Αποκαθήλωση

Όσο σκοτεινιάζει βλέπω πιο καθαρά
..καίω χαρτιά.

Η δροσιά είχε τελειώσει σε ανύποπτο χρόνο και παρέμενα στην σφαίρα των αναμνήσεων να γλύφω το καλαμάκι, προκαλώντας αυτό τον θόρυβο, τον σιχαμερό και γελοίο.
..στο όνομα της τέχνης..
Άρπαξα μια καρπαζιά απ’ το άπειρο, ‘’αποκαθήλωση ‘’ μου φώναξε ένα μωρό.

Έπεφτε ο αστερισμός του έρωτα που είχε καταρρεύσει δισεκατομμύρια έτη φωτός πριν φτάσει στα μάτια μου. Τι θα μπορούσα να καρτερώ πλέον παρασυρμένη σε μια ψυχοπάθεια τόσο κοινή.
Αυτή του ανεπίδεχτου, την μυθικά πλασμένη ελπίδα που στηριζόταν σε μια βάση σαθρή ανομοιογενών υλικών, βεβιασμένα χτισμένων για την υπερπήδηση προαιώνιων φόβων συσσωρευμένων εξωγενών παραγόντων.

Η κραυγή που παρέμενε άθελα μου εσωτερική σχημάτισε ένα καρκίνωμα ακριβώς στο σημείο που σε είχα τοποθετήσει.
Περίττωμα έτοιμο για αποβολή από την μήτρα των συναισθημάτων.
Ντύθηκα την πράσινη στολή και την μάσκα, πήρα το κοφτερό νυστέρι του νου και ξεκίνησα την επέμβαση καθαρισμού στον καθρέφτη.
Πόση αηδία είχε μαζευτεί, περήφανος πόνος.

Η φωτιά είχε σβήσει μαζί με το θρόισμα των χαρτιών. Ούτε καν κάπνιζε, αφήνοντας το τοπίο να διαγράφεται ξεκάθαρο.

Η θυσία είχε συντελεστεί και στον καθρέπτη άρχιζε να αχνοφαίνεται η μορφή, κερασφόρα και κόκκινη συμπλεγματικά δεμένη με την γαληνεμένη όψη του μαλλιαρού γέροντα.
Πάρε, μου είπε, ότι απέμεινε απ’ την λύτρωση.
Τα μίζερα πρωινά τοστ και τα πεντάλεπτα που μέτραγες για τα μακαρόνια, εσύ πριγκίπισσα,χα
Την σύγχυση σου να βλέπεις σε όλα το ένα
Τα λάθη σου σωριασμένα αποκαΐδια
Την ψευδαίσθηση πως έχεις ψυχή σπάνια και θα μονοπωλούσες το ενδιαφέρον με αυτό
Την ζαλάδα απ’ τα προκατασκευασμένα οράματα πως αλλάζεις τον κόσμο απλά υπάρχοντας.

Προδοσία Αποκαθήλωση
Προσδοκία Ανάστασης

(art KOJA)