Τόσο ποιητική,
γεμάτη ελπίδα , ζωή..
Μια ζωή οριακή, έντονη, με χαρά και πόνο,
όπως προστάζει η μοίρα.
Η μοίρα μια παιχνιδιάρα σκύλα , μισότρελη και χαδιάρα, που σαν την κοιτάς στα μάτια ζαλίζεται.
Είναι πιστή σύντροφος και ποτέ δεν σε δαγκώνει αν την ταΐζεις.
Να την τρέφεις να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, να μην σταματά ποτέ να μεγαλώνει.
Να σε οδηγεί όταν χάνεις το φως σου , έξω από τους λαβυρίνθους , τους φαύλους κύκλους, να γλύφεί και να γιατρεύει τις πληγές σου.
Ο νους μου τρέχει σε μια τέλεια παραλία με τον ήλιο καυτό και την άμμο κολλημένη πάνω μου, πάνω στο σκούρο δέρμα, το ηλιοκαμένο και ξεραμένα βρεγμένο..
Περιμένοντας το ηλιοβασίλεμα, τσουλήθρες στους αμμόλοφους, σου κλείνω το μάτι και προτείνω να μαζέψουμε ξυλαράκια για την φωτιά που θα μας συντροφεύει μέχρι εκεί.. και πιο κάτω..
Μα είναι χειμώνας βαρύς, λευκός, τόσο, με πρωτοφανή φαινόμενα , τόσο , που μας έχει καθηλώσει το βλέμμα στο τζάκι που καίει, στη φωτιά και το βουητό της , τη μουσική της , τα μπάσα που βγαίνουν από τις σπίθες των άγριων ξύλων..
Στη φωτιά.
Φωτιά και θέρμη
απομείναμε έτσι
αγκαλιά για πάντα
μέσ’ την ηφαιστειακή λάβα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή