Στις συνθήκες του μεροκάματου με τους ανθρώπους του μεροκάματου ή του μηνιάτικου. Μέσα στην ανθρωποφάγα αυτή ζούγκλα οι άνθρωποι δυσκολεύονται να σκεφτούν ελεύθερα κι ωραία να ονειρευτούν άλματα κι επιτεύγματα και ελεύθερα έργα. Όταν παίζεται το αν θα έχεις να φας και κάπου να κοιμηθείς το μυαλό σου επικεντρώνεται εκεί. Ακόμη κι αν το μυαλό σου μπορεί να θέλει να σκεφτεί ελεύθερα να αφεθεί αλλά όταν όμως οι γύρω σου σκέφτονται πως θα επιβιώσουν στην ζούγκλα με τους ανθρωποφάγους και πάλι είναι πολύ δύσκολο. Ύστερα τελειώνει η δουλειά και ξέρεις πως σε περιμένουν κι άλλες τέτοιες μέρες κι όλο τέτοιες μέρες. Και κάθεσαι εκεί χάμου στα αυγά σου. Ίσως πας και μια βόλτα το Σάββατο αν υπάρχει κάποιο Σάββατο. Τί να περιμένεις.. Εγώ τί να περιμένω. Να πάρω τη μηχανάρα; Να πάω που; Να κάνω ντου βρε πονηρή; Πάμε καλά; Όνειρα είναι αυτά; Στα σκοτάδια; Γιατί; Γιατί; Και σαμουράι να είμαι τόσο δρομολόγιο στο σκοτάδι δεν ξέρω να έχει βγάλει κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή