Δεν είχα όρεξη να μπλέξω με όλους αυτούς τους περίεργους. Τα ισόβια καψούρια και τους ιστορικούς και τους δημοσιογράφους και δεν ξέρω κι εγώ, το στρατό και τον κράτος. Από την άλλη νιώθω ότι με πλαισιώνουν και σαν ασπίδα όλοι αυτοί κάπως από τους άλλους που δεν τους αρέσουνε μάρτυρες σαν κι εμένα. Και δεν το ήθελα να μπλέξω με όλα αυτά αλήθεια συνέβει απλά να περνάω από εκεί και άρεσα σε κάποιους και με χάιδεψαν και πήγα κοντά και είδα κάποια πράγματα που εγώ μόνο την πλήξη μου γύρευα να σκοτώσω με λίγη αδρεναλίνη κι έτσι ακολούθησα. Ύστερα άρχισα μια έρευνα για να βρω την φόρμουλα για μένα πρώτα από όλα να φύγω γιατί δεν μου αρέσει ο πόλεμος. Είχα δει από την αρχή ότι μας τρώνε πολλοί και με ζάλιζε πότε όμορφα πότε άσχημα από το δίπολο αγοραφοβίας επιδειξιμανίας που έχω ως μοντέλο. Γιατί με κοιτάνε έτσι και δεν με νοιάζει και δεν θα τρελαθώ κιόλας αλλά τρελαίνομαι. Και πρέπει να δικαιωθώ για να σταματήσουν κάποτε οι "ανθρωποθυσίες" τουλάχιστον στην παιδική και εφηβική ηλικία. Δεν είναι ελαφριά θέματα αυτά. Προτιμώ χίλιες φορές να πούμε πως είμαι σαλταρισμένη. Το ποιο εύκολο πράγμα είναι να τρελαθείς όμως και δεν με καλύπτει προσωπικά. Κάπως έτσι συμβαίνει στους άσχετους σαν κι εμένα, σε καψουρεύεται κάποιος σε παίρνει κοντά σου δείχνει πράγματα που έχεις μπλέξει άμα τα δεις και μετά πέφτουν πάνω σου διάφοροι κάπου να στρατευτείς. Με ζαλίζει όλη αυτή η ιστορία, εγώ για μια βόλτα ξεκίνησα. Κι ύστερα η μυρωδιά σου. Και οι λάθος εντολές που μου χαράχτηκαν και οι σωστές και η αμφισβήτηση, όλα μια τρέλα. Το μυαλό μου τα έχει παίξει και η καρδιά μου πονά. Μ' αρέσει ο τρόπος σου. Να προσγειωθώ σε δυο τετραγωνικά, να ξαναγεννηθώ κι από εκεί να ανοίξω πάλι σιγά σιγά . Δέκα φορές την ημέρα. Εκατό. Χίλιες. Να ξυπνήσω και να νιώθουμε στα ίσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή