Ο Πομπός

ή ’’για τη Φαίδρα Φίς’’..


Ο 13ος πλανήτης, τω άγνωστο θεώ
πέρα απ’το φεγγάρι που χαμογέλασε
του μελανού ουρανού
στον εξορκισμό της αγάπης.

Που να με πιάσεις,
αγρίμι στα λαγούμια
μιας μοίρας μήτρας,
ανακατεμένης με τέφρα θάλασσας
μνείας ιερών οστών
άδοξα δοξασμένων
τυφλών και κουφών.

Στον ιστό του υπερσυστήματος
Μπήκα και βγήκα λαχανιασμένα
Κι ο πομπός λάγνος λαχνός
κι αιματηρή επανάσταση

Για κάποια Ελένη ή μούσα Ερατώ,
Στην Ονειρεμένη χώρα
Χαρά και Ευτυχία
ή «Άπω Μόνωση»
στον πολύχρωμο χόρο
το άπειρο πάντα απλώνεται στο σκοτάδι
αγκαλιάζοντας την αυθαρσία της ύλης,
ξεθάβοντας του θανάτου το σουρεάλ.

«Ποιό ουρανομηκές χάσμα μας χωρίζει απο τη θεότητα?
Ποιό φεγγάρι ιλαρό και σκονισμένο
Και ποιά επιστροφή της ουράνιας αιτιότητας
Αφορισμένους μας κρατά μακριά απο το ύψος
Του κραταιού ‘‘νυμφώνα‘‘ σου?
Και μας παρακάμπτει
Μας αγνοεί,
Προορίζοντας μας για την Άπω Μόνωση..»

-το απόσπασμα στα εισαγωγικά είναι απο το «έλαττον της αθανασίας» της Φαίδρα Φίς-



(το ‘‘ποίημα‘‘ αυτό εμπνέυστηκε και αφ-Ιερώνεται στη Φαίδρα Φίς)

[fotos by antony, Capo Araxon]