Ηθελα τα «Επιφάνια» -ακριβώς γιατί ο στίχος ήταν τόσο διανοουμενίστικος- να τα περάσω σε όσο το δυνατόν πιο πλατύ κοινό με λαϊκό μουσικό ένδυμα. Άλλωστε αυτή ήταν η πρώτη φορά που ελεύθερος στίχος φιλοδοξούσε να γίνει απλό λαϊκό τραγούδι. Να συντροφεύει δηλαδή τον κοσμάκη παντού. Στο γιαπί, στην ταβέρνα, στην εκδρομή, στην παρέα. Όταν ηχογραφούσαμε, λέω στον Μπιθικώτση «πρόσεξε την άνω τελεία. Εκεί που λες πήραμε τη ζωή μας, βάλε παύση πριν πεις λάθος». Στα αυτιά μου είχα την προτροπή – παράκληση του ποιητή: «Την άνω τελεία! Την άνω τελεία! Αλλιώτικα μου αντιστρέφεις το νόημα». Τελικά όμως αυτό αποδείχθηκε ανεφάρμοστο στην πράξη, με αποτέλεσμα να ακουστεί η λέξη «λάθος» κολλητά στο «πήραμε τη ζωή μας», δίνοντας αντίθετο νόημα στο ποίημα. Όμως πόσο κατανοητό ήταν για το λαό, που ποιος λίγο, ποιος πολύ, είχε πάρει τη ζωή του λάθος…”
Αγάπη μου, θέλει οπωσδήποτε αυτήν την σημείωση, έστω σε ένα σχόλιο, αυτό το τραγούδι, πιστεύω. Από εμάς τουλάχιστον που λεγόμαστε ποιητές και λαϊκοί ποιητές. Για να το καταλάβουνε κι άλλοι που είναι κοντά.
Αυτό είναι ένα σπουδαίο παράδειγμα για το τι κάνει η στίξη. Και πως η έλλειψη της μπορεί να αποκαλύψει το μυαλό του καθενός με το πως το διαβάζει.
Κανονικά θα έπρεπε να το τζαζάρει εκεί λίγο ο Μίκης να τραβήξει το μέτρο και να μην τα ρίχνει όλα στον Μπιθικότση. Θα μπορούσε να το κάνει κι ας έβγαινε εκτός μέτρου. Δεν θα πάθαινε και τίποτε η αρμονία. Πρέπει να βγεις εκτός του αρχικού σου μέτρου, έτσι κι αλλιώς, για να ζήσεις το νόημα αυτού του στίχου. Βέβαια δεν ξέρω αν θα είχε αυτήν την μαζική του επιτυχία το τραγούδι αν έπαιζε σωστά. Και δε θα γινόταν, γι΄αυτούς που ξέρουν, σημείο αναφοράς. Έχει πετύχει πάντως έτσι κάτι πολύ μεγάλο σίγουρα. Πέρασε σωστά δλδ με έναν τρόπο, μέσο Βουλγαρίας που λέμε ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή