Σκόνη και στάχτη και φωτιά
και κόκκινα παλάτια
πνιχτού ανέμου ευωδιά
στου θάνατου τα μάτια
Κρύο το άγγιγμα σου γιέ,
σαν σίδερο κι ατσάλι,
μπροστά σου μαύρα,σάπια δές
του κόσμου όλα τα κάλη
Κούρε λιγνέ και άχαρε,
πατέρα κάθε πόνου,
κάθε λιγμού,κάθε κραυγής,
κάθε ανθρώπου μόνου
Ίσως είν’η ώρα μου κόντα
να με καλοσορίσεις
κι απ’το κρασί σου σαν παιδί
με μιάς να με μεθύσεις
Ίσως φροντίσεις να μας πας
σε μέρη πιο ωραία,
ίσως μονάχα να ζητάς
στη λύπη την παρέα
Ίσως να είσαι μια ζωή
δίχως κραυγές και πόνο,
ίσως να είσαι η σιωπή,
το τέλος μας και μόνο
(το ποίημα αυτό γράφτηκε στίς 20/8/1999)
[foto by antony, strofilia]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή