συνέβει και μου ανασύρθηκε έντονα μια μνήμη από την οικογενειακή μου μυθολογία. λοιπόν μια μέρα ιστορική μπήκε ένας θειός στο σπίτι του και πήγε στην ντουλάπα της θειάς και τις περίλαβε την καρνταρόμπα της με το μαχαίρι. έβγαλε όλα τα ρούχα και τα χαράκωσε και τα "στόλισε" όλη την κρεβατοκάμαρα την ώρα που η θειά αγκαλιά με τα παιδάκια της βρίσκονταν στο καθιστικό. φρικαρισμένα και κατατρομαγμένα όπως φαντάζεσαι. ! μιλάμε για πολύ αγαπημένη οικογένεια και πολύ πετυχημένη. τώρα με σοβαρότατα κορυφαία αξιώματα στο υπουργείο δημόσιας τάξης και στα συμβούλια της νομαρχίας αυτά τα παιδιά. παιδιά με εγγόνια κτλ. να τους βλέπεις και να τους χαίρεσαι (;) . κι αυτή είναι μια ιστορία από τις πιο ζηλευτές που έχω να θυμάμαι σε πλοκή και αισθητική και συμβολισμούς τέλος πάντων. εγώ πάντως χαίρομαι όταν τους βλέπω. Αλλά δεν πατάω πια συχνά εκεί είναι η αλήθεια. Νιώθω πως είμαι σε ένα ιδανικότερο επίπεδο. Κι έχω μείνει μόνη. Και μου λείπουν οι δικοί μου. που μεγάλωσαν πια και δεν κάνουν τέτοια τσίρκα. μιλάνε πιο λίγο κάνουν λιγότερες πλάκες και το παίζουν σοβαροί και μαζεμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή