Α δεν είναι ωραίο να τα βλέπεις τα δωράκια τα προσωπικά σου δημοσιευμένα; Δεν είναι ε. Πονάει λίγο; Νιώθετε κάπως σαν ακύρωση λίγο ε. Να το δεις να είναι αφιερωμένο και σε άλλονε να δεις τι ωραία που είναι. Καλά δε θα έπρεπε να χαίρεσαι όμως με τη χαρά του άλλου; Με την καταξίωση του! Εσύ; Εσύ δεν είσαι που έχεις 450 σελίδες προσωπικές να κάψεις ; Και θες να χαιρόμαστε; Να νιώθουμε περηφάνια.. με ευγενή άμιλλα και αλτρουισμό στη φάση. Για να μην μιλήσω για το πώς αντιμετώπισες τα βήματα που έκανα να έρθω να σε βρω, τύπου έλα έλα … έλα μαλάκα να δεις τι έκανες. Και θέλω να είμαι πολύ επιεικής και είμαι. Να μπορούν τα παιδάκια να προσπαθούν συνέχεια κι ακομπλεξάριστα. Να έχουν το καταφύγιό τους, την ιδανική τους αγάπη. Και να μη λέω ε την δόλια την τύπισσα μπελά που βρήκε να έχει φάει από μένα τέτοια θεοτική προσωποποίηση. Να ήταν μια ιστορία αμφίδρομη κι όχι από ανάγκη φαντασμένη κι ανυπόστατη και λαθραία. Τόσο που να μην υπάρχει καμία περίπτωση να μπορέσεις ποτέ να πληρώσεις τον Τελώνη. Να τη χαίρεσαι. Να την χαίρεσαι τέτοια που είναι! Πονάει λίγο ε. Που πονάει να το κάνω μα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή