Καλημέρα αγάπη μου

Έχω ξυπνήσει από τις 5μιση και σκεφτόμουν ότι κι εσύ σηκώνεσαι συνήθως έτσι πρωί. Έχει δροσιά κι έκανα δουλειές. Καθάρισα το ψυγείο, την κουζίνα, τακτοποίησα, σκούπισα, σφουγγάρισα, έκανα φοβερά πράγματα δηλαδή. Τώρα πίνω καφέ και προσπαθώ να θετικοπροσανατολιστώ γιατί όπως σου είπα είμαι λίγο τσίτα με το οργανόγραμμά μου που όλη μου η ανησυχία είναι αν θα τα καταφέρω να βγω στο μηδέν κι όχι στο μείον για τους τρεις μήνες που είναι μπροστά μέχρι τη νέα σοδειά. Την Δευτέρα θα έχω εικόνα. Προσπαθώ να χαλαρωσω και να μην έχω τέτοιους φόβους γιατί ότι φοβάσαι λένε το παθαίνεις. Πρέπει να κοιτάω άφοβα και μακριά. Και να προσέχουμε την υγεία μας. Πρέπει να σκέφτομαι ότι είμαι μόνο προσορινά εγκλοβισμένη σε μια κατάσταση στενής επιβίωσης. Όμως αυτό μου κόβει και την προσορινή μου τουλάχιστον φόρα για καταδρομικά όνειρα και φευγιό. Το έχω ξανακάνει πολλές φορές κι έτσι έφτιαξα τόσα πράγματα. Αλλά όταν το έκανα αυτό δεν πέταγε το μυαλό μου προς τα εκεί όπως πετάει τώρα. Τότε έλεγα πως δεν είχα κάποια πιθανότητα και το είχα ρυθμίσει αλλιώς. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν έχω τώρα κάποια πιθανότητα ακριβώς ή είναι απλά η απελευθέρωση που ένιωσα από την διάλυση της πρότερης συνθήκης που μου έδωσε τα φτερά κι αν είναι τελείως κέρινα ή φανταστικά και πηγαία. Ότι και να είναι τώρα κάνω αυτό το μετέωρο βήμα τέλως πάντων που με θέλει τελείως μαζεμένη και σε πλήρη ελαχιστοποίηση ρίσκου. Θέλω να τα καταφέρω χωρίς απρόβλεπτα τουλάχιστον μέχρι να γεμίσω πάλι τις αποθήκες μου. Και να κρατήσω υγεία και ψυχολογία. Κάτι που με ανοίγει στον ρεαλισμό και με πατάει στην ρουτίνα και αυτά τα δυο είναι τα πιο κουραστικά πράγματα για μένα γιατί νιώθω τον χρόνο χωρίς να μπορώ εύκολα να φεύγω στον κόσμο τον ιδεών και να μπαίνω σε αυτό το άχρονο του ονείρου που με αναπλάθει και με αναγενά. Δεν θα ήθελα να μου μίνει κανένα μόνιμο τέτοιο κουσούρι όπως το έπαθα με το αλκοόλ από τότε που έγινα μάνα που δεν μπορώ να μεθύσω και να ξεφύγω και μόνο μουδιάζω και αφυδατώνομαι και ξερνάω άμα πιώ πολύ χωρίς να γίνομαι βασιλιάς δικτάκτορας όπως λέει και το τραγούδι γιατί συνεχίζω να έχω την ένοια των παιδιών όπου και να είναι να είμαι σε θέση πάντα να ανταπεξέλθω όσο γίνεται καλύτερα. Δεν θα ήθελα να πάθω κάτι τέτοιο να μη μπορώ να μας ονειρευτώ στα δικά μου τα εξοφρενικά σκηνικά και να σκέφτομαι μόνο ρεαλιστικά πράγματα για να μπορέσω να ανταπεξέλθω, να έλθω δηλαδή με μια βιώσιμη βάση. Όχι, δεν το πιστέύω, την ποίηση δεν θα την χάσω. Τις κυριολεξίες να προσέξω να είναι ισάξιες της μεταφοράς. Αυτό είναι όλο το ζήτημα. Αν θα τα καταφέρω σε τόσο στενή ακτίνα να έχω τα αιθητηριακά και αισθητικά ερεθίσματα που χρειάζεται και τα καινούρια που θέλει ο νεοτερισμός. Τώρα για χαϊλίκια και κιμπαριλίκια ούτε λόγος αυτή τη στιγμή. Δεν τα έχουμε ανάγκη έτσι κι αλλιώς, το μηδέν μ' αρέσει, είναι αποκαλυπτικό. Βλέπεις καλύτερα. Για να δούμε τώρα που δεν έχω ούτε χόρτο ποιος και τί θα μίνει.