Κόμμα

Είναι κάτι ιστορίες που η τελεία, σα χυμένη σταγόνα παχύρευστου υδραργύρου πυρετικού, καρτερεί το αμφιβόλου προελέυσεος βάρος να την μετατρέψει σε κόμμα. Τις ανύπαρκτες αμφίδρομές συγκρούσεις να την διασπάσουν σε αποσιωπητικά υπομένει.
Η μορφή σου ξεπηδά από το καθρέφτισμα του υδραργύρου, την σφαίρα, φαντασίας, αέρινη, με το χαμόγελο του φεγγαριού κρεμασμένο σε ίνα αράχνης χωνεμένης παρελθοντικών νοημάτων, στα νήματα της κοινής αλήθειας, άψυχης εταίρας φθηνής.
Η ευτυχία ζυγαριά ξεχαρβαλωμένη απ’ το μπατάρισμα, αδυνατώντας να μας ισορροπήσει , για σένα λήθη, για μένα λύπη. Γνωστό, επαναλαμβανόμενο θεώρημα από επαγωγή σε άτοπο.
Έσπασε, δεν πιάνει μισή. Άθλιο ντεκόρ άγουστο με κατατρώγει η συναισθηματική του αξία.
Πες μου, πόσα θες να στο χαρίσω, χάρισμα η αλλοτινή μου χαρά στο κατευόδιο του τροχού για ανώμαλα εδάφη, αντέχει, σκληρά, πέρασε από πάνω μου με τακούνια ανάγλυφα άφησε, χτιστές θύρες και θήκες να κρεμώ σουβενίρ τουριστικά, φανταχτερά, ψεύτικα, πλαστικές απομιμήσεις, όπως τα αισθήματα σου.

(στην ζυγισμένη τίγρη)
-art KOJA-