ΚΑΝΕΙ ΔΥΟ

Το μεγαλύτερο μου θέμα αυτή την περίοδο είναι που δεν έχω τι να ονειρευτώ, το πώς να ασχοληθώ με εσένα, με εμένα και με τα παιδιά. Εμένα τα όνειρα μου θέλω να έχουν προοπτική και κάποιον ρεαλισμό για να τους αφήνομαι, αλλιώς δεν τα ξεκινάω, φεύγω στην μεταφορά και τα γενικεύω μια και καλή. Έχει πλάκα όταν ξεκινάω να περιγράψω την ιστορία. Αγνοώ τι έχει συμβεί, ξέρω να πω μόνο εμένα τι μου έχει συμβεί κι αυτό παίζεται τρελά η αντικειμενικότητα του αφηγήματος. Συνεχίζει να είναι έτσι και δεν ελπίζω να αλλάξει. Θα ήθελα όμως να άλλαζε αλλά είναι η σπαζοκεφαλιά της ζωής μου το άλυτο μυστήριο και θέλω να προχωρήσω. Έχω μπει σε δοκιμασίες που ευτυχώς με κρατούν σε εγρήγορση και συνεχή μετάβαση και δεν με αφήνουν να βουλιάξω στην απόγνωση. Τα επίπεδα επικοινωνίας που τερματίσαμε μαζί, τα πιο δύσκολα και μένει η καθημερινότητα, το ένα κι ένα κάνει δύο που ναι κάνει δύο, δύο κάνει σε αυτό το επίπεδο που δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε είναι το επίπεδο που ένα κι ένα κάνει δύο. Μπορεί διότι σε όλα τα επίπεδα για μας κάνει ένα κι είναι ανηφόρα. Όμως αυτό το επίπεδο που χρειάζεται να επικοινωνήσουμε, που διψάμε να επικοινωνήσουμε, που πεθαίνουμε να βρεθούμε μαζί, ναι ένα κι ένα κάνει δύο.