Το ίδιο βαγόνι

Εσωτερικές διαδρομές με τρένο
Πάλι από το ίδιο βαγόνι
Ξέχειλο με ψυχές διάφανες
Άχρωμες και ίσως νεκρές.

Μια ζωή στο ίδιο βαγόνι που βαραίνει με συναισθήματα, τόσο ώστε να τρίζει στις ράγες και να σπινθηροβολεί, να καίει τα όμορφα δάση.
Με ταχύτητα που αναπτύσσει, ψηλώνει, μεγαλώνει, ενηλικιώθηκε κάποτε και τη μέρα εκείνη δε κατάλαβε τίποτα, τίποτα δεν αισθάνθηκε από αυτά που περίμενε χρόνια πως θα αισθανθεί, μια κοινότοπη μέρα.
Αναπτύσσει ταχύτητα με αγωνία και κρυφή την ευχαρίστηση της αδρεναλίνης που σε γεμίζει ζωή, περιμένοντας την στροφή του εκτροχιασμού, τον κρότο, το τράνταγμα, τον ηδονικό τρόμο.
Μα ο άγγελος θα’ ρθεί πάλι να με σώσει.
Άγγελε μου θέλω να σε γνωρίσω,
να σε ρωτήσω γιατί?

07/05/07
(foto by me)