Χθες τα κατάφερα και κοιμήθηκα λίγο παραπάνω από προχθές κι είμαι σωματικά κάπως καλύτερα. Όχι αμέσως βέβαια μόλις ξάπλωσα μου πήρε κανα δυο ώρες ένα όρμαμα που είναι από τα πιο αγαπημένα μου. Έχω μαζέψει αμέτρητες ώρες πάνω σε μια καρέκλα μπροστά από ένα τραπέζι. Εσύ το ζωντανό πιάτο μου. Κι εγώ πως πέφτω μέσα έτσι με τη μούρη και τα χέρια, άνθρωπος των σπηλαίων. Καμιά γαρνιτούρα δεν χρειάζομαι, σκέτο ωμό κρέας. Μα όσο κάπως χορταίνω περνώ και τις εποχές της ανθρώπινης εξέλιξης. Ως το σήμερα και το αύριο ως να φτάσω σε κάτι πολύ τεχνολογικά ανεπτυγμένο. Λόγιο κι ευγενικό.
Μου λείπει πάντα φροντίδα εαυτού. Θα ήθελα να κάναμε μαζί φροντίδα εαυτού με τις ώρες.
Πρέπει να μειώσω τη "Νύχτα". Πρέπει να ξυπνάω το πρωί και να είμαι σε θέση να πιάνω επικίνδυνα εργαλεία. Για να προχωρήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή