Επιστροφή στην Πατρίδα

Όσες περιπλανήσεις κι αν κάνω
πάντα εδώ, σε τούτη την γή μονάχα θα φτάνω
Σ’αυτό το χώμα που μυρίζει πατρίδα...
...κι αν γύρισα κι αν πήγα
τέτοια ομορφιά πουθενά δεν την είδα.
Σε τούτο τον τόπο, τούτα τα γνώριμα εδάφη
όλα θα πείς πώς θυμίζουν χρυσάφι.
19 / 5 / 1999

’’Τραβιέμαι’’

Ερχόμενη φέτος στον Άραξο, έψαχνα να ηρεμίσω λίγο τα μέσα μου απο έναν σκληρό δυχασμό και χωρισμό.
Tην ίδια περίοδο τελίως κατα τύχη έφτιαξα και το Blog, για να γεμίσω το κενό μου απο την έλειψη επικοινωνίας με ένα άτομο πολύ αγαπητό μου.
Στην μέση του καλοκαιριού καθώς είχα χαθεί στους λαβιρίνθους και τις σπείρες του blogging κλικάρισα ένα όνομα και βρέθηκα άξαφνα σε έναν κόσμο που μου έδεσε το στομάχι κόμπο, έρωτευτικα την γραφή απο την πρώτη σειρά τόσο που μου ήταν αδύνατο να καταλάβω το μέγεθος της ανακάληψης μου. Άρχισα τις εκτυπώσεις και τις μυστικηστικές διαδρομές σε σπήλαια στα έγκατα της γης, μα κυρίως της ψυχής..της άπατης!
αυτό ήταν το blog του kostas_patra.

την ίδια περίοδο μιά πολλή καλή Φίλη που πιστεύει στα διάφορα κατα καιρούς ταλέντα μου με είχε μπριζώσει για ένα φεστιβάλ γυναικίου κινηματογράφου στο Παρίσι μιας και ήξερε ότι ασχολούμε με την βιντεοποίηση. ..

Σκάρωσα έτσι κάποια σενάρια για να μοντάρω και να τεριάξω την ποίηση.. ένα απο αυτά ήταν ο αμμόλοφος στην -Καλόγρια- στο ακροτίριο του Αράξου όπου ήμουν καθημερινά και τραβούσα τα πλάνα θέλοντας να το παραθέσω με ένα ποίμα μου το ’’παρασύρομαι και παρασύρω’’..

.. οπου το εμπνεύστηκα απο το ’’τραβιέμαι΄΄ του Φίλου kostas_patra. Λοιπόν, την 28η οκτωμβρίου βρέθηκα με τον Antony σε ένα ακόμα γύρισμα όπου με φωτογράφιζε χωρίς να το γνωρίζω και έτσι θέλησα να αφιερώσω στον εμπνευστή μου kostas_patra και τον Antony την παρακάτω φωτοποίηση.
Κώστα δεν σε ρώτησα για να παρουσιάσω το ποίημα, μα είμαι σίγουρη πως δεν θα έχεις αντίρηση.
..ήταν μια σκληρή μέρα αεροδρομίου και το μεσημέρι είχαμε πάει με τον antony και την evelin για ’’βρώμικο’’ και μπήρες, κάτι που δυσκόλεψε πολύ το γύρισμα, άξιζε όμως ο κόπος!!
----------------------------------------------------------------
Τραβιέμαι

Σαν άλλα να κατάλαβα
Σαν κάποιο λάθος να κανα
Τραβιέμαι πίσω

Σαν να χασα την κεφαλιά
Και σαν μαρκάρισμα με αποκοτιά
Τραβιέμαι πίσω

Απομακρύνθηκα απ΄τη στεριά
Με γλύκαναν τούτα τα κουπιά
Τραβιέμαι πίσω

Ο βράχος πάνω κρύβει πολλά
Μα η αντοχή είναι πιο λίγη απ τα σχοινιά
Τραβιέμαι πίσω

Μάρκες με χρώματα πολλά
Οι παίχτες αλλάζουν, στα μάτια γυαλιά
Τραβιέμαι πίσω

Είπες να φύγω σε μια βραδιά
Τα μάζεψα όλα μα δεν θέλει η καρδιά
Τραβιέμαι πίσω

Όλο τραβιέμαι,
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τραβιέμαι
Σχοινιά τριγύρω μου και εγώ κρατιέμαι
Σε ενός όπλου τη θαλάμη αποκοιμιέμαι
Κι όλο κρατιέμαι,

Μέχρι που ένα στόμα θα πεί δεν αγαπιέμαι
Το δάχτυλο, το σκάνδαλο, ο κόκκορας και εγώ μια σφαίρα

Σε σκέψεις δηλητηριασμένες θα πλανιέμαι
---------------------------------------------------------
κατεβαίνοντας αυτόν τον κάθετο αμμόλοφο το έδαφος ξεκολλάει και κατρακυλάει μαζί μου και μοιάζει πως σε όλη αυτή την διαδρομή πατάω στο ίδιο σημείο..
αυτό είναι που τραβάω με την κάμερα, τα πέλματα στην γή που τα ακολουθεί..
----------------------------------------------------------

(αφιερωμένο στον kostas_patra και τον Antony)
[fotos by Antony, fotos of kostas_patra by me]

χαρτί μου

..λέξεις τρίζουν..

λευκό μηδέν, σημείο εκίνησης και χάους,
βγαίνω,βαλσαμωμένα τέρατα τον κήπο μου στολίζουν

η ζωγραφιά της ψυχής μου σκούρο μπλέ
των πάγων, του βυθού, του νυχτερινού ουρανού

επικριτές χαθήτε όλοι απο μπροστά μου
σαν δεν αρέσω τραβάω πλώρη για αλλού

μόνο σε σένα να μιλάω χαρτί μου, θ΄ακούς;
με ένα πλατύ μιδίαμα ηρωνικό και γελιο

απ’τις φωτιές μου μέσα βλέπω απο καπνούς
να αγαπώ σε ποιό θα μάθω σχολείο;


(foto by Antony)

φθηνοπορινή καταιγίδα

Μια φθηνοπορινή καταιγίδα η ψυχή μου
προτοβρόχια όλα αυτά που είδα και θα δώ
σταγόνες που με λύσα χτυπάν το γυμνό κορμί μου
ψάχνοντας στο άπειρο μια ελεύθερη φυλακή να βρώ

ξάφνου η θάλασσα αγριεύει απότομα
ο ιονός της αλλαγής κρόζει εμπρός μου
δέστε καλά τις βάρκες σας ψαράδες μου
θεά, δωσ’μου πανιά, κατάρτια, αέρα δώσ΄μου

φθηνοπορινή καταιγίδα ξεπλένει μέσα μου
ότι βρομιά εξέρανε το φώς σου
δές πως κυλάνε οι σταγόνες, σαν το αίμα μου
δεν είμαι εγώ ούτε οδηγός, ούτε φρουρός σου

..δυο κύματα αφρός εγίνανε στα βράχια μου..

(fotos by Antony, Capo Araxo)

Μια μέρα σαν κι αυτή

μια μέρα σαν κι αυτή θέλω να ουλιάξω
απ’ το πρωί να ξανοιχτώ, το βράδυ να πετάξω
να βγώ σε μιαν ακτή με βράχια μυτερά
ότι με τρώει απο παιδί με μια πνοή ν’αλλάξω

τα σύννεφα του ορίζοντα να’ ναι πικνά και μαύρα
ο ουρανός ν’αστράφτει σαν τη μέδουσσα
η θάλασσα να μοιάζει με άπατη χαράδρα
κι εγώ ν’ακροβατώ μ’ενα σχοινί
στου φεγγαριού τα άκρα

μια μέρα σαν κι αυτή θα’θελα να μουνα
στης θάλασσας τον σκοτινό πυθμένα
μ’άγρια φύκια και μαγεμένες κοραλιές
και του ψαριού το γλυτσερό και συχαμένο δέρμα

να κολυμπώ χαρούμενα και ξέγνοιαστα
στα ατέλιωτα τα βάθη τα ξεχασμένα
στο απόλυτο έρεβος, στο μαύρο φώς
ποτέ κανέναν να μην έχω δεί
ούτε ακριβώς και ’μένα

[fotos by Antony, Capo Araxos]

Toreador

θέλω κι απόψε η νύχτα απλώθηκε νορίς
καλοκαιριού ημέρες με μόνο νύχτες
Toreador, σε περιμένω να με πιείς,
γιατί με πέταξες γυμνή σε αυτό το χάος
πές μου Toreador και πάρε με μαζί σου
τι θέλω εδώ, είν’ όμορφος ο βράχος;

με φωνάζουν πάλι κάποιοι θνητοί
μια στιγμή ηρεμίας διακόπηκε στο βράδυ
συχάθηκα την πρακτική δουλεία τους
δεν θέλω τώρα ούτε ποτέ του λατρευτού το χάδι.

(foto by Era, Neda river)

Σαλώμη

Σαλώμη χόρεψε τον αρχαίο χορό
τα πέπλα σου κρίβουν αλήθειες
όλη τη γύμνια ζητάω να δώ
«το κρασι των δειλών» πάλι είπιες;

Η Σαλώμη κρατάει τα πέπλα της
και διψάει μονίμος για αίμα
η αλήθεια θα πέσει στη Γή
στο ίδιο νόμισμα με το ψέμα.

Tύμπανα

(1’ λέπτό θα τ’αντέξεις)


Ακούγονται συγχρονισμένοι παλμοί,
δονίσεις που προκαλούν ρίγματα
ενάντια σε πλαστές σχέσεις σε σφαίρες
φανταστικές,άπατες απατηλές υποθέσεις

ΠΑΜΕ!!!

..rock tzaz bluz
όπως θές συνηρμούς

απεγνωσμένη προσπάθια να σε ταξιδέξω
να ντύσω στιγμές με χρωματισμούς
πετάμε μέσα σε εγκεφαλικά κενά αέρος
δεν είναι το μόνο να κυβερνάει ο έρως
ο σκήλος, το μένος, οργισμένος, μωρός.
δειψασμένος ο κόσμος μου ο πνευματικός

γουστάρω να σολάρω
σολάρω και γουστάρω
δε γουστάρω και σολάρω
σολάρω και γουστάρω


-σε πολυπηδάει απο κάποια σημεία σε άλλα
χωρίς να προλάβεις να ταυτηστείς-

-φυσώ τον καπνό σαν το ατόφιο
’’υπερεγώ’’
’’εγωκεντρικό γουρούνι’’
σπιρούνι, την κοιλιά μου
ξεσκίζει όλο το ντακούνι
κι εσύ και ποιο όλον σου
ότι σκέφτηκες να το πείς
γιατί να ντραπείς
της στιγμής να γίνεις ηδωνιστής
θα σε κατακρίνουν
δεν δίνουν, κρυφά φτύνουν,
δεν πίνουν, δεν κερνούν
γυρνούν την οθόνη..
και κάθε σκέψη μας μόνη
πως να αλλάξουμε έτσι
της οντότητας το απόλητο
προκαθορισμένο μας ρουν;

..η αλήθεια μας ειρωνεύεται..


γουστάρω που σολάρω
σολάρω και γουστάρω
γουστάρω και σολάρω
σολάρω και γουστάρω

φάσεις, αντιφάσεις, για να αλλάξουμε στάσεις
περίφανα ψηλά κυπαρίσσια
πές το στα ίσια
πέσ’το
μη το πείς!
πέσ΄το
μη το πείς!
το μπορείς;
ανακατεύεσαι;
βγαίνει;
ή μένει;

αραχνούφαντες σκέψεις
κυκλοθυμικές υποδιαθέσεις
ανικανοποίητα μαζί μου να θέσεις
θέλω μια απλή ίασης αγκαλιά
να μη φοβάμαι που αλυχτούν τα σκηλιά

-ως παράθεση θεϊκή στο γιατί-

γουστάρω δε σολάρω
σολάρω όταν γουστάρω
δε γουστάρω και σολάρω
σολάρω και γουστάρω

Αποξένωση, φοβίες, κόμπλέξ,μολυσμένο 2008 το απτό
κρίμα το χρήμα στο ποίημα;
θές να ακούσεις; θες;

-πόλεμική ιαχή-

τύμπανα παίζω
σε πολυθρόνο
πεζό με σφήνα μόνο,
ως ψυχοθεραπία
απο της υποκρισίας,
της φυλακής την αηδία

ξεκοιλίαζοντας χάμω πολεμοχαρή αποθυμένα
ερωτιματικά ’’μή’’ απο την μήτρα βγαλμένα
μόνο αλήθεια, κάθαρση κι εξαγνισμός
τα προηγούμενα ποτέ πάλι στα προσεχώς

..η αλήθεια μας ειρωνεύεται..

τύμπανα παίζω
Τι, τύ-μπα-να
τι μπα τι μπα
τι μπα να να

..
μια γραμμή για υπογραφή
ρουμπίνι για μολίβι
μαντίλι για περγαμινή

έη, αυτό δέν είναι λέξη,
είναι έννοια:
’’ΑΓΑΠΩ’’.. όπως
τύμπανα παίζω

[..άντεξες; μπράβο!!! ..... ωωω]
(κλαπς.. χειροκροτήματα)

(art> Dali)

-αφιερώνεται σε όσους θέλουν να το αναλυσουμε-

Tο υγρό φιτίλι

-Totally fucked Up-

Κάπου Κάποτε ήταν ένας Κόσμος, απαλαγμένος απο αμαρτήματα, με ψυχές ανοιχτές και διάφανες, τόσο που δεν ήξερες που να προτοκοιτάξεις.
Τότε ήταν που ζούσε, είς την αιωνιότητα, ένα ΄΄φιτίλι΄΄, κατρακυλούσε τα βουνά και χαμογελούσε σε όλους δίχνοντας τα δόντια του και ενίωτε σήκωνε την φούστα παιχνιδιάρικα..
Μια μέρα η θεία Εύα ,ήτανε σε δίαιτα εκείνο τον καιρό, και ο μπαρμπαδαμ όλο της έφερνε αμνούς παχιούς να φάνε που τους του χάριζε ο παπούς για να μην έχει πολύ δουλεία στα ντάμια..

[- όλα για το κορμί σου Εύα, όσες θερμίδες γλύτωσες τρώγοντας το μήλο ’’tropical’’ ανάψαν το υγρό φιτίλι του ‘’Big Bang’’
- Άκου, δε μ’αρέσουνε τα σίκα σου Αδάμ,
λιγουρεύομαι το διαιτητικόν το μήλο! ε! μα!
Ήταν να μην γίνει, να ρθει η ώρα που η φωτιά άναψε το φιτίλι..
..και έσκασε ‘’Big Bang’’ στη μαύρη τρύπα της –madame-.. ]
¨
τι;
;Ρ

Ζωή

Στο μονοπάτι της σαν μπείς
πολλά τα σταυροδρόμια
άπειρα πράγματα να δείς
και όλα τους ανόμια

Σαν τα αντικρύσεις μη σταθείς
μην τρέξεις, μην τρομάξεις
είν’ η ζωή, μην αρνηθείς
την μοίρα δεν θ’ αλλάξεις

Νερό θα πιείς απ’ την πηγή
της λύπης και του πόνου
θα δείς χαρά, θα δω γιορτή,
θα δείς σημάδια χρόνου

Κι όταν το τέλος θα ’ρχεται
θα τρέμω, θα φοβάσαι,
σώμα - ψυχή θα μάχεται
για σάρκα μη λυπάσαι

Κι όταν αγέρας απλωθεί
και τη φωτιά μας σβήσει
πρώτη η ψυχή θα λυτρωθεί
για πάντα αυτή θα ζήσει .

(το ποίημα αυτό πρωτογράφτηκε στίς 26/6/1999)

[foto by antony, Capo Araxo]

α..θάνατος

Σκόνη και στάχτη και φωτιά
και κόκκινα παλάτια
πνιχτού ανέμου ευωδιά
στου θάνατου τα μάτια

Κρύο το άγγιγμα σου γιέ,
σαν σίδερο κι ατσάλι,
μπροστά σου μαύρα,σάπια δές
του κόσμου όλα τα κάλη

Κούρε λιγνέ και άχαρε,
πατέρα κάθε πόνου,
κάθε λιγμού,κάθε κραυγής,
κάθε ανθρώπου μόνου

Ίσως είν’η ώρα μου κόντα
να με καλοσορίσεις
κι απ’το κρασί σου σαν παιδί
με μιάς να με μεθύσεις

Ίσως φροντίσεις να μας πας
σε μέρη πιο ωραία,
ίσως μονάχα να ζητάς
στη λύπη την παρέα

Ίσως να είσαι μια ζωή
δίχως κραυγές και πόνο,
ίσως να είσαι η σιωπή,
το τέλος μας και μόνο

(το ποίημα αυτό γράφτηκε στίς 20/8/1999)

[foto by antony, strofilia]

«αγγελίες»

-Fuga-

push «αγγελίες» - c'est tripe!!
thank's gdd.. Kostas_patra ;οΡ

ΓΥΝΑΙ

..είναι απο αυτά που ντρέπομαι να λέω..

Υποσχέσεις για ανύπαρκτες ή ανυπέρβλητες σχέσεις

(-τι; το γαμιμένο, τον γάϊδαρό σου να δέσεις!)

διάχυτες παρηχήσεις φαντασιών ως δήθεν προκλήσεις

(-το μυαλό σου όλο στις στίσεις!)

το κουδούνι χτυπά

..τα σκηλιά..

Φόβος είναι

Δια λήψεις

σοριασμένες εφέσεις σε παρενθέσεις

-Ναί, για τις σχέσεις
-Ρώτα.

Ρότα: όπως λέμε γραμμή
και σχισμή στην ψυχή
σαν Αγάπη.

[foto 1.by antony,Strofilia 2.by me/KOJA art]

Ψαίματα

δεν γίνεται να ήμαστε και οι δυό ψηλά;
πρέπει να βάζω όλο το βάρος μου, να γραπωθώ στη γή για να σε εξυψώσω,
..έλα, κάνε με και μένα λίγο, παίξε με..ελα..ζαβολιάρα..,
είχε κοκκινήσει, βούρκωνε, τρέχανε νερένια μιξάκια και τα σκούπιζε με το μανίκι..
-δώστο μου..
άνοιξε η καταπακτή των υγρών βλεφάρων και φάνηκε το σαρκοβώρο βλέμα..

-θέλω, θέλω, θέλω τον Οθέλο, μπουρδέλο,
Ιανούς, πως; ρουφ ιανούς

-παιχνίδιαρης που είναι ο νούς,
σκατόπαιδο,
βρήκα νού και παίζω.

sss τάζει - τάξιμο - αταξία

Ψέματα Ήταν!!Ε;
-ΨΕΜΑΤΑ=ΧΡΗΜΑΤΑ-
λεφτά ζητάς ε;
πόσα θές ε;
πάρε.-

..κουβάρι γυρνούσαν πίσω τα ατσαλάκωτα
μπρός πίσω, άκοπα και λεηλατιμένα
σαν να μην διέπονταν απο νόμο φυσικό,
σαν να θεληθηκε να ταιστεί ο κόσμος
απο μια γλάστρα όλος.

γελούσανε τα πεθαμένα άστρα
πυρπολώντας το άπειρο πάνω
απο βατωμένα ψ-υχρά-αίματα,
και στοιχιομένα κάστρα,
σαν αυτά του εγωκεντρισμού.

...Fish

αποκόμματα ψυχής
με αποσπάσματα απο τη THALASSA της Φαίδρα Φίς

..παρέα με την Φαίδρα Φίς

«..τις δάγκωναν αργά σκυλιά και δοξαστές
Από τις αστερότρατες να φέξει το σκοτάδι-πυροφάνι
..»

«..Φάλτσος ήρωας με άδετα κορδόνια και με λύχνους τα μάτια
Ναυαγός σε κατάμαυρο πηγάδι, να σπάνε χίλια κομμάτια τα μάτια μου απ’το φως..»

«..στα κομοδίνα που ακινητοποιούν την πιθανότητα
γίνεται πόλεμος..»

«..απόκοσμη η μυρωδιά στα μάτια μου,απελπιστικά μελό που ήθελα δεν ήθελα,έκλαψα,σαν το άρωμα που αναδίδει η πλαστή ευτυχία
σαν καινούριος διωγμός από τον έξω κόσμο μου φάνηκε αυτό
αν υποθέσουμε ότι οι εικόνες που φέρω στον μέσα μου κόσμο είναι ο τόπος μου,τότε μπορεί να γλυκαίνομαι από τις φλεγόμενες μνήμες τους
κάπου εκεί πρέπει να βρίσκεται η βασική έννοια του χώρου και του χρόνου
εκεί μειώνεται η βαρύτητα..»

[fotos by me]

9 έλα

μετρώ τις μέρες
στις νύχτες έρεβος
σε έβρος και διάρκεια
ζηλευτή να σαι πάντα
σαν ευχή για το αστέρι..

κι εσύ αγάπη που είπες
τη βαρύγδουπη φράση
σαν όαση στην έρημο
του ‘‘οτι να ναι’’

κόκος της έγινες μακρυνός
ουρανός με αστροπελέκια
ξεσπάω στα τουμπερλέκια
κι ο χρόνος κακός γιατρός

ΜΙΛΑ ΜΟΥ!!!!!!

..τα σκηλιά στην ελιά..
τα ταϊζω τα σπλαχνα μου
τα γλύφουν και γλύφωνται
και κουνούν την ουρά
ρυθμικά χαρούμενα θυρία

[art> kostas Tzailakis, my KOJA]

Έννοια

-19 οκτομβρίου 2008-
(’στα φροντίσματα τα εννιά’)

έννοια φαντασμένη φίλαμε ξανά έλα φίλαμε έλα
ΦΙΛΑΜΕ ξανά ξανά ξανά ξανά ξανά ξανά

έννοια φαντασμένη φίλαμε ξανά έλα φίλαμε έλα
ΦΙΛΑΜΕ ξανά ξανά ξανά ξανά ξανά ξανά

[foto by me]

Φάντασμα

Σε βλέπω..

Έχουν μια σκόνη να διατηρούν το νερό αθάνατο οι χριστιανοί και αγιάζουν.
Τι τρέλα κι αυτή, και με τι συνέπιες!

Δέ φταίω εγώ αν είσαι φάντασμα
Κάποια χημεική ουσία σου λείπει
Έχω καρδιά με κόκκινο αίμα
Και ’Λευκό’ μυαλό

Τα κατάφερα,

Φιλιώνομαι με τον πόνο και τα φιλιά του καινούρια

(..nueva..New artistical Era, tu mais buena.. )

μετέχμιο

Ο χρόνος περνά μέσα απ’το σώμα μου
Και πάνω στο ‘speed’ σπάω
Κενό, χάος, ηλεκτρισμός, ηλεκτρική καρέκλα.

