Είναι απίστευτο αυτό που μου συμβαίνει. Από χθες άρχισα να παραμιλάω κανονικά. Και με έχει πιάσει μια περίεργη ρομαντική συστολή και ερωτική ντροπή. Και ακόμη περισότερη καύλα από την συνηθισμένη μου που ήταν ήδη πολύ. Και μπέρδεμα, μπέρδεμα πολύ μπέρδεμα. Και χάος να κοιτώ έναν δρόμο έξω από τα νερά μου που μόνο θολουρα. Και νιώθω πως χρειάζομαι σιωπή και χρόνο να βάλω το μυαλό μου μέσα στο κεφάλι μου να περάσει η όποια επίδραση αν είναι περιοδική ή αν είναι κάποια άμυνα μου αυτό στην όλη μου ιστορία ή κάποια εξοφρενική επίδραση της πανσελήνου, κι εγώ δεν ξέρω τί... ή είναι τα πόδια μου που λιγίζουν και με πουλάνε οι δυνάμεις μου και χάνω έτσι κάποια ευκαιρία! Είμαστε τρελοί οι ποιητές, ζούμε απίστευτες καταστάσεις κι εντάσεις που μπορούν κι εκκινούνται από το ελάχιστο και το εξωφρενικό. Ευτυχώς μπορούμε και τα γράφουμε. Γιατί αν ήταν να τα πω θα έλεγα άλλα ντάλλα της Παρασκευής το γάλα, ιστορίες για τον καιρό.