Η πρώτη εικόνα που έχω μαζί τους είναι πως μόλις το βλέπω βγάζω και να ανοίγω το πορτοφόλι μου να πληρώσω. Το πρώτο συναίσθημα είναι λιποθυμικός θυμός.
Πάλι έκαψα το φαγητό κι ύστερα ξέχασα να μαγειρέψω. Περνώ τις πιο παραγωγικές μου ώρες να αυνανίζομαι με χαρτιά. . . Γύρνα. Ανέβα. Κατέβα. Γύρνα. Χωρίς περιθώριο διαφωνίας.
Μόλις ηρεμώ λίγο με πιάνει χαρμάνα για τζόγο. Ονειρεύομαι απελπισμένα τον γαμηστρώνα μας. Με κεριά αρώματα, μεταξωτά φτερά κτλ. Να παίζω το συστηματάκι περιοδικά. Τα δίνω όλα, δίνω κι εσένα για τη βαλίτσα σου.
Η αγάπη όμως δεν είναι κάτι τυχαίο. Ούτε η ανάγκη είναι τυχαίο. Ούτε καν το κυνήγι.
Κάπου διάβασα πως γεννήθηκες κυνηγός! Κι εγώ κυνηγός είμαι.. μόνο που τα σκοτώνουμε σε κάτι χαράδρες και φαράγγια και γκρεμίλες και δεν μπορούμε να τα βγάλουμε από εκεί μέσα.
Που πάνε και χώνονται τα άτιμα.. "στους μεγάλους δρόμους" με τα αγρίμια.
Έχω ΤΟ κίνητρο και δεν ξυρίζομαι. Είμαι αγρίμι.
Τώρα θέλω ένα κίνητρο για να ξυριστώ. Εσένα και τη βαλίτσα. Εσένα σκέτο. Πως θα γίνει; Πως θα γίνει χωρίς τζόγο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή