φορτωμένο γιατί..

''..τίποτα σημαντικό, ζω μονάχα εν λευκό..''

Μετρώ τον χρόνο να περνά απο πάνω μου με τα νύχια και τα μαλλιά μου. Δυσκίνητος παρόλο το 11ωρο που κοιμάμαι.
Σκορπίζω την αγάπη, που σου είχα φυλάξει, εδω μέσα σε kilobites, σα να ναι το ίδιο. Αντανακλάται μιασμένη και ηλεκτρονικά παραμορφωμένη ζητώντας εξαγνισμό σε μακρυνούς περιπάτους, μακροβούτια σε βάλτους και κραυγές στων βουνών τις κορυφές.
Κέρδισα την ατέρμονη απογοήτευση του χαμένου. Παρέλαβα το βραβείο απο το φάντασμα σου, την σιωπή, σαν νόθο μωρό που πρέπει να μεγαλώσω και να φροντίζω μέχρι τον θάνατο μου, ή να το πετάξω στα αζήτητα ορφανό.

Κι αυτό θα επιμένεις πως είναι αγάπη.

Ορίζεις την ζωή μου με τόση δύναμη και την αφίνεις στο μετέχμιο της απομόνωσης και της ψυχικής συντριβής. Να σέρνω το δυσανάλογο προς εμένα βάρος του φορτωμένου γιατί.


-στην ζυγισμένη τίγρη-

(art KOJA)