ΕΚΤΩΡ ΠΑΝΤΑΖΗΣ

 

ΤΟ ΦΙΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΑΣ                                                                                    

                                                                                                                                         φίλημα πολύ

ψιθυριστό πολύ φιλί

φιλί στο στόμα φιλί στο σώμα

φιλιά κι ανάσες

του χαδιού το ξύπνημα

κοριτσιού ερύθημα

η ρώγα ψάχνει χείλη

και δάχτυλα

τρυφερή ντροπαλή

κρύβεται σαν κορίτσι

δεν καίγεται ,αγνοεί τις λαγνείες

θέλγεται

σαν ρόδο στη σκιά

αβρό ρόδο

διαιτάται ία και φόρβες

μελιχρά κάλλη

ριγώντα σιγώντα

βγαίνει μυστικά στην αυλή της ίριδας  

των ρεβιθανθών,κανελόριζα

ο έρωτας τί είναι

αναρωτιέται

δεν ξέρει ,έχει ακούσει

πώς λαχταρούν οι φίλες της

που τις έχει αρπάξει

τους πήρε τα μυαλά

όπως βοριάς στα βουνά

που αναμαλλιάζει τις βελανιδιές

και σκορπά τα φύλλα τους

ανατριχιάζουν τα κορίτσια

τέρας φριχτό κάτω απ το δέρμα έρπει 

ο έρως

δρέπει ηδονές

ποθεί

έρως της έλυσε τα μέλη

ηδυμελής

δονεί

.

στη σχισμή του σύκου

κόμπος μέλι

αθέριστο

κι... εκείνο αθέρας

σε μια ξέρα την παρασύρει

ριγά

δίπλα στων ποντίων κυμάτων το ανήριθμο γέλασμα

σμήνος ωκεανίδων κυκλώνουν το μέτωπο της

παιχνίδι είναι όπως το παιγχνίδι του κόσμου

η αισθητική παρακίνησε τον υψηλό δημιουργό

δίκη και τίση αλλήλοις

διδόναι

κατά το χρεών

αυτό δε, γίνεται αμάχανον γλυκύπικρον όρπετον

ακαταμάχητο τέρας γλυκό και πικρό