίωναν την δεξιά μεριά του στίβου. Αριστερά, ήταν οι μεγάλες τσιμεντένιες κερκίδες όπου σύχναζε μαζί με τα άλλα παιδιά και τα θορυβώδη επαρχιώτικα μηχανάκια τους όλα τα μαθητικά της χρόνια, ακόμα και τα καθημερινά βράδια.
Ήταν απόγευμα και το βλέμμα της Ηλέκτρας δεν εστίασε σε τίποτα από αυτό το γνώριμο περιβάλλον, παρά μόνο νέταρε στα χαρτιά που διαγράφονταν μακρινά στην πόρτα του λυκείου ανάμεσα στις στήλες αρχαϊκού στιλ.
Το καλοκαίρι που θα ακολουθούσε μπορούσε να περιγραφεί από την έπαρση του πετυχημένου νεοφοιτητή και την γενική απελευθέρωση. Ατέλειωτα βράδια νεανικών διασκεδάσεων στα παραθαλάσσια μπαρ με όνειρα για το ανίδεο μέλλον, που κυλούσε γοργά επιταχυνόμενο από την φορά της χαράς.

ΔΕΙΓΜΑ ΔΩΡΕΑΝ

Βρέχει μια μπόρα δευτερολέπτων
Περιπαικτική στις αδυναμίες φανερώνει
τη γελοιότητα των προσδοκιών μου.
Δικάστηκα και καταδικάστηκα λαϊκά,
φυλακισμένη στην έρημο του εγωκεντρισμού μου
Αφού, δεν μπόρεσα να αποδείξω
την οικουμενικότητα του χαρακτήρα του.
Πως, μέσα μου κύλισε κι ενώθηκε όλος ο κόσμος
που είδαν τα μάτια μου ή φαντάστηκα.
Ότι με την ελαττωματική αγκαλιά
της ανθρώπινης φύσης μου
προσπάθησα να τον περιβάλλω ζεστά..
Αμφιβάλλω για την κρίση σας κυρίες και κύριοι,
σχεδιάζοντας μια τραμπάλα με ζαλάδα μεθυστική,
που σε οάσεις με εκτοξεύει
για καρναβαλικό κανιβαλισμό
όπου καταλήγει σε βουλιμία.
Τέτοια ώστε τον αγώνα για
της ψυχής μου την σωτηρία
μακράν δυσχεραίνει. κι έτσι..
ψήγματα ψυχής ψελλίζω
ως δείγμα δωρεάν.

(foto by Era, Diros caves)

Το σκιάχτρο

Το κομμένο κινέζικο πορτοκάλι μας

πεταμένο από μένα στον κάδο

μα απ’του πόνου τα άπατα σήκωσα

ανέπαφη του γράδου την ράβδο

πάλι αρωματίζομαι του έρωτα μας

την μολυσματική αποφορά

Κοροϊδεύοντας με πως και σήμερα

θα ‘ναι η τελευταία φορά .

Στην πρησμένη ψυχή νεύρωση

παραισθήσεων τίκτεται

Η μορφή σου σε ατέλευτη

τελετουργία θα σύρεται

Τερατούργημα της μνήμης

πορτρέτο κατακρεουργημένο

για πόσο ακόμα ένα σου

νεύμα μοναχά θα προσμένω.

σχέδια ανάκτησης ενδιαφέροντος

απορρίπτονται κατά συρροή

η σιωπή σου και η αδράνεια μου

συνοδεύουν τα δαγκωμένα ‘γιατί’

πιθανό κάποιο άψυχο σκιάχτρο να με

κυνήγησε απ’ το τότε μας χωράφι

καθώς φαίνεται τρόμαζω απ’των αψύχων

καθρεπτών το μεγάλο σινάφι.

-στην ζυγισμένη τίγρη-
(art KOJA)

Αμάν αντί αμήν

Δύστροπο συναίσθημα κουλουριασμένο. Φαινομενικά ως μηδέν βολεύεται τον ηλεκτρονικό του ίσκιο. Σαν κισσός περιπλεκόμενος μύθος στην αυθαιρεσία της ιστορικής επαναφοράς. Αποκατάσταση της μνήμης σε χρόνο αντίρροπης φοράς που καταλήγει σε αποχαυνωμένη συνύπαρξη ζωών δίχως στίξη, προκαλεί απόπληξη και νόσο των δυτών συνέπιες της πραγματικότητας. Η οποία μοιάζει μικρότητα ντυμένη από τα παζάρια των φτωχών και των γύφτων. Έτσι, μετανάστευσα κυνηγημένη από τον ουρανό, τον κριτή του κατεστημένου, στολισμένου παρελθόντος με τα ακριβά αξεσουάρ, που βολτάρει στα σουαρέ των κατηχητικών και των ξεπλυμένων βίβλων της δήθεν κανονικότητας. Εν ονόματι των ψευδών, των καταπιεσμένων προγόνων μας. Αμάν αντί Αμήν

τα λάθη μου πολλά..

κατακρίνομαι γιατί..
ήμουν άπιστη σε όλες τις μέχρι τώρα σχέσεις μου,
και κάνω πάντα του κεφαλιού μου,
μιλάω πολύ εκτώς αν μου εφηστήσουν την προσοχή,
λέω σχεδον στον καθένα την ιστορία της ζωής μου,
νομίζω πως θυσιάζομαι ενω είναι για μαλακίες,
πίνω ότι βρώ εκτώς απο βαρβυτουρικά και ηρωίνη,
για να βγώ απο τον κόσμο μου πρέπει να με σκουντίξουν πολύ δυνατά,
δεν έχω καθόλου καλή σχέση με τα χρήματα και συνήθως δεν κουβαλάω χρεώνοντας τους άλλους,
και όταν κουβαλάω φροντίζω πολύ γρήγορα να μην τα κουβαλάω άλλο,
στο παρελθόν εχω πεί πολλά ψέματα για να καλύψω την ερωτική μου ζωή,
τώρα πια την αντιμετοπίζω με σθένος φρικάροντας όσους με ερωτεύονται
είμαι πολύ ακατάστατη, συγυρίζω κάθε δυο μήνες με στολή και χλωρίνες,

αν μου έρθει να φτίσω , θα φτίσω μπροστά σε όλους,
μεταδίδω την ψυχολογία μου, όποια κι αν είναι αυτή,
με την πρώτη επαφή συνήθως τρομάζω τον κόσμο,
δεν με λογοκρίνω,
ενθουσιάζομαι εύκολα,
έχω χρόνια τα ίδια πάθη κι ας έχω πάθει,
δεν προσέχω τον εαυτό μου και δεν καλοπίζομαι,
δεν έχω τρόπους -σαβούρα βιβρ- εκτως εργασίας,
ρέπω προς την τεμπελιά εκτώς αν με παροτρίνουν και με πιστέψουν,
''δεν μυρίζω τα νύχια μου'' δεν καταλαβαίνω τα αυτονόητα,
βρίζωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω

είμαι σεξουαλικά και γενικά αχόρταγη και ασυγκράτητη,
έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου και ψοροπεριφάνια μεχρι μαλακιας,
δεν ελέγχω τα νεύρα μου και την δύναμή μου,
είμαι εγωκεντρική με λυτρωτικές τάσεις,
επιρεάζομαι απο φίλους,
εμπιστεύομαι εύκολα,
είμαι αντιδραστική και ξεροκέφαλη,
νομίζω οτι πάντα έχω χρόνο να ανταποδώσω κάτι
και δεν κάνω κίνηση αν δεν μου έρθει ακριβώς όπως το θέλω, πράγμα που σπανίζει,
είμαι τζαμπατζού και μηχανεύομαι τρόπουσ να κλέβω το σύστημα
-φεύγω με τρόπο απο τα μπαρ, τα παίρνω απο την ασφαλιστηκή..κτλ- ,
οικιοποιούμε πράγματα πολύ γρήγορα,
όταν ονειροπολώ κάνω αφαιρετική σε όλο το περιβάλλον
και χάνω φάσεις που μπορεί να είναι σημαντικές για τους γύρω μου,
σκέφτομαι και να μου μιλάνε και να μην ακούω και να λέω ''ναι''..
περιαυτολογώωωωωωωωωωωωωωωωωωωω

ρισκάρω και διακινδυνεύω χωρις ουσία και σκέψη,
έχω αυπνίες μανίες και μελαγχολίες,
πάντα βρίσκω τρόπους να με δικαιολογώ,
λέω και νιώθω σχετικά εύκολα το ''σ'αγαπώ'',
είμαι αναβλητική στις ευθύνες μου,
δεν κάνω για σπίτι, ξεχνάω να επιστρέψω και είμαι θορυβώδης,
όλοι οι σπιτονοικοκύριδες που είχα με μισούν,
νομίζω πως είμαι έμφυτα σοφή και γεννήθηκα για να σώσω τον κόσμο,
νιώθω υπεράνω των περισοτέρων,
μα δίνω αξία στον κάθε μαλάκα μιλόντας απο καρδιάς,
δεν πάει ο νούς μου στο κακό, δεν πονηρεύομαι,
δεν κλειδώνω τα πράγματα μου, και των άλλων, και μου τα κλέβουν,
σκέφτομαι σεξουαλικά και πρόστιχα σχεδόν πάντα ,
δεν προσβάλομαι εύκολα μα αν προσβληθώ εγκληματώ,

κολλάω συναισθηματικά χοντρά και χρόνια,
δεν έχω ξεπεράσει ακόμα τελίως καμιά μεγάλη σχέση μου,
τυχαίνει και ερωτεύτηκα πάνω απο ένα άτομο ταυτόχρονα,
θεωρούσα την μονογαμία απάτη μα προσπαθώ να αναθεωρήσω,
αργώ πολύ να συνειδητοποιήσω,
πιστεύω πως είμαι καλητέχνης
αλλά δεν προσπαθώ πολύ για αυτό..,
δεν πιέζομαι σε τίποτα αν δε το θέλω,
δυσκολέυομαι να αλλάξω..
------------------------------------------------
ποιά θα μου ταίριαζε ποινή?

φορτωμένο γιατί..

''..τίποτα σημαντικό, ζω μονάχα εν λευκό..''

Μετρώ τον χρόνο να περνά απο πάνω μου με τα νύχια και τα μαλλιά μου. Δυσκίνητος παρόλο το 11ωρο που κοιμάμαι.
Σκορπίζω την αγάπη, που σου είχα φυλάξει, εδω μέσα σε kilobites, σα να ναι το ίδιο. Αντανακλάται μιασμένη και ηλεκτρονικά παραμορφωμένη ζητώντας εξαγνισμό σε μακρυνούς περιπάτους, μακροβούτια σε βάλτους και κραυγές στων βουνών τις κορυφές.
Κέρδισα την ατέρμονη απογοήτευση του χαμένου. Παρέλαβα το βραβείο απο το φάντασμα σου, την σιωπή, σαν νόθο μωρό που πρέπει να μεγαλώσω και να φροντίζω μέχρι τον θάνατο μου, ή να το πετάξω στα αζήτητα ορφανό.

Κι αυτό θα επιμένεις πως είναι αγάπη.

Ορίζεις την ζωή μου με τόση δύναμη και την αφίνεις στο μετέχμιο της απομόνωσης και της ψυχικής συντριβής. Να σέρνω το δυσανάλογο προς εμένα βάρος του φορτωμένου γιατί.


-στην ζυγισμένη τίγρη-

(art KOJA)

του στοιχιομένου..

Σέρνει απόηχο το αστροπελέκι
πάνω απ΄του ονείρου μου
το σκοτινό κι αραχνιασμένο στέκι
στέκει ο παπαγάλος μας μουγκός

(..έλα στα έλατα ελάφια
πέτρες, ερημωμένα ντάμια
τον θρήνο μου ακούν..)

-foto by me, Lousios River-

Αποκαθήλωση

Όσο σκοτεινιάζει βλέπω πιο καθαρά
..καίω χαρτιά.

Η δροσιά είχε τελειώσει σε ανύποπτο χρόνο και παρέμενα στην σφαίρα των αναμνήσεων να γλύφω το καλαμάκι, προκαλώντας αυτό τον θόρυβο, τον σιχαμερό και γελοίο.
..στο όνομα της τέχνης..
Άρπαξα μια καρπαζιά απ’ το άπειρο, ‘’αποκαθήλωση ‘’ μου φώναξε ένα μωρό.

Έπεφτε ο αστερισμός του έρωτα που είχε καταρρεύσει δισεκατομμύρια έτη φωτός πριν φτάσει στα μάτια μου. Τι θα μπορούσα να καρτερώ πλέον παρασυρμένη σε μια ψυχοπάθεια τόσο κοινή.
Αυτή του ανεπίδεχτου, την μυθικά πλασμένη ελπίδα που στηριζόταν σε μια βάση σαθρή ανομοιογενών υλικών, βεβιασμένα χτισμένων για την υπερπήδηση προαιώνιων φόβων συσσωρευμένων εξωγενών παραγόντων.

Η κραυγή που παρέμενε άθελα μου εσωτερική σχημάτισε ένα καρκίνωμα ακριβώς στο σημείο που σε είχα τοποθετήσει.
Περίττωμα έτοιμο για αποβολή από την μήτρα των συναισθημάτων.
Ντύθηκα την πράσινη στολή και την μάσκα, πήρα το κοφτερό νυστέρι του νου και ξεκίνησα την επέμβαση καθαρισμού στον καθρέφτη.
Πόση αηδία είχε μαζευτεί, περήφανος πόνος.

Η φωτιά είχε σβήσει μαζί με το θρόισμα των χαρτιών. Ούτε καν κάπνιζε, αφήνοντας το τοπίο να διαγράφεται ξεκάθαρο.

Η θυσία είχε συντελεστεί και στον καθρέπτη άρχιζε να αχνοφαίνεται η μορφή, κερασφόρα και κόκκινη συμπλεγματικά δεμένη με την γαληνεμένη όψη του μαλλιαρού γέροντα.
Πάρε, μου είπε, ότι απέμεινε απ’ την λύτρωση.
Τα μίζερα πρωινά τοστ και τα πεντάλεπτα που μέτραγες για τα μακαρόνια, εσύ πριγκίπισσα,χα
Την σύγχυση σου να βλέπεις σε όλα το ένα
Τα λάθη σου σωριασμένα αποκαΐδια
Την ψευδαίσθηση πως έχεις ψυχή σπάνια και θα μονοπωλούσες το ενδιαφέρον με αυτό
Την ζαλάδα απ’ τα προκατασκευασμένα οράματα πως αλλάζεις τον κόσμο απλά υπάρχοντας.

Προδοσία Αποκαθήλωση
Προσδοκία Ανάστασης

(art KOJA)

Το τέρας του πόνου

Μεσ’ της ψυχής μου το κουφάρι
θα κατοικήσουν τα όνειρα του χτές
ευχή θανάτου , μαύρο στάρι
φύτρωσε πάνω απ’ τις χαρές .

Κάτι σαν τέρας ζει εντώς μου
βιάζει κάθε μου χαρά
σκοτώνει τ’ άνθη αυτού του κόσμου
γεννάει πόνου σάπια αβγά .

(foto by me, Messinia)

..στα σαράντα σου φροντίσματα

για την ζυγισμένη τίγρη 48 κιλών


Έξι μήνες και σαράντα μέρες.

Κόμμα

Είναι κάτι ιστορίες που η τελεία, σα χυμένη σταγόνα παχύρευστου υδραργύρου πυρετικού, καρτερεί το αμφιβόλου προελέυσεος βάρος να την μετατρέψει σε κόμμα. Τις ανύπαρκτες αμφίδρομές συγκρούσεις να την διασπάσουν σε αποσιωπητικά υπομένει.
Η μορφή σου ξεπηδά από το καθρέφτισμα του υδραργύρου, την σφαίρα, φαντασίας, αέρινη, με το χαμόγελο του φεγγαριού κρεμασμένο σε ίνα αράχνης χωνεμένης παρελθοντικών νοημάτων, στα νήματα της κοινής αλήθειας, άψυχης εταίρας φθηνής.
Η ευτυχία ζυγαριά ξεχαρβαλωμένη απ’ το μπατάρισμα, αδυνατώντας να μας ισορροπήσει , για σένα λήθη, για μένα λύπη. Γνωστό, επαναλαμβανόμενο θεώρημα από επαγωγή σε άτοπο.
Έσπασε, δεν πιάνει μισή. Άθλιο ντεκόρ άγουστο με κατατρώγει η συναισθηματική του αξία.
Πες μου, πόσα θες να στο χαρίσω, χάρισμα η αλλοτινή μου χαρά στο κατευόδιο του τροχού για ανώμαλα εδάφη, αντέχει, σκληρά, πέρασε από πάνω μου με τακούνια ανάγλυφα άφησε, χτιστές θύρες και θήκες να κρεμώ σουβενίρ τουριστικά, φανταχτερά, ψεύτικα, πλαστικές απομιμήσεις, όπως τα αισθήματα σου.

(στην ζυγισμένη τίγρη)
-art KOJA-

του Λυκόφους..

..το ταξίδεμα

το ξόδεμα..

..το ταξίμι
(fotos by me, Messinia)

τι είναι τέχνη?

συναισθήματα..

Αμπαλάρισα το Αντίο

έτσι είναι τα ταξίδια νιονιο..

Η νέα πορεία παραγγελία
ψυχής ή σκέτο τάση φυγής,
Μανία, ανακάλυψη, αποκάλυψη,
αγώνας κι αγωνία, σαν σφηνάκια
απο περισσεύματα άλλων οι ζωές
στο συνοστισμένο μπαρ της γωνίας

Έρχεται η ώρα που ουραγείς στο ρυμουλκό
Να σε παρκάρει στον ντόκο, ως γίνεται
Η ρότα άσκηση στον χάρτη χαρακτική
Καθώς φορτία περιμένουν αέναη μεταφορά

Στην πλώρη έβρισκες σημείο ύπαρξης
Ανεβοκατεβάζοντας αζιμούθια απ ’τ’ αστέρια
Με αρμόνιο διεγερτικό τον κοίλο ορίζοντα
Σημάδια ιδεατά στις άρκτους ταίρια

Γή που ταξιδεύει αδιάκοπα
ρουτίνας βόλτα δωρεάν
Τριγύρω απ’ τον Ήλιο

(art Munch)

HAIHU

τι εμονή η κατάσταση αυτή
στην κορφή παροξυσμός
το αίμα της καρδιάς απο πίεση
να πνίξει τον κόσμο
Νώε, no e, ναι, νερό ρητορικό
παιχνίδι του νου, νουθεσίες
’’σταμάτα να σκέφτεσαι’’
κρέμομαι απο μία κλωστή της λογικής
μαριονέτα, όταν η σκέψη μόνη τρέχει
ταχύτατα κι απ΄το φώς
έχοντας το προορισμό..
..τι ειρωνία, νικητές χωρίς αγώνα
μα με αγωνία, στρές, πώς
θα περάσει η βραδυά
(τούφα, ρούφα, λούφα)
πάρε την εικόνα οικαστικά
κλειστά, σε σύστημα μέτριο
βαπτισμένο θεανθρώπινο
ήθεν δήθεν
(μια τεράστια αγκαλία
σαν την διαφήμιση του AIDS)
τρομοκρατία

αλήθεια .. Ηχός
γυμνή σε ζεστά κλήματα
ντυμένη καρναβαλικά στην γιορτή
ντυμένη καλά στο κρύο
μα χωρίς ντροπή.

Ψέματα .. Ηχός
θα σαι πάντα δίπλα μου
με αγάπη ανθρώπινη σαν χρειαστώ
χάνω την λογική μου
γιατι ακόμα πιστεύω

..πιστεύω
σε πιστεύω

(art: Munch -Madona)

Στοίχημα

είμαι σε έναν τοίχο λύο και θεόρατο.
Προσπαθώ να γραπωθώ, να ανέβω, και πίσω του,
σε κυκλική τροχιά είναι το παρελθόν και το μέλλον..
αδύνατο, σβούρα, ’’απο κεί’’, ’’απο δώ’’, μπροστά είναι η φλεγώμενη βάτος και ένα χαράκομα απο κόσμο, απόκοσμο, που δέν θέλω να μπώ.
Με φωνάζουν ’’ωραία’’, ’’απο κει, απο δώ’’, ψηλά, στον ουρανό να δώ, το τέλος του τοίχου. μπροστά απ’ τα βάτα θάλασσα..
..
ΠΑΝΣΕΡΡΑΪΚΟΣ ΟΦΗ
ΧΑΛ ΜΠΟΛΤΟΝ
ΤΣΕΛΤΕΝΑΜ ΟΛΝΤΑΜ
ΞΑΝΘΗ ΑΕΚ
ΝΑΪΜΕΓΚΕΝ ΑΪΝΤΧΟΦΕΝ
ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ ΜΑΛΑΓΑ

τα κέρδη στην παιδική μας ψυχή..

εμείς

Σε ένα κλουβί με μια τίγρη. αναπότρεπτο το ασθενοφόρο, προλυπτικό, ..άνοιξε η πόρτα και γλύστρισα στην θάλασσα..

..έριχνα τους παλμούς για να μην την ενοχλίσω, κρατούσα την ανάσα στις μύτες και έρποντας γουργουριστά στα τέσσερα πλησίαζα για να την χαϊδέψω. την μαγνίτιζα με το αστραποβόλο βλέμα του μεταναστευτικού πουλιού που συγχρονίζεται με τα παφλάζοντα κύματα του ''capo de gata'' ή στους βάλτους της στροφυλιάς με τον ήλιο.
τα θεόρατα τρικύματα του ωκαιανού την εζάλιζαν πιο αποτελεσματικά και αφίνοταν να την οδηγώ εγώ ή τρελή στο κλουβί της!!!

Στο παιχνίδι, ήταν αναμενόμενο, με εξάντλισε και έπεσα σε κόμμα..
τότε ήταν που είδα την μέδουσα του εγκεφάλου, τα νεύρα μου πλωκάμια ευλίγιστα και τις εντολές σφαίρες που πυροβολούσαν τον θάνατο..

[μέσα σε αυτές τις σφαίρες, σε μία, αντικατοπτρίζονταν το τρίτο πρόσωπο(αυτή), πάντα υπάρχει κάτι τέτοιο, απο κοντά γινόταν μπίλια ηλιοφώτιστη σε ρουλεμάν γεμάτο χώμα και λάδια.]

..θάλασσα.. που είναι ζωή, ξέρεις προτίστως πως δεν μπορείς να της επιβληθείς. Μόνο να πάς με τους ρυθμούς, τους θυρμούς, τους θυμούς τους πολύχρωμους χυμούς (κράση-μείγμα).. Ή ή να τους μηχανευτείς, ώς μέσον, μοχλεύοντας τις διαμέσους διόδους κενά, χαράζοντας την για μια χώρα στέρεη. μουσική στο στέρεο.. ’’δες καθαρά..’’
μα τότε είναι καλό να αποφύγεις καταδύσεις γιατί μετά δεν θα αρέσει καμιά χώρα, χόρια γαμώτο τόσο πολύ γιατι
γιατί
τι
ευτυχία,
πολίτης του σύμπαντος, θεϊκο δημιούργημα πέρα απο μέτριους νόμους νομούς και μετρονόμους..
ΕΛΕΥΘΕΡΑ
Σ’ΑΓΑΠΩ

(αφιερώνεται στην ζυγισμένη τίγρη 48 κιλών, στην ανεξερεύνητη, σε μένα.. και ευχαριστώ την έμπνευση που ήρθε στις εκτυπώσεις της -thalassa-)

-es una tortura mais me gusta, estrelo lus-

Οί έρωτες που ζήσαν στον ήλιο με έκλειψη φρόντισαν να τιμωρίσουν τον αδέσποτο σκήλο που γυρόφερνε την ζωή με ένα σώμα που το όριζε βρεγμένος πυλός. βλέποντας κρυφά απο τα παράθυρα ’’κελεισμένων των θυρών’’..
-στο καλό, να σου πώ, περαστικέ χρονικά βιασμένε αφίνεσαι σε ένα χαμόγελο θανατικό, η αγάπη που μένει όταν ο καπνός της θα βγαίνει με μπουρμπουλίθρες απο το όστρακο του ’’εγώ’’’’εσυ’’’’εμείς’’’’αυτοί’’
σαν μια συνέχια ύπαρξης
επιλογών και επιλόγων.

''..Lili, μαστουρωμένη είσαι ή ονειρεύεσαι πάλι σκήλα..(παφ.. σφαλιάρα)‘‘
-fame fatal-

θέλω θέλω την τίγρη πάλι πάλι πάλι.. τι να κάνω άνω κάτω κάνω;

(foto by me,art unknown)

Αριστοτελικά

«..αλλά τίποτε δεν εμοδίζει, μέσα σάυτή τη σκέψη, της οποίας πρέπει να παρακολουθούμε άγρυπνα όλα τα παιχνίδια, να εννοήσουμε χωρίς μεγάλο δισταγμό ότι ο έξοχος (περιττός) άνθρωπος είναι εκείνος που διαθέτει κατάλοιπο (περίττωμα) σε υπερβολική ποσότητα. Έξάλλου, αυτήν ακριβώς την τάση πρέπει να έχουμε αδιακόπως στη μνήμη αν θέλουμε να κατανοήσουμε εκείνο που θα μπορούσε να ονομαστεί διαλεκτική της μελανχολίας όπως αυτή επανέρχεται στην διαδρομή των αιώνων. Πρέπει να σκεφτούμε τον σύνδεσμο ανάμεσα στο πλεονάζον αυτό υλικό, αυτό το κατάλοιπο της πέψης, αυτόν τον ηλίθιο χυμό, και τη δημιουργικότητα του πνεύματος, την ορμή της φαντασίας..»

(ανάλυση απο το 31ο,1 πρόβλημα του -Αριστοτέλη-)

[foto by me]
(αφιερωμένο στην Ερατώ)

Φυσαλίδες .

(..γιατί δεν έρχεσαι ποτέ στις Αλικιές..)

Βρασμός .εκατό βαθμοί κελσίου κι έπιτα ,όση κι αν είναι η προσπάθεια, συντίριση στα ίδια επίπεδα..

Ξεκινάμε με μια νεαρά που θα μπορούσε κάλιστα να ονομάζετε τζοσεφίνα παολίνα κονσουέλλο ή ζαήρα μουσταφά ή συνοφριωμένο σύννεφο ή ακομα και γκρέτελ κουχενσκραφτ αλλα εμείς ας την πούμε …μμμ…μάχη, ναι ναι απο το ανδρομάχη.!!

Ωραίο όνομα ,σε προδιαθέτει να ταξιδέψεις σε άλλες εποχές, με δώρατα και νυμφες που τρέχουν στα βουνά ψάχνοντας το κάλεσμα της φλογέρας του πάνα,εποχές που στην ατμόσφαιρα ανακυκλωνόταν το άρωμα του έρωτα ,ξυνό και γλυκό ,ανακατευόταν με τη γύρη ,τη μυρωδιά απο τα κόπρανα των ζώων ,την άγρια αλμύρα της θάλασσας

για να καταλύξει στα οσφριντίρια όργανα όλων των πλασμάτων του πλανήτη που ειρηνικά υπάκουαν στους νόμους και τα καλέσματα της φύσης .η ερωτική πράξη γίνοταν σε αμόλιντα χωράφια και οι μάχες δίνονταν σώμα με σώμα .οι θεοί του ολήμπου ήταν δώδεκα ,εξι αρσενικοί και έξι θυλικοί, και δεν είχαν θέα στα τσιμέντα και τα εργοστάσια της κατερίνης ,αλλα έπιναν το νέκταρ τους χαζεύοντας την καταφυτη γή .

Η ώρα είναι 2 μετα τα μεσάνυχτα και ένα ποδήλατο κατεφθήνεται με σταθερή πορεία πρόσ το λιμάνι της πάτρας ,η οδός που διανίει είναι η αγίου ανδρεού στην οποία αυτή τη χρονική στιγμή η κίνηση είναι μειωμένη .

παραπλεύρος του ποδηλάτου κινήτε μία νταλίκα Καραμπούλας τράνς ,ο ογηγός είναι ένας νεαρός με ακούρευτο σγουροπροβατέ καστανοκκόκινο μαλλί ,εξαήμερως αξύριστο πρόσώπο που φοράει τη χειμερινή κολεκσιόν χαζων χαμογέλων με χαβανέζικο πουκάμισο και φόρμα μακό .

από την εξωτερική όψη του φορτηγού φένετε μετρίου αναστήματος ,ηλικίας κάτι ενδιάμεσα στα 25 με 35 μεγαλομενος σε επαρχία με πρόσβαση στη θάλασσα .το όνομά του είναι συνηθισμένο ,να δείς πως τον λένε ,γιόργο...

προχορεί κανονικά στη πορία του ,παρακάμπτει ,κορνάρει με χάρη σε στίλ κελαηδίσματος στην οδηγό του ποδηλάτου και συνεχίζει το δρόμο του .

..που πάς ρε ψαράκι;

θάλασσα.. σε σένα.. ουρανέ..

σπίτι..

(one shot natural fotos by me)
[text from 2002, απόσπασμα απο το ΄΄Ιεροθέου 20’’]