Δε φεύγεις από το μυαλό μου και την καρδιά μου. Γεμίζεις τα όνειρά μου με γλυκές τρυφερές και άγριες αισθήσεις. Μ' αγγίζουν τα έργα σου και μπαίνουν πολύ βαθιά μου. Έχεις γίνει πια κάτι αναπόσπαστο. Κι ας έρχονται συχνά στιγμές που φρικάρω γιατί θυμάμαι το κλουβί της Ζήνας και θυμάμαι που θέλεις και την μερίδα του λέοντος και θυμάμαι και που με ενοχοποίησες και που δεν υπολόγισες τα αισθήματα μου και που με έθαψες ζωντανή σε σύλησες και τον τάφο μου και μπερδεύεται το σύμπαν. Μπερδεύεται το σύμπαν που μια το παρακαλώ να με φέρει κοντά σου και μια να με απαλλάξει, να μου δώσει το σώμα μου πίσω και την χαρά. 

Κι όμως με εσένα και με αυτή την ιστορία νιώθω πιο μέσα στην αλήθεια από όλα όσα ήξερα. Την συνύπαρξη καλού κακού, νύχτας και μέρας. 

Μόνο που δεν είμαι Αθηναία. Και που τα βήματά μου εκεί θέλω να τα κάνω μαζί σου μέσα σε ένα τανγκό. Αλλά πικράθηκα τόσο πολύ και την έσκισα την σελίδα. Με έθαψες με τους πεθαμένους και τους οριστικά ανεκπλήρωτους σε ομαδικό τάφο. Τί αγάπη είναι αυτή, να μου λείπει..