Κάτι στο βάθος προχορά,
Δεν ξέρω ακόμα τι είναι,
Όμορφα άμορφο
Είναι σκοτάδι κι όλα θολά
Θολά και μαύρα είναι

Δε φοβάμαι
Απλά περιμένω
Να το δώ απο κοντά
Σαν φάρο αναμένο

..Αναμένω.

-Σου εξάπτουν εξαπατούν την φαντασία αυτά τα φαντάσματα
Ακόμα κι αν αναμοχλεύουν τα σκουπίδια τους
Στις αλάνες που άλλωτε χρησίμευαν για εξώστη.-

[foto by antony, Strofylia forest, Capo Araxon]

επτά αλήθειες

είπα να παίξω για πρώτη φορά σε ένα μπλογκοπαίχνιο
αφού έχει έναν τόσο ελκυστικό τίτλο, το 7 , όσοι ξέρουν λίγα απο αριθμολογία θα γνωρίζουν πως είναι ο αρηθμός που ένωνει το χάος με την πραγματικότητα, συμβολίζει την ευθεία και πολλές διαμάχες έχει πυροδωτήσει με τους υποστηρικτές του 8 , που συμβολίζει τον κύκλο και την περιοδικότητα ενός κλειστού σύμπαντος.
Η αλήθεια μερικές φορές μου μοιάζει με καρότο και άλλες πάλι με τον θεό..

πάμε λοιπόν..

1. είμαι μπερδεμένημε με φτερά και λέπια
2. αδυνατώ να ’παραδεχθώ’ την πραγματικότητα
3. πιστεύω βαθυά πως μπορώ και αλλάζω τον κόσμο
4. είμαι προκλητικά άτροτα αφελής
5. νομίζω ότι έχω μεταφυσικές ιδιότητες
6. ασυμβίβαστη δεν κρατάω αποθυμένα
7. ερωτεύομαι και αγαπώ ατελίωτα και αθροιστικά

ψυχογιατρέ μου είναι σοβαρό;

[My portrait by Aurelien, Covilha-Portugal]

Ο Πομπός

ή ’’για τη Φαίδρα Φίς’’..


Ο 13ος πλανήτης, τω άγνωστο θεώ
πέρα απ’το φεγγάρι που χαμογέλασε
του μελανού ουρανού
στον εξορκισμό της αγάπης.

Που να με πιάσεις,
αγρίμι στα λαγούμια
μιας μοίρας μήτρας,
ανακατεμένης με τέφρα θάλασσας
μνείας ιερών οστών
άδοξα δοξασμένων
τυφλών και κουφών.

Στον ιστό του υπερσυστήματος
Μπήκα και βγήκα λαχανιασμένα
Κι ο πομπός λάγνος λαχνός
κι αιματηρή επανάσταση

Για κάποια Ελένη ή μούσα Ερατώ,
Στην Ονειρεμένη χώρα
Χαρά και Ευτυχία
ή «Άπω Μόνωση»
στον πολύχρωμο χόρο
το άπειρο πάντα απλώνεται στο σκοτάδι
αγκαλιάζοντας την αυθαρσία της ύλης,
ξεθάβοντας του θανάτου το σουρεάλ.

«Ποιό ουρανομηκές χάσμα μας χωρίζει απο τη θεότητα?
Ποιό φεγγάρι ιλαρό και σκονισμένο
Και ποιά επιστροφή της ουράνιας αιτιότητας
Αφορισμένους μας κρατά μακριά απο το ύψος
Του κραταιού ‘‘νυμφώνα‘‘ σου?
Και μας παρακάμπτει
Μας αγνοεί,
Προορίζοντας μας για την Άπω Μόνωση..»

-το απόσπασμα στα εισαγωγικά είναι απο το «έλαττον της αθανασίας» της Φαίδρα Φίς-



(το ‘‘ποίημα‘‘ αυτό εμπνέυστηκε και αφ-Ιερώνεται στη Φαίδρα Φίς)

[fotos by antony, Capo Araxon]