Ο χαμένος μου εαυτός

 

Η ψυχή μου ξεράθηκε

βλέπω τον πάτο

Με ειχε γεμίσει της αγάπης σου η καταιγίδα.

Η ψυχή μου άδεια

μα το μυαλό μου γεμάτο

Γεμάτο τέρατα στων ξωτικών τη παγίδα.

Βρήκαν φωλιά στο άδειο σώμα

θεριά να οικίσουν.

Παραμυθιού νεραϊδένια νερά 

στον πνιγμό με οδηγούν.

Κάποτε μέσα μου εσύ μόνο ήσουν

τώρα τα τέρατα εντός μου θα ζουν.

Αυτό το τέρας της λύπης του 

πόνου είναι η κόλαση 

αέρας καυτός.

Κι όπως στα ίδια γυρνώ 

μονοπάτια του χρόνου

βλέπω πώς ήτανε

 ο χαμένος μου εαυτός.