Κάνω χαζά όνειρα; Αιώνιους όρκους αγάπης. Να μου περάσει μια μέρα αυτός ένα δαχτυλίδι κι ας είναι σε ένα ποτάμι με μάρτυρες τα δέντρα και τα πουλιά. Να μπορώ να φωνάξω Άντρα μου ή Γυναίκα μου και να ισχύει; Ότι θα είναι ευτυχία για μένα αυτό; Ότι είναι αλήθεια για μένα αυτό και την φυλάω για αυτόν που θα το νιώθω έτσι; Ότι με συγκινεί ο Σαίξπηρ κανονικά και τον νιώθω τέρμα κέντρο;
Είμαι μπανάλ και οπιστροδρομική και κομπλεξική που ακούω τώρα πάλι την αγαπημένη θειά μου στο κεφάλι μου να μου λεεί, τί! στην καλύτερη σε θέλει για γκόμενα; πες του να πά να γαμηθεί...
Και πως να δεχτώ ότι απορρίπτομαι από μια θέση ευθύνης. Εμένα μου αρέσει η οικογένεια ας είμαι ότι είμαι. Αυτό μου είχε λείψει και αυτό θέλω στη ζωή μου. Αν ήταν να γίνω μια γκόμενα δεν θα είχα κάνει τόσο αγώνα στη ζωή μου. Θα είχα βρει έναν καλό μαλάκα για τα ζόρια και κάποιον άλλο ωραίο ρεμπεσκέ για διασκέδαση και σασπένς. Ωραία ζωή ρε. Μπράβο. Δεν σε πιστεύω. Καλύτερα να πιστεύω πως είσαι κομπλέ. Να χαρώ με την ευτυχία σου κι εντάξει. Να μη σε δω ποτέ μπροστά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